Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κλιματική Αλλαγή ή Κρίση αποτελεί ένα από κεφαλαιώδη ζητήματα που απασχολούν τον πλανήτη. Ζήτημα που απαιτεί λύσεις άμεσες και αποτελεσματικές, αλλά προσκρούει στους εθνικούς οικονομικούς εγωισμούς. Κι επειδή στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε όλα είναι αλληλένδετα, είδαμε πώς μπορεί το ενεργειακό ζήτημα να επηρεάσει ακόμα και την καθημερινή μας δυνατότητα στην αγορά ειδών διατροφής. Να επιδράσει καταλυτικά, δηλαδή, όχι μόνο στη διαβίωσή μας αλλά και στην επιβίωσή μας.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και στη φετινή Σύνοδο Κορυφής για το Κλίμα που λαμβάνει χώρα στη Γλασκώβη από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 12 Νοεμβρίου. Ωστόσο, η αίσθηση όλων μας είναι ότι για μια ακόμη φορά ακούμε μεγάλα λόγια, σε δραματικούς τόνους, που ξεχνιούνται στην πτήση της επιστροφής των ηγετών στη χώρα τους. Εξαγγελίες, όπως η δέσμευση 80 χωρών ότι θα μειώσουν σε μεγάλο ποσοστό τις εκπομπές ρύπων έως το 2030, που μακάρι να συμβεί. Από την άλλη πλευρά υπάρχει και η θετική διάσταση της συγγνώμης του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν για την πολιτική της χώρας του επί προεδρίας Ντόναλντ Τραμπ.
Αυτό που παραμένει, ωστόσο, το μεγάλο ερώτημα είναι πώς τα κράτη που δεν έχουν με βάση τις σημερινές ανάγκες τους ενεργειακούς ή τους οικονομικούς πόρους, όπως λόγου χάρη η χώρα μας να αντιμετωπίσουν την υφιστάμενη ενεργειακή κρίση, χωρίς να πληγεί βαθύτερα η οικονομία τους. Πώς δεν θα μειώσουν περαιτέρω το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών τους και ταυτόχρονα θα συμβάλλουν στην πράσινη μετάβαση.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, πέρα από τη δική του δραματική έκκληση, επεσήμανε ότι αν και η Ελλάδα έχει χαμηλό αποτύπωμα εκπομπής ρύπων, μπορεί να συμβάλει στην πράσινη μετάβαση. Αυτό, όμως, που είναι το ουσιαστικό είναι η δέσμευση για απολιγνιτοποίηση της χώρας μέχρι το 2028 και η απεξάρτηση από ορυκτά καύσιμα της ελληνικής ναυτιλίας, σε συνδυασμό με τη μετατροπή των ελληνικών νησιών σε πράσινους προορισμούς και την αύξηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με στόχο τη δημιουργία ενάλιων αιολικών πάρκων και άλλα σημαντικά ζητήματα, όπως η μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι για να φτάσουμε σε αυτή την επιθυμητή και στρατηγικής σημασίας κατάσταση δεν αρκούν μόνο οι εξαγγελίες. Γνωρίζουμε ότι είμαστε δέσμιοι των συσχετισμών δυνάμεων και της εξισορρόπησης των συμφερόντων με «γίγαντες» όπως η Γερμανία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, αλλά αποδεχόμενοι την πυρηνική ενέργεια και κυρίως το φυσικό αέριο, που μας αφορά περισσότερο, ως μεταβατικές, επιτρέπουμε μαζί με τους μεγάλους συμμάχους μας την ενίσχυση της Κίνας, που στα ζητήματα της κλιματικής κρίσης μένει στρατηγικά εκτός συμφωνιών.
Είναι σίγουρο ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας, ούτε ως Ελλάδα, ούτε ως ΕΕ. Κίνα, Ρωσία και Βραζιλία, καθώς και η Σαουδική Αραβία είναι μεγάλοι παίκτες που δεν μπορείς να τους προσπεράσεις. Ωστόσο, η επιβίωσή μας στον συγκεκριμένο πλανήτη που ονομάζεται Γη, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να γίνει «εκτός κλίματος»…