«Έλα στα Βενιζέλεια και μέτρα τα κρεβάτια, στη μέσα μπάντα θα με βρεις με την καρδιά κομμάτια» τραγουδούσε κάποτε ο αείμνηστος Βαγγέλης Τσαφαντάκης με συνοδό τη λύρα του Ζαχαρία Μελεσανάκη.
Κάπως έτσι τις πέρασα κι εγώ τις γιορτές, στη …«μέσα μπάντα» της παιδιατρικής κλινικής του Βενιζέλειου Νοσοκομείου, με το μωρό νοσηλευόμενο.
Τα ‘χει αυτά η ζωή, ειδικά σαν έχεις μικρά παιδιά.
Δε θα σε ρωτήσει η ίωση του αναπνευστικού αν έχεις κανονίσει ρεβεγιόν ή αν θες να ξεκουραστείς στο σπίτι σου χρονιάρες μέρες, μόνο θα κοιτάξει να ολοκληρώσει τον επώδυνο κύκλο της, αδιαφορώντας για λαμπιόνια, αργίες, μελομακάρονα και βασιλόπιτες.
Κι αν χρειαστείς ενισχύσεις, γι’ αυτό υπάρχουνε οι παιδίατροι και τα εφημερεύοντα νοσοκομεία.
Συνηθίζουμε τέτοιες μέρες να μνημονεύουμε την αυταπάρνηση των ανθρώπων που εργάζονται στον χώρο της υγείας και βρίσκονται στο μετερίζι της προσφοράς στον Άνθρωπο δίχως να κοιτούν γιορτές, διακοπές και επετείους. Άλλο να το γράφεις σε φιλολογικό επίπεδο, παρόλα αυτά, και άλλο να το βιώνεις ο ίδιος.
Από την πρώτη στιγμή, παραμονή Χριστουγέννων στη διαλογή των περιστατικών, μέχρι την ώρα της εξόδου εφτά ημέρες μετά, το προσωπικό του Νοσοκομείου εκτός από τον υψηλό επαγγελματισμό του, μας κέρδισε με την ανθρωπιά και το ζεστό του χαμόγελο, με την καλή του διάθεση και την εξαιρετική του συμπεριφορά. Και –θαρρώ- μιλώ εκ μέρους όλων των γονιών που συναπαντηθήκαμε κείνες τις ημέρες στο θάλαμο νοσηλείας της παιδιατρικής κλινικής.
Από τη διεύθυνση, το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό ως τις τραπεζοκόμους και τους ανθρώπους που ήταν επιφορτισμένοι με την καθαριότητα του χώρου, όλοι μας έκαναν να νιώσουμε θαλπωρή και φροντίδα, μέσα στη δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπιζε ο καθένας μας.
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα αντίξοο περιβάλλον, με όλες τις γνωστές συνέπειες της κρίσης που έχουν ταλαιπωρήσει (και) τον χώρο της Υγείας.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς πήραμε εξιτήριο από τη «μέσα μπάντα» του Βενιζέλειου, αλλά κάθε άλλο παρά «με την καρδιά κομμάτια»· μάλλον γεμάτη γλύκα και ζεστασιά, από τη συμπεριφορά των ανθρώπων του Νοσοκομείου, που παραμένουν πάντα στη θέση τους για να συνεχίσουν το πολύτιμο έργο τους.
Να είναι όλοι τους καλά.