Στην Ιταλία την “Ερυθρά Διετία” με τις εργατικές εξεγέρσεις και τις καταλήψεις στα εργοστάσια (“Biennio Rosso”-1919-1920),αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία,ακολούθησε το 1922 η Επανάσταση των Μελανοχιτώνων που έφερε στην εξουσία τον Μπενίτο Μουσολίνι.
Τις δύο “Κόκκινες” Επαναστάσεις στη Γερμανία (1918-1919) την “Novemberrevolution” και τη “Januaraufstand”,αμέσως μετά την Οχτωβριανή στη Ρωσία,ήρθε να τις καλύψει ο Χίτλερ με την αναρρίχηση του στην Καγκελαρία κάποια χρόνια μετά,το Γενάρη του 1933 και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του αστικοδημοκρατικού συστήματος να κρατηθεί στην εξουσία με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Την αριστερίστικη Επανάσταση στην Ισπανία τη δεκαετία του ’30 (με τα ποιητικά σλόγκαν: “No Passaran”-“Venceremos” κτλ),ακολούθησε ο Ισπανικός Εμφύλιος και η νίκη του Φράνκο που κυβέρνησε τη μεγάλη αυτή χώρα της Ιβηρικής για σχεδόν 40 χρόνια.
Τις μεταπολεμικές σοσιαλιστικές επαναστάσεις της Λατινικής Αμερικής,διαδέχτηκαν (εκτός της περίπτωσης της Κούβας) δεξιόστροφες δικτατορίες.
Την εκλογή της ΕΔΑ όταν και έγινε Αξιωματική Αντιπολίτευση το 1958 και τα λαϊκά κινήματα που ήρθαν μετά με το “114” και τους “Λαμπράκηδες” (αρχές ’60) ,ακολούθησε μερικά χρόνια αργότερα η Χούντα των Συνταγματαρχών…
Θα μπορούσε κάποιος να γράφει παραδείγματα μέχρι αύριο για να αποδείξει το αυταπόδειχτο από την ίδια την Ιστορία,το ότι δηλαδή εκεί όπου ιστορικά έχει αποτύχει η Κόκκινη Επανάσταση,έρχεται στη συνέχεια με μαθηματική ακρίβεια η Μαύρη.
Φασισμός: Σοσιαλισμός για ένα Έθνος και επιστροφή στο “τότε που ζούσαμε καλύτερα”
Υπάρχουν σε θεωρητικό επίπεδο δύο λογιών Επαναστάσεις.
Εκείνες που έχουν σαν στόχο τους να σπρώξουν την κοινωνία προς τα μπρος κι εκείνες που έχουν σαν στόχο τους να πάνε την κοινωνία προς τα πίσω.
Οι πρώτες -που είναι συνήθως αριστερόστροφες- έχουν πέραση σε εποχές που τα πράγματα εξελίσσονται, δημιουργείται καινούργιος πλούτος ή υπάρχει η ελπίδα ότι λόγω της εξέλιξης της εργασίας μπορεί να δημιουργηθεί και μεγάλη μερίδα του πληθυσμού απαιτεί κομμάτι από αυτό τον μελλοντικό πλούτο.
Οι δεύτερες -που είναι συνήθως δεξιόστροφες,του “φασιστικού” όπως τον αποκαλούμε χώρου- είναι επαναστάσεις που υπόσχονται επιστροφή της κοινωνίας σε μια εποχή που τα πράγματα ήταν καλύτερα για το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται και συνήθως είναι μεσαία στρώματα που βρίσκονται στη φάση της φτωχοποίησης.
Οι “μαύρες” αυτές επαναστάσεις υπόσχονται την επιστροφή της κοινωνίας σε παλιότερες μορφές οργάνωσης όπως την εθνική οικονομία με κλείσιμο των συνόρων και “εθνική αυτάρκεια” σε προϊόντα και υπηρεσίες,όταν ο διεθνισμός και η παγκοσμιοποίηση έχουν φέρει βαθιές κρίσεις και φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του λαού (όπως είχε γίνει στο Μεσοπόλεμο αλλά και στην εποχή μας που μοιάζει τραγικά με τα χρόνια ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους).Άλλου τύπου υποσχέσεις που μπορούν να δώσουν αυτά τα κινήματα είναι αφενός η επιστροφή στην Πατριαρχία,σε φάσεις όπου μερίδα γυναικών έχει πάρει το πάνω χέρι και απειλεί ευθέως τους άντρες αλλά και κάποιες άλλες γυναίκες που βλέπουν τον κοινωνικό τους ρόλο πιο παραδοσιακά,αφετέρου η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας και συνοχής της κοινωνίας σε περιόδους μεγάλων μεταναστευτικών ροών.
