Πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται γιατί ετούτο ή γιατί το άλλο. Μα μήπως δεν έπραξα σωστά και τι θα γινόταν αν έπραττα διαφορετικά, μα πως μίλησα έτσι στη τάδε περίπτωση και γιατί δεν μίλησα αλλιώς… και πάει λέγοντας το πράγμα. Τα βάζεις λοιπόν με εσένα τον ίδιο και μπαίνεις ενίοτε σε έναν άγριο και μακρόσυρτο καβγά με πρωτοστάτες διάφορα «τι», «πώς», «μήπως» και «αλλά».
Και ναι, δεν θα σταθώ αντίθετος στο να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης και ενδοσκόπησης με προοπτική να βελτιωθεί εκείνος και ταυτόχρονα να βελτιώσει και πράγματα έξω από αυτόν και τον μικρό του εαυτό. Όμως, κάτι τέτοιο να γίνεται σωστά και με ορθή και κατάλληλη συλλογιστική πορεία.
Διότι, συχνά φτάνουμε στο άλλο άκρο της ενοχοποίησης ή στοχοποίησης του εαυτού και την τοποθέτηση του στο εδώλιο, με δικαστή και κατηγορούμενο να είναι το ίδιο πρόσωπο ή στο ταμπλό του στόχου που δέχεται αμέτρητα βελάκια δεξιά – αριστερά και στο κέντρο… όχι από ξένο χέρι, μα από το δικό μας.
Η αλήθεια είναι, ότι και λάθη θα κάνεις κι από τα λάθη σου αυτά θα μάθεις ή μπορεί να μη μάθεις. Και θα πληγώσεις άθελα ή ηθελημένα και θα πληγωθείς κι εσύ από άλλους. Όλα είναι στο πρόγραμμα, μην το ξεχνάς! Το ντύμα της πανοπλίας ή το κλειδαμπάρωμα σε ένα γυάλινο κλουβί δεν ενδείκνυνται στην προκειμένη ως μέσα προστασίας. Υπάρχουν αδυναμίες στην ανθρώπινη φύση σου και αυτές θα πρέπει να αναγνωρίσεις και να τις βγάλεις μπροστά, ώστε να καταφέρεις να τις διαχειριστείς ή και να προστατευτείς από δαύτες, κατά περίσταση και συνθήκη.
Το βασικό είναι να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος και το κλειδί της αυτοβελτίωσης και της κάθε αυτοεμβάθυνσης είναι να αγαπήσεις αυτόν τον άνθρωπο. Μην προσπαθήσεις μάταια να τον χειραγωγήσεις, δεν θα καταφέρεις και πολλά και το πιθανότερο είναι να τα κάνεις χειρότερα από πριν ή να χαλάσεις και όσα σωστά υπάρχουν. Αν δεν τον αγαπήσεις, δυστυχώς δεν θα μπορέσεις να τον αλλάξεις στα σημεία και ως σύνολο.
Να τον αγαπήσεις στην ουσία και ουσιαστικά (και σε βάθος), όχι να τον ξεχωρίσεις και να νομίζεις ότι είσαι εσύ και κανένας άλλος, με ύφος εκατό καρδιναλίων και με τη «μύτη ψηλά» μέχρι το ταβάνι (με το κεφάλι ψηλά ναι, με τη μύτη υπερυψωμένη θα είναι ολέθριο ατόπημα).
Κι αν δεν το καταφέρνεις μόνος, ζήτα τη βοήθεια ατόμων ειδικών και επιστημόνων που γνωρίζουν το θέμα και θα είναι δυνατό να σε υποστηρίξουν καταλλήλως, ώστε να βάλεις τα πράγματα σε μια σειρά και σε τάξη. Δεν είναι ντροπή! Ίσα ίσα, για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος χρησιμοποιείς κάθε πρόσφορο μέσο. Αν τακτοποιήσεις τα εσωτερικά, κάτι τέτοιο θα επηρεάσει θετικά και τα εξωτερικά (και δεν εννοώ την εμφάνιση).
Ακόμα, σε κάποιες περιπτώσεις χρειάζεται να ζητάμε και συγγνώμη από τον εαυτό μας για τον τρόπο που φερθήκαμε και για την αδικία που τυχόν διαπράξαμε σε βάρος του. Να τείνουμε χείρα φιλίας και εγκαρδιότητας, χωρίς ψήγματα κακίας και μίσους. Δηλαδή, να επιζητούμε τη συγχώρεση από εμάς για εμάς. Δύσκολο να το κατανοήσεις στη θεωρία, αν δεν το εφαρμόσεις στην πράξη.
Είμαστε άνθρωποι φίλοι μου, κι εγώ κι εσείς και όλοι μας… και ως τέτοιοι ας φερθούμε και ας κινηθούμε. Ας αφήσουμε τη δικαιοσύνη και τους πραγματικούς δικαστές να εξετάσουν και να κρίνουν τους πραγματικούς ενόχους σε κάθε αξιόποινη και ποινικά κολάσιμη πράξη και κατόπιν να εκδοθεί η ανάλογη ποινή και ετυμηγορία. Κι εμείς, ας δείξουμε λίγη συμπόνια παραπάνω για εμάς. Μια συμπόνια βασισμένη στην αυτογνωσία και την αυτοκριτική, όχι στην αυτομαστίγωση. Γιατί, είμαι άνθρωπος… όχι ένοχος.