«Η ασφάλεια είναι προϋπόθεση της ελευθερίας», ακούγεται το μότο ολοένα και συχνότερα στις μέρες μας.
Τι είδους ελευθερία είναι αυτή, αν εξαρτάται από προϋποθέσεις;
Και ποιος ορίζει τις προϋποθέσεις της ελευθερίας;
Όλοι όσοι αγωνίστηκαν και αγωνίζονται γι’ αυτήν, εξασφάλισαν τάχατες πρώτα την… ασφάλειά τους;
Για την ελευθερία αγωνίστηκε ο Κολοκοτρώνης, για την ελευθερία κι ο Χριστός, για την ελευθερία κι ο Γκάντι, για την ελευθερία κι ο Καζαντζάκης.
Άλλος θέλησε να ελευθερώσει τον άνθρωπο απ’ τη σκλαβιά, άλλος από τον θάνατο κι από την αμαρτία, άλλος από τη βία κι άλλος να λυτρώσει το πνεύμα και τη σκέψη του.
Καθείς από το μετερίζι του, μυριάδες ανθρώπων αγωνιστήκανε για την ελευθερία.
Άλλοι γινήκανε ήρωες, άλλοι ξακουσμένοι λογοτέχνες, άλλοι γεννήσανε θρησκείες κι εμπνεύσανε κινήματα κι άλλοι παρέμειναν ανώνυμοι και ταπεινοί.
Ταπεινοί σαν τον καθημερινό άνθρωπο που προσπαθεί ν’ απελευθερωθεί από τους φόβους, τις αγωνίες και τις προκαταλήψεις του, από τον εαυτό του και τις ιδεοληψίες του, από τις εξαρτήσεις του και τους κάθε λογής καταπιεστές του. Αγωνιστής της ελευθερίας είναι κι αυτός, δίνει τις άνισες μάχες του.
Ποτέ, κανένας από τους παραπάνω δεν έβαλε προϋποθέσεις, δε γύρεψε εξασφάλιση και εγγυήσεις πριν ξεκινήσει τον αγώνα του για την ελευθερία.
Ολόγυμνος, ξιπόλητος κι εκτεθειμένος σ’ όλου του κόσμου τους κινδύνους βγαίνεις για να γυρέψεις την ελευθερία.
Τον δρόμο σου προς την ελευθερία μονάχος τον ανοίγεις, δίχως πραιτοριανούς να σε φυλάνε.
Γιατί η ελευθερία δεν έχει προϋποθέσεις. Αντίθετα, η ίδια είναι η προϋπόθεση των πάντων.
Ούτε νοείται ασφάλεια δίχως ελευθερία· ανήκουστο κι οξύμωρο.
Κι όποτε ακούμε να μας λένε ότι προϋπόθεση για την ελευθερία είναι η ασφάλεια, ας θυμόμαστε τον Κολοκοτρώνη, τον Χριστό, τον Γκάντι και τον Καζαντζάκη.
Ας θυμόμαστε και τον εαυτό μας, σαν βρίσκεται δεσμώτης και προσπαθεί ν’ απαλλαγεί απ’ τα δεσμά του.
Κι ίσως αντιληφθούμε πως κάποιοι, τώρα τελευταία, μάλλον δε μας τα λένε και πολύ σωστά.
