Αν περιηγηθεί κάποιος μια τυχαία ημέρα σε μια οποιαδήποτε κρητική ενημερωτική ιστοσελίδα, θα μείνει με την εντύπωση πως σ’ αυτόν εδώ τον τόπο συμβαίνουνε μονάχα εγκλήματα και τραγωδίες.
Τροχαία, ανθρωποκτονίες, απόπειρες βιασμού, εμπρησμοί, δολιοφθορές, ατυχήματα, καβγάδες, επεισόδια, αντεκδικήσεις, σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων, διαρρήξεις, ανταλλαγές πυροβολισμών, δικαστικές διαμάχες, οικογενειακές τραγωδίες και συλλήψεις μονοπωλούν την τοπική επικαιρότητα.
Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, εμφανίζονται και τίτλοι του τύπου «θλίψη για τον χαμό γνωστού Ηρακλειώτη επιχειρηματία», όπου ανοίγοντας το άρθρο διαπιστώνεις πως απλώς ένας συνάνθρωπός μας αποδήμησε εις Κύριον, δίχως να έχει το θέμα κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα που να δικαιολογεί την προβολή του ως «είδηση».
Το έγκλημα, το αίμα κι ο θάνατος ήταν ανέκαθεν ελκυστικά για το αναγνωστικό κοινό και έβρισκαν περίοπτη θέση στα μέσα ενημέρωσης. Και καθώς οι ενημερωτικές ιστοσελίδες ενδιαφέρονται κυρίως για την επισκεψιμότητά τους, δελεάζουν το ακροατήριο με θέματα παρόμοιου ενδιαφέροντος και πομπώδεις τίτλους σαν αυτόν της σημερινής μας επιφυλλίδας.
Αλλά στην Κρήτη το έχουμε παρακάνει. Όχι τόσο στην παραβατικότητα και στα δραματικά περιστατικά, όσο στην προβολή και την αναμόχλευσή τους.
Εξετάζοντας την προσέγγιση των συγκεκριμένων θεμάτων από τα μέσα, διαπιστώνει κανείς πως συνήθως απευθύνεται στο θυμικό του αναγνώστη και σπανιότερα στη λογική του.
Ποια τα αίτια του εκάστοτε περιστατικού; Ποια κοινωνικά φαινόμενα οδήγησαν στις συγκεκριμένες συμπεριφορές; Πώς μπορούμε να δράσουμε προληπτικά ώστε να αποτραπούν