Ριζοσπαστισμός από τα Δεξιά
Κάνουμε όλη αυτή την εισαγωγή για εξηγήσουμε το αυτονόητο:
Το ότι αυτό που λέμε “Φασίζουσα Δεξιά” ή “Πατριωτική Δεξιά” ή “Κοινωνική Δεξιά” δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαφορετική επαναστατική λογική,που βρίσκεται (και αυτή όπως η “αριστερή”) απέναντι στο Φιλελεύθερο μοντέλο κοινωνίας,γι’αυτό και ελκύει μεγάλη μερίδα του κόσμου,πολλές φορές μετά την αποτυχία της Αριστεράς να δώσει λύσεις στα προβλήματα του αλλά και σε περιόδους που η φιλελεύθερη Δημοκρατία δεν μπορεί να μοιράσει τίποτα άλλο πέρα από φτώχεια στα πλατιά κοινωνικά στρώματα, όπως δυστυχώς γίνεται και στις μέρες μας.
Δεν είναι τυχαίο -και αυτό επίσης το ξεχνούν οι αναλυτές- ότι οι μεγαλύτερες μορφές του Φασισμού προέρχονταν από την Αριστερά,ενώ και το μεγαλύτερο μέρος των ακροατηρίων τους κάποτε υποστήριζε αριστερά κόμματα και κινήματα.
Ο ίδιος ο ιδρυτής του Φασισμού,Μπενίτο Μουσολίνι υπήρξε αριστερός (έτσι δήλωνε μέχρι το θάνατο του),σοσιαλιστής και προλετάριος (Βλ.Βίντεο).
Το κόμμα των Ναζί λεγόταν “Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών”,ο Σερ Όσβαλντ Μόσλεϊ στην Βρετανία υπήρξε υπουργός των Εργατικών,από τους οποίους αποχώρησε το 1931 όταν εκείνοι απέρριψαν τις προτάσεις του για την καταπολέμηση της ανεργίας (βλ.Βίντεο 35:20),ενώ ακόμη και στη χώρα μας κορυφαίοι υποστηρικτές του Φασισμού στο Μεσοπόλεμο και την Κατοχή προέρχονταν από το Κέντρο (Μερκούρης,Πάγκαλος κά) και όχι από τη Δεξιά όπως θα πίστευε κανείς.
[Κήρυξη Β’Παγκ.Πολέμου-Βίντεο.”Κατεβαίνουμε στο πεδίο της μάχης ενάντια στις Αντιδραστικές Αστικές Πλουτοδημοκρατίες της Δύσης…”- 6.33 “Ιταλία Προλετάρια και Φασιστική…”]
[Βίντεο: Ερώτηση Δημοσιογράφου: Ο αντισημιτισμός σάς έκανε να αφήσετε το Εργατικό Κόμμα και μια λαμπρή πολιτική καριέρα για να ιδρύσετε το Φασιστικό Κίνημα;
Απάντηση Μόσλεϊ: Η μαζική ανεργία,η τρομερή ανεργία που τα παραδοσιακά κόμματα δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν μαζικοποίησε το Κίνημα μας,η ακριβή στέγη,η αποτυχία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.]
Όλα αυτά τα γράφουμε όχι για να υποστηρίξουμε τα κόμματα δεξιά της ΝΔ,που μπήκαν στη Βουλή των Ελλήνων μετά τις τελευταίες εκλογές και που το ποσοστό τους παραμένει εξαιρετικά μικρό.
Αυτά τα γράφουμε για να εξηγήσουμε τι είναι αυτά τα κόμματα και ποια είναι η ιδεολογία που πρεσβεύουν.Γιατί έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε διανοούμενους και αναλυτές να πέφτουν από τα σύννεφα προσπαθώντας να εξηγήσουν -χωρίς μεγάλη επιτυχία- γιατί στις “λαϊκές” γειτονιές των αστικών κέντρων το δίλημμα στις εκλογές εδώ και χρόνια είναι ΚΚΕ ή Ακροδεξιά και όχι ΝΔ ή Σύριζα.
Ο κόσμος αυτός που δεν βλέπει ανάπτυξη για να στοχεύσει στην αναδιανομή του πλούτου.Προσπαθεί απλά να διατηρήσει το όποιο κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο έχει.Τη δουλειά του,το σπίτι του,τον τρόπο ζωής του.
Δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα κεντροαριστερά και τα κεντροδεξιά κόμματα,τα οποία πιστεύει ότι δεν ακούν καν τα προβλήματα του.
Ψηφίζει “ακροαριστερά” ή “ακροδεξιά” και θα συνεχίσει να το κάνει,ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, αν το Φιλελεύθερο Τόξο δεν μπορέσει να του δώσει ελπίδα και τα επόμενα χρόνια.
[Σπαρτιάτες: Μεγαλύτερο ποσοστό στη “λαϊκή” Δυτική Αττική]