Φωτό (χιουμοριστική): “Μουσαφίρ καβγατζί,Τσαβούσογλου μπαϊλντί”
Δένδιας-Τσαβούσογλου:Η επόμενη ημέρα
Δένδιας και Τσαβούσογλου συμφώνησαν χθες ότι …διαφωνούν, στα πάντα.
Πρωτοφανές το επεισόδια για τα διπλωματικά δεδομένα, αναφέρουν όλοι αναλυτές, εντελώς φυσιολογικό όμως όταν μιλάμε με τα δεδομένα της πραγματικής ζωής.
Γιατί το δίπολο Ελλάδα-Τουρκία δεν είναι ένα κλασσικό ζευγάρι γειτόνων που συγκρούονται στην πορεία των ιστορικών τους χρόνων.
Ελλάδα και Τουρκία είναι τα δύο (βασικά) μέρη ενός ενιαίου χώρου.
Γεωγραφικά, ιστορικά, ίσως και πολιτισμικά αν και στο τελευταίο πολλοί ίσως να διαφωνήσουν, Ελλάδα και Τουρκία είναι ένα.
Δεν είναι σαν το δίπολο Γερμανίας-Γαλλίας που έχουν απλά κάποιες περιοχές με κοινό ιστορικό παρελθόν, που πότε ήταν υπό γαλλική κυριαρχία και πότε υπό γερμανική.
Δεν είναι καν κάτι σαν την σχέση Γερμανίας-Ρωσίας ή καλύτερα γερμανικών και σλαβικών φυλών,που τρέφουν αμοιβαία αντιπάθεια αλλά ουδέποτε οι μεν κατέκτησαν εξ ολοκλήρου τους δε.
Εδώ στην περίπτωση τη δικιά μας, μιλάμε για δύο εθνότητες που ζουν σε μια περιοχή που για πάρα πολλούς αιώνες, ήδη από την αρχαιότητα, αποτελούσε έναν ενιαίο χώρο, ενώ οι περιοχές που σήμερα ανήκουν στο ένα ή στο άλλο κράτος κάποτε, μέχρι σχετικά πρόσφατα, φιλοξενούσαν και πληθυσμούς του άλλου έθνους.
Για να το πούμε απλά η Κρήτη μας μέχρι πριν έναν αιώνα είχε μεγάλη ισλαμική κοινότητα, που σήμερα ζει κυρίως στην Τουρκία. Το ίδιο και όλη η υπόλοιπη -σημερινή- Ελλάδα. Το ίδιο αντίστοιχα συνέβαινε και στη σημερινή Τουρκία, όπου κάποτε ζούσαν μαζικά Έλληνες.
Από την άλλη ο γεωγραφικός χώρος της σημερινής Ελλάδας υπήρξε, σχεδόν εξ ολοκλήρου ,κάτω από οθωμανική κυριαρχία. Υπήρξε όμως και το αντίστροφο:
Σχεδόν ολόκληρος ο γεωγραφικός χώρος της σημερινής Τουρκίας ήταν για αιώνες κάτω από ελληνική, ελληνιστική αλλά και ρωμέικη-βυζαντινή κυριαρχία.
“Πώς να ξεχωρίσεις το νύχι από το κρέας;”,όπως μου είχε πει και ένας Τούρκος γείτονας κάποτε,όταν και οι δύο μας ξένοι σε τρίτη χώρα και στην ίδια πολυκατοικία ,ανταλλάζαμε και δυο κουβέντες πέρα από την “καλημέρα”.
“Πώς να ξεχωρίσεις το νύχι από το κρέας;Γίνεται;”
Γίνεται. Ειδικά αν το νύχι είναι … παρανυχίδα που σου πληγώνει το δάχτυλο.
Τα προβλήματα Ελλάδας-Τουρκίας δεν είναι τόσα πολλά.
Δυο-τρία σημεία είναι αλλά είναι τόσο σημαντικά,σχεδόν θεμελιώδη,που από μόνα τους αναιρούν την υπόσταση της άλλης πλευράς.
Πρώτον οι Τούρκοι όταν αναφέρονται στην Ιστορία της περιοχής σταματούν μέχρι πριν από 4-5 το πολύ 6 αιώνες,αυτούς τους 5-6 αιώνες που εμείς θεωρούμε ότι δεν υπήρξαν ποτέ.
Για τους Τούρκους λοιπόν σαν να μην υπήρχε Ιστορία πριν από τον 14ο-15ο αιώνα.
