Σας πιάνει η…καρδιά σας όταν χρειαστεί να πάτε σε ένα νοσοκομείο; Το σκέφτεστε πολύ όταν πρέπει να επισκεφτείτε το ΕΣΥ;
Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Ανθρώπινο και δικαιολογημένο έτσι που τα κάναμε τα νοσοκομεία μας. Μια εικόνα θλίψης. Απίθανος κόσμος σε ΤΕΠ, κλινικές, ιατρεία. Παντού φασαρία, οχλαγωγία. Οι εναπομείναντες γιατροί και νοσηλευτές προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, να κάνουν υπομονή, να δείξουν φιλότιμο. Το οποίο ενίοτε εξαντλείται από τη μία στην άλλη βάρδια. Και στο τέλος και καλά να είσαι… αρρωσταίνεις. Ανθρώπινο και δικαιολογημένο. Αλλά και παράλογο ταυτόχρονα με την εξέλιξη που ζούμε σήμερα . Μην φτάσουμε σε αυτό που δηκτικά ο Χάξλεϊ πως «η ιατρική επιστήμη έχει σημειώσει τόσο μεγάλη πρόοδο, που δεν έχει μείνει σχεδόν κανένας άνθρωπος υγιής».
Βλέπεις τον αγώνα που γίνεται κάθε μέρα στο νοσοκομεία, σε ένα τόσο δυστοπικό και δύσκολο κόσμο και τον θαυμάζεις. Όχι πως δεν υπάρχουν κακά παραδείγματα στο σύστημα υγείας. Όχι πως δεν βλέπουμε εργαζόμενους της λούφας και συνδικαλιστές της πλάκας. Όχι πως δεν διαπιστώνουμε ότι μπαίνουν διοικήσεις στα νοσοκομεία που δεν θα τους έβαζες να διοικήσουν ούτε περίπτερο. Όχι πως δεν κάνουν κουμάντο άνθρωποι που δεν θα τους καλούσες ούτε στο σπίτι σου. Αλλά η μεγάλη εικόνα είναι διαφορετική. Ο κόσμος από μέσα προσπαθεί να τραβήξει το κάρο μπροστά αν και υπάρχουν κι εκείνοι, που για λόγους προσωπικούς, κομματικούς και υστερόβουλους, βάζουν συνεχώς τροχοπέδη κρατώντας όχι το σύστημα υγείας, αλλά όλη την κοινωνία τελικά πίσω.
Έτσι όπως τα κάναμε κανονικά έπρεπε και να τα λουστούμε, χωρίς γκρίνια και αντιρρήσεις. Γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τα μύρια όσα για τα νοσοκομεία. Από το χάλι με τα ράντζα, μέχρι τα λάθη και την κακή φροντίδα υγείας. Άλλαξαν πολλά, αλλά μερικά ζητήματα παραμένουν διαχρονικά. Το δυστύχημα στην περίπτωσή μας είναι ότι είναι πια πιθανό να συνηθίσουμε με την εικόνα του τέρατος, παρά (να προσπαθήσουμε) να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.
Όταν οι πολιτικές επιλογές μετακινούν τον άξονα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μεταβάλλουν τον πυρήνα της κοινωνίας, τα πράγματα είναι δύσκολα αναστρέψιμα. Αλλά έχουμε ξεφύγει όλοι. Κυβερνώντες και πολίτες. Με πρώτους βέβαια τους ανώτατους άρχοντες που κατάφεραν -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να διαλύσουν ένα σύστημα. που έμοιαζε στα αρχικά του στάδια να είναι ζηλευτό και πρότυπο για τον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Έλα όμως που οι κήνσορες και θεράποντες αυτού του τόπου συνεργάστηκαν άψογα για να διατηρήσουν βραχέως τα μικροσυμφέροντά τους και εξανδραπόδισαν μια έτσι κι αλλιώς κακομαθημένη κοινωνία, που τα ήθελε όλα χωρίς να δίνει τίποτα.
Σε όλους μας συμβαίνει λοιπόν. Πιάνεται η καρδιά σου όταν χρειαστεί να πας στο Βενιζέλειο, στο ΠΑΓΝΗ, σε ένα νοσοκομείο στην Κρήτη. Έχουν αλλάξει δραματικά τα πράγματα πια. Όχι, είπαμε, ότι παλιότερα ήταν ιδανικά. Αλλά και γιατροί υπήρχαν και προσωπικό αρκετό και ο κόσμος έδειχνε ένα σεβασμό. Τώρα λες και ο καθένας δουλεύει ή επισκέπτεται το καφενείο του χωριού του. Έτσι το βλέπουν κάποιοι. Λίγοι; Λιγότεροι; Μα, αρκετοί για να κάνουν τη ζημιά.
Στο χέρι μας είναι να μην τους αφήσουμε όλους αυτούς να μας παρασύρουν στο δικό τους πάτωμα. Ας ακολουθήσουμε εκείνους που μας ανεβάζουν ψηλά. Βλέπεις τη δουλειά που γίνεται σε κλινικές και λες δεν μπορεί να κάνουν τόσο αγώνα. Πας πχ. στο ΠΑΓΝΗ στην Αιματολογική, την Καρδιολογική, την Ουρολογική… παντού μέσα στην πίεση. Και όμως…ξεχωρίζουν. Όπως υπάρχουν και άλλες κλινικές που λες… δεν μπορεί στο εξωτερικό ήρθα. Όπως στην περίπτωση 3 κλινικών στο ΠΑΓΝΗ που…προσωρινά συγχωνεύθηκαν, επί Covid, και επειδή στην Ελλάδα…ο υδέν μονιμότερον του προσωρινού έμειναν… μαζί. Αναφέρομαι στην Οφθαλμολογική Κλινική , την ΩΡΛ και την Οδοντιατρική που παραμένουν ενωμένες και πιεσμένες, ενώ και χώροι υπάρχουν και ανάσες χρειάζονται. Παρόλα αυτά κάνουν θαύματα όσοι εργάζονται εκεί. Κορυφαίοι γιατροί όπως ο Στ. Δετοράκης, ο Προκοπάκης, ο Τσιλιμπάρης, ο Σιγανός, ο Καρατζάνης κ.α., οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, άπαντες δίνουν την αίσθηση ότι έχεις πάει σε ένα προηγμένο σύστημα υγείας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κλινικές είναι κέντρο αναφοράς για την Ελλάδα ολόκληρη. Κάνουν πρωτοποριακές επεμβάσεις με τεράστια επιτυχία. Κι έπρεπε να ήταν σε περίοπτη θέση και να τους καμαρώνουμε.
Κι όμως τους έχουμε εκεί… στη γωνία σαν να τους τιμωρούμε για κάτι. Τελικά καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη στη χώρα τούτη…