Το στραπατσαρισμένο πρόσωπο του Κρητικοκαναδού που βρέθηκε αιμόφυρτος και αναίσθητος στο κέντρο του Ηρακλείου την περασμένη εβδομάδα, μετά από καυγά με παρέα κρητικών, προφανώς δεν θα συμπεριληφθεί σε κάποια τουριστική καμπάνια για την Κρήτη.
Κακώς. Ίσως θα έπρεπε. Είναι εξόχως αποκαλυπτικό. Και αφοπλιστικά ειλικρινές.
Κάθε μώλωπας λέει και μια ιστορία:
Λέει την ιστορία εκείνου του γλεντιού όπου οι καλεσμένοι ήπιαν, πυροβόλησαν, τα έσπασαν και μετά έπιασαν το τιμόνι.
Την ιστορία εκείνου του καφενείου όπου βγήκαν μαγκούρες, μαχαίρια ή και όπλα για μια λάθος κουβέντα.
Την ιστορία εκείνης της αιματοχυσίας που ξεκίνησε για μερικά μέτρα γης
Την ιστορία εκείνου του ξυλοδαρμού που προέκυψε με αφορμή μια προσπέραση στον δρόμο.
Τις αμέτρητες ιστορίες παραβατικότητας, στρεβλής παράδοσης, τζάμπα μαγκιάς, σεξισμού, ομοφοβίας, τραμπουκισμού και βίας που δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά και οδηγούν κάθε μέρα, βήμα – βήμα τον τόπο μας όλο και πιο βαθιά σε μια κατάσταση παρακμής, από την οποία σύντομα δεν θα υπάρχει επιστροφή.
Διότι εκτός όλων των παραπάνω, το μωλωπισμένο πρόσωπο ενός ανθρώπου που επιστρέφει στην Κρήτη επειδή την αγαπά, λέει και μια ακόμα ιστορία: Την ιστορία της σιωπής. Πώς αλλιώς, δίχως την ριζωμένη αίσθηση της ατιμωρησίας, του “εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς” και των κλειστών στομάτων, θα έφταναν στο σημείο να χτυπάνε τέσσερα – πέντε κουτσαβάκια του αισχίστου είδους έναν λιπόθυμο άνδρα, στην καρδιά του Ηρακλείου;
Χρόνια ολόκληρα, δεκαετίες πια, ανεχόμαστε τα “καπετανιλίκια”. Κάποιοι επειδή δεν θέλουν να στεναχωρήσουν τα πελατάκια τους. Κάποιοι επειδή έχουν συμφέροντα. Κάποιοι από αδιαφορία. Και κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι από φόβο και ανημποριά.
Προσωπικά, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα η διεθνής διάσταση του επεισοδίου και η εικόνα μας στο εξωτερικό. Δεν ντρέπομαι επειδή γίναμε ρεζίλι στον Καναδά.
Ντρέπομαι για την πραγματικότητα και μόνο. Ντρέπομαι και πονάω για την κατάντια της Κρήτης, την χρόνια συγκάλυψη, την εκκωφαντική απουσία των περισσότερων θεσμικών φορέων από οποιαδήποτε ουσιαστική καταδίκη, συζήτηση ή πρωτοβουλία για όλα αυτά τα θέματα.
Την εκκωφαντική απουσία όλων των περισσότερων θεσμικών φορέων από οποιαδήποτε καταδίκη, ουσιαστική συζήτηση ή πρωτοβουλία έστω για το συγκεκριμένο περιστατικό.
Το πρόσωπο του Εμμανουήλ Κακουλάκη, τα 60 ράμματα στο κεφάλι του, είναι ο λεπτομερής οδικός χάρτης της ασχήμιας μας.
Ίσως αν σταματήσουμε να κρύβουμε το δικό μας πρόσωπο στην άμμο και το κοιτάξουμε προσεκτικά, να αντιληφθούμε, να αντιληφθούν όλοι και το μικρό ή μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα “Ρεθυμνιώτικα Νέα”)
