Η Ελλάδα σε όλη την ιστορική της πορεία είχε την τύχη να έχει εμπνευσμένους ανθρώπους που πέρασαν από το τιμόνι της εκπαίδευσης στη χώρα ή συμβούλευαν λόγω των θέσεων που κατείχαν στη δημόσια σφαίρα και στην εκπαιδευτική-ακαδημαϊκή κοινότητα. Γληνός, Δελμούζος, Παπανούτσος, μεταρρυθμίσεις όπως αυτές του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γεωργίου Ράλλη επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Καραμανλή, η θητεία του Αντώνη Τρίτση επί Ανδρέα Παπανδρέου, αυτές της κυρίας Μαριέττας Γιαννάκου επί Κώστα Καραμανλή και Νίκου Φίλη επί ΣΥΡΙΖΑ είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που έφεραν νεωτερισμούς στην ελληνική εκπαίδευση. Θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και την κα Άννα Διαμαντοπούλου, ωστόσο, οι νεοφιλελεύθερες εμμονές της σε κάποια ζητήματα, δυστυχώς ακυρώνουν, κατά την άποψή μας, τον μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα των αλλαγών που επιχείρησε.
Και φτάνουμε στο σήμερα και στην κα Νίκη Κεραμέως, η οποία έχει πάει την ελληνική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες δεκαετίες πίσω. Οι εξαγγελίες για την περιβόητη σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με την παραγωγή, περιορίζεται στο να κόψει το μάθημα της Κοινωνιολογίας από τις πανελλαδικές εξετάσεις και να αποκλείσει νέους από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στέλνοντάς τους σε αμφίβολης ακαδημαϊκής αξιοπιστίας ιδιωτικά εκπαιδευτήρια ή σχολές, χωρίς αυτά να αξιολογούνται, όπως ζητά να αξιολογηθεί η δημόσια εκπαίδευση. Από την άλλη πλευρά, η επιλογή της να ταυτίζεται με την Εκκλησία της Ελλάδας, με εμφαντικό μάλιστα επικοινωνιακό τρόπο δεν συνάδει με μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα του 2022. Σεβόμαστε τα θρησκευτικά πιστεύω της υπουργού, αλλά η στάση της είναι ετεροβαρής προς το Θρησκευμάτων παρά προς το Παιδείας, δείγμα του ιδεολογικού της προσανατολισμού.
Και πάμε τώρα στα πανδημικά. Με έναν εντελώς πρόχειρο τρόπο ξεκίνησε το πρώτο διάστημα της πανδημίας του κορωνοϊού η τηλεκπαίδευση. Στην αρχή και ορθώς υπήρξε ανοχή αφού οι συνθήκες ήταν έκτακτες και αντιμετωπιζόταν το ζήτημα για πρώτη φορά. Δεν θα αναφερθούμε στο ζήτημα των συμβάσεων με τη Cisco για την πλατφόρμα Webex, θέμα που άπτεται άλλου είδους δημοσιογραφικής έρευνας, αλλά θα σχολιάσουμε την ίδια τη διαδικασία. Αν λάβουμε υπόψη όσα ανέφερε το υπουργείο για την ενσωμάτωση της τηλεκπαίδευσης στο όλον της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αυτή ακυρώθηκε και εκ των προτέρων και εκ των υστέρων. Στην αρχή γιατί οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους δεν ήξεραν πώς να διδάξουν από απόσταση , που είναι πια ολόκληρο επιστημονικό πεδίο στα παιδαγωγικά, και επιπλέον η υλικοτεχνική υποδομή, πέραν των τεχνικών προβλημάτων της πλατφόρμας, ήταν ελλιπής τόσο για τους δασκάλους-καθηγητές όσο και για τους μαθητές, χωρίς να αναφερθούμε στα ταξικά χαρακτηριστικά των ελλείψεων.
Εκ των υστέρων, γιατί αποφασίστηκε η πανδημία να τελειώσει με «ανοσία της αγέλης», χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τις σχολικές μονάδες, σε μια στιγμή που η μετάλλαξη «Ο» καλπάζει. Και σε αυτή ακριβώς τη συγκυρία, που τα τμήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η υπουργός, λόγω του χιονιά -δεν έπληξε όλη την Ελλάδα- δεν κλείνει την εκπαιδευτική διαδικασία για τις δύο ημέρες, παρά μόνο τις σχολικές μονάδες και ξαναζητά τηλεκπαίδευση χωρίς καμιά προετοιμασία για μια διαδικασία που τελικά απαξίωσε. Μια στάση που, δυστυχώς, δείχνει ότι το υπουργείο και η επικεφαλής του απευθύνονται σε συγκεκριμένο ακροατήριο και όχι σε όλους τους Έλληνες, αγνοώντας επιδεικτικά τις προτάσεις των ανθρώπων της εκπαίδευσης, απομονώνοντάς τες συλλήβδην ως συνδικαλιστικές, επίθετο που από την αρχή της θητείας της δαιμονοποιήθηκε.
Με αυτές τις μεθόδους και πολιτικές πρακτικές η ελληνική εκπαίδευση όχι μόνον δεν θα ακολουθεί τα βήματα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, αλλά είναι καταδικασμένη σε κοινωνικούς και οικονομικούς αυτοματισμούς επιζήμιους για το μέλλον της χώρας. Και τις επιπτώσεις λούζονται κατά κύριο λόγο οι μαθητές, οι αυριανοί πολίτες. Γι’ αυτό ίσως να ήταν σώφρων να μην υπάρξει τέτοια σπουδή για τηλεκπαίδευση λόγω του χιονιά. Γιατί κάθε φορά που λειώνει το χιόνι μένει η λάσπη, που κάποιος πρέπει να την καθαρίσει. Τουλάχιστον, πριν συμβεί αυτό ας χαρούν τα παιδιά το παιχνίδι, γιατί ούτε τηλεκπαίδευση θα κάνουν ούτε θα παίξουν όπως τους αξίζει. «Leave them kids alone», λοιπόν που λέει ο στίχος, ο οποίος τις τελευταίες ημέρες έγινε σύνθημα, αφού έτσι κι αλλιώς, με τον ευτελισμό της διαδικασίας τηλεκπαίδευσης μόνα τους τα έχουμε αφήσει…