Έκδηλη αναστάτωση και αποτροπιασμό προκαλούν κάθε φορά τα περιστατικά σεξουαλικών επιθέσεων εναντίον ανυποψίαστων γυναικών από άγνωστους σε αυτές άνδρες με σκοπό τη γενετήσια ικανοποίηση, χωρίς όμως τη συναίνεση και θέληση των πρώτων.
Μάλιστα, η αγριότητα και η ωμότητα που συνοδεύουν την εν λόγω εγκληματική ακολουθία την κατατάσσουν σε μια από τις πιο ειδεχθείς ενέργειες κατά της ανθρώπινης υπόστασης και φύσης που παράλληλα διαταράσσει, εντόνως, τους κανόνες κοινωνικής αλληλεπίδρασης και καταλύει τα όρια ατομικής συνύπαρξης… επιβάλλοντας, εκ του πράγματος, τον «νόμο της ζούγκλας» και την άμετρη βιαιότητα.
Κατά βάση, η τέλεση αυτών των πρακτικών σκιαγραφείται από τα στοιχεία του εξαναγκασμού και την άσκηση βίας στο πλαίσιο μιας νοσηρής και αιφνίδιας προσπάθειας για επίτευξη σεξουαλικής επαφής και τιθάσευσης άγριων ενστίκτων, με τη γυναίκα-θύμα να γίνεται απρόκλητα το μοιραίο πρόσωπο στο κάδρο μιας παράφρονος και ανήλεης συμπεριφοράς.
Εντούτοις, το μένος των δραστών (αρκετές φορές) δεν εξαντλείται στη φρίκη του σεξουαλικού βιασμού αλλά προχωρούν χωρίς ενδοιασμό στο χειρότερο έγκλημα, που εμπίπτει στην εκ προθέσεως αφαίρεση ανθρώπινης ζωής.
Συνήθως, οι δράστες εντοπίζουν το θύμα τους σε απόμερες περιοχές (σκοτεινούς δρόμους, πάρκα, ήσυχες γειτονιές) και ενεργούν, κυρίως, σε ώρες ελάχιστης κυκλοφορίας ενώ δεν αποκλείεται να έχουν πρότερη γνώση των κινήσεων του υποψήφιου θύματος μέσω συστηματικής και εξ αποστάσεως (κρυφής) παρατήρησης.
Αυταπόδεικτα πρόκειται για άτομα με ασταθή και διαταραγμένη προσωπικότητα, που απηχεί παρελθοντικές ματαιώσεις ή έντονη απόρριψη (σε οικογενειακό, κοινωνικό ή ερωτικό πεδίο) τα οποία διακατέχονται σε υψηλό βαθμό από δυσκολίες ανάπτυξης υγιών διαπροσωπικών σχέσεων, χαμηλή αυτοεκτίμηση και ενίοτε εμμονικές σκέψεις καταδίωξης.
Επιπλέον, υπάρχουν και περιπτώσεις επαναληψιμότητας της διάπραξης σεξουαλικού βιασμού – από το ίδιο άτομο – υποδεικνύοντας, εν προκειμένω, κατά συρροή βιαστές (ή δράκους των εκάστοτε περιοχών που σημειώνονται τα αλλεπάλληλα περιστατικά), που με τη σωματική καθυπόταξη της γυναίκας επιζητούν την κάλυψη πλειάδας ψυχοσυναισθηματικών κενών, ώστε να νιώσουν ισχυροί και πλήρεις ή σε άλλη προσέγγιση (οι ίδιοι) προσδίδουν στην κακοποιητική πράξη τους χαρακτήρα «τιμωρίας» ή «δικαίωσης» για όσα δεινά και αρνητικές εμπειρίες βίωσαν στις οιαδήποτε συναναστροφές τους.
Απόρροια αυτών οι δραματικές και πολυδιάστατες επιπτώσεις στη ζωή των θυμάτων, που ξαφνικά βλέπουν το χειρότερο εφιάλτη τους να ζωντανεύει στο πρόσωπο του επίδοξου βιαστή και την όποια διαφυγή να φαντάζει αδύνατη υπό την απειλή όπλου ή αιχμηρού αντικειμένου, την έλλειψη μυϊκής δύναμης ή ακόμη από τις μειωμένες αντιστάσεις, λόγω του υπέρμετρου σοκ που υφίσταται το θυμα τη στιγμή της επίθεσης.
Πραγματικά, δε χωράει ανθρώπου νους τα επώδυνα συναισθήματα, τη ντροπή και τις ενοχές που κατακλύζουν – μετά το συμβάν – την καθημερινότητα των θυμάτων, με εμφανή ανεπάρκεια στις κοινωνικές σχέσεις, δισταγμό στην έκφραση εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας και σταδιακά εγκλωβισμό σ’ ένα πλέγμα εσωστρέφειας, ανασφάλειας και φόβου.
Συνεπώς, η ιδιάζουσα και ακραία συμπτωματολογία που διακρίνει τόσο την πλευρά του θύτη όσο και του θύματος ενός σεξουαλικού βιασμού απαιτεί στοχευμένες και πολυεπίπεδες παρεμβάσεις με διττό προσανατολισμό, που αφενός θα προλαμβάνουν (σεξουαλική αγωγή και αναγνώριση ορίων της διαφυλικής συσχέτισης, εκμάθηση θετικών τρόπων οικογενειακής σύνδεσης, έγκαιρη διάγνωση του προβλήματος και λήψη εξειδικευμένης συνδρομής, επαρκή αστυνόμευση) και αφετέρου θα δρουν υποστηρικτικά (ειδική φροντίδα και βοήθεια σε θέματα ψυχικής υγείας των θυμάτων, ηθική ικανοποίηση μέσω της ορθής απόδοσης ευθυνών και ποινικής τιμωρίας).
Ωστόσο συναφής συμπεριφορά και σημεία είναι δυνατόν να εντοπιστούν και στη συζυγική ζωή, που εντάσσονται στη σεξουαλική κακοποίηση και τη σαφή ένδειξη ενδοοικογενειακής βίας.
Τέλος, η δια της βίας σεξουαλική συνεύρεση συνιστά ξεκάθαρα έναν διπλό βιασμό ο οποίος δεν περιορίζεται, μόνο, στον σωματικό εξαναγκασμό και την προσβολή της γυναικείας φύσης, αλλά επεκτείνεται – δραματικά – σε βαθύτερες πληγές που δύσκολα κλείνουν και σημάδια που μένουν ανεξίτηλα στο χρόνο, καταδεικνύοντας τον στυγνό βιασμό της ψυχής.