Θεωρούν του εαυτούς τους απόγονους και κληρονόμους του Οθωμανικού κράτους,οπότε ό,τι ανήκε στους Οθωμανούς, θεωρούν δεδομένο ότι ανήκει και στους ίδιους.
Φυσικά απόγονοι του πολυφυλετικού και πολυεθνικού Οθωμανικού κράτους δεν είναι,ούτε τυπικά αλλά ούτε και ουσιαστικά.
Η σημερινή Τουρκία είναι η de facto άρνηση του Οθωμανικού κράτους και είναι τουλάχιστον γελοίο να θυμάται την οθωμανική ιστορία μόνο όταν τη συμφέρει.
Από το δεδομένο αυτό λοιπόν,της άρνησης δηλαδή της ιστορίας της περιοχής πριν την παρουσία των Οθωμανών,ξεκινά και η όλη αμφισβήτηση ακόμη και του δικαιώματος ύπαρξης του ελλαδικού κράτους,όπως και μιας σειράς άλλων κρατών που προέκυψαν από την πολυδιάσπαση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Δεν έχουν πρόβλημα μαζί μας σε ανθρώπινο επίπεδο,απλά μας θεωρούν διασπαστές μιας ενιαίας (οθωμανικής) πατρίδας και δεν καταλαβαίνουν γιατί έπρεπε να φτιάξουμε το δικό μας κράτος,αφού όλοι μας περνούσαμε υπέροχα κάποτε…
Εδώ κολλάει και η ατάκα του Δένδια περί Ευρώπης και Ελλάδας μέρους της ΕΕ.
Γιατί απλούστατα η Τουρκία δεν το αποδέχεται αυτό.Θεωρεί ότι η χώρα μας ευκαιριακά είναι μέρος της Δύσης και ότι σύντομα θα επιστρέψει στη μεγάλη και ζεστή αγκαλιά του Σουλτάνου.
Δεύτερον,ενώ οι Έλληνες είναι απλά …Έλληνες,δηλαδή Ρωμιοί,απόγονοι στην πλειοψηφία τους σχεδόν του Βυζαντινού κράτους,οι Τούρκοι σε ένα σημαντικό ποσοστό τους είναι απόγονοι όλων των κατακτημένων από τους Οθωμανούς, λαών.
Είναι όλοι οι Έλληνες,οι Αρμένοι,οι Σλάβοι,οι Αλβανοί που τούρκεψαν μέσω κυρίως της θρησκείας.Είναι εκείνοι που εξισλαμίστηκαν αρχικά για να γίνουν στο τέλος Τούρκοι.
Αλλαξοπίστησαν για να αλλάξουν κοινωνική θέση,να περάσουν από το στάτους του “Ρωμιού-γκιαούρη” σε εκείνο του “Πιστού-μουσουλμάνου”.
Φανταστείτε λοιπόν αυτοί πώς νιώθουν τώρα όταν βλέπουν ότι εκείνοι που παρέμειναν πιστοί στην ταυτότητα τους,στο τέλος της διαδρομής δικαιώθηκαν και έφτιαξαν ένα κράτος (την Ελλάδα),που σε γενικές γραμμές είναι πιο μοντέρνο και πιο πλούσιο από το δικό τους.
Τρίτο σημείο,ότι η σημερινή Τουρκία σε αντιδιαστολή με όλα τα ευρωπαϊκά κράτη,δεν πέρασε από το σφαγείο του Β’Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Τουρκία στην κυριολεξία έχει απομείνει η μοναδική χώρα που ζει ακόμη στο …Μεσοπόλεμο.Όλο το concept του κράτους,η πολιτική του,το πώς εκφράζονται ακόμη οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες του όταν αναφέρονται σε ξένες χώρες,τα πάντα παραπέμπουν στα φασιστικά καθεστώτα της δεκαετίας του ’30.
Η Τουρκία έχει μείνει εκεί και ο φόβος (όλων μας) είναι να μην χρειαστεί να περάσει μέσα από ένα μεγάλο πόλεμο για να αλλάξει,όπως άλλαξαν η Γερμανία,η Ιταλία και τόσες άλλες χώρες που είχαν κάνει τον μιλιταρισμό και το …”μπούλινγκ” στους γείτονες τους,πυλώνα της πολιτικής τους μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’40.
Σε κάθε περίπτωση πάντως εδώ που φτάσαμε,στον επόμενο τόνο υπάρχει η Χάγη ή ο πόλεμος.