Αγαπητοί μου φίλοι, υπάρχουν φορές που λες δεν πάει άλλο, που νιώθεις μέσα σου να ασφυκτιάς και να σε πνίγει ένας βρόγχος που εμποδίζει τη φωνή να βγει προς τα έξω. Και θες να μιλήσεις, να ξεσπάσεις βρε αδερφέ και να πεις πολλά και σημαντικά εκείνη την ώρα αλλά δεν το καταφέρνεις. Και τότε είναι που ξεπροβάλλει το σωτήριο και πολύτιμο δάκρυ στα μάτια που ενίοτε καταλήγει σε κλάμα.
Και θα μου πεις, μα πως γίνεται να είναι σωτήριο το δάκρυ και το κλάμα. Κι όμως γίνεται φίλοι μου. Το δάκρυ ή το κλάμα είναι ευεργετικά γιατί συμβάλλουν στην αποσυμφόρηση των συναισθημάτων και ελευθερώνουν το μέσα εαυτό από την πίεση που προκαλείται εξαιτίας της συγκινησιακής φόρτισης διαφόρων στιγμών.
Φανταστείτε να βιώνετε μια άσχημη και δυσάρεστη κατάσταση όπως να σας έχουν μόλις απολύσει από την εργασία σας ή κάποια νωπή ερωτική απογοήτευση ή να έρχεστε αντιμέτωποι με το χαμό προσφιλούς σας ανθρώπου. Εκεί, σε τέτοιες περιπτώσεις τι είναι προτιμότερο, να κρατάτε μέσα σας τη στεναχώρια εγκλωβισμένη ή να την αφήνετε να βγει στο φως της μέρας, ελαφρύνοντας λίγο το πράγμα. Εγώ θα έλεγα το δεύτερο. Και δεν εννοώ βέβαια να αρχίσεις να κλαις σπαρακτικά και να χτυπιέσαι στα πατώματα χωρίς σταματημό. Όμως, ένα δάκρυ ή τρόπον τινά το κλάμα δεν αφήνουν το αρνητικό συναίσθημα να συσσωρεύεται στη ψυχούλα μας.
Γιατί αν αποθηκεύεις συνεχώς πίκρα και στεναχώρια από τις διάφορες ματαιώσεις και αναποδιές χωρίς να το εκφράζεις, ίσως έρθει η στιγμή που η θλίψη και η μελαγχολία θα γίνουν μόνιμοι επισκέπτες στη διάθεση σου και τότε θα χρειαστεί να λάβεις ειδικά μέτρα και κατάλληλη βοήθεια για να το διαχειριστείς.
Επίσης, επειδή κανείς δεν είναι άτρωτος και παντοδύναμος θεωρείται πιο πρόσφορο και χρήσιμο το κλάμα για την εξωτερίκευση συναισθημάτων παρά να ξεσπάς με άλλους τρόπους ακραίους όπως οι φωνασκίες και οι ύβρεις ή να το ρίχνεις στο ποτό και στις ουσίες για να ξεχάσεις προς στιγμήν και να κρατήσεις αποστάσεις από την όποια δύσκολη πραγματικότητα.
Δεν είναι ντροπή αν σε δουν να κλαις ή να δακρύζεις και ούτε να σου περάσει από το μυαλό ότι είναι αναξιοπρεπές ή ότι θα σε κακοχαρακτηρίσουν. Αντιθέτως, φανερώνει την αλήθεια σου εκείνη την ώρα και το μεγαλείο της ανθρώπινης αδυναμίας και ότι είσαι σε θέση να αισθανθείς και να συναισθανθείς. Είσαι σε θέση να αλληλεπιδράσεις με το περιβάλλον γύρω σου και τα ερεθίσματα που λαμβάνεις, τα οποία διεγείρουν το συναισθηματικό πεδίο και εγείρουν την αντίδραση και την απόκριση σου απέναντι σε αυτά.
Φίλοι μου, οι ψυχή του καθενός δεν είναι αποθήκη ή φυλακή για να κλειδαμπαρώνει με λουκέτο και αλυσίδες τα όποια συναισθήματα. Η ισορροπία και η γαλήνη που γυρεύει ξεκινά και έχει βάση από το πόσο μπορεί το μέσα να εκφραστεί στο έξω με έναν τρόπο ειλικρινή και ανόθευτο.
Και αν μου πει κάποιος ότι «έκλαψα χθες», θα του απαντήσω ότι είναι καλύτερο το κλάμα των ματιών που φανερώνεται εξωτερικά παρά το βουερό κλάμα της ψυχής που μένει εσωτερικά σαν μυστικό επτασφράγιστο. Κι ακόμα, θα συνέχιζα την απάντηση μου λέγοντας του: «κλάψε και ξανακλάψε κι ίσως μέσα από αυτά τα δάκρυα ο κόσμος σου ξαφνικά να γίνει ομορφότερος κι η αυριανή σου μέρα να μοιάζει και να είναι πιο χαρούμενη, αισιόδοξη και ελπιδοφόρα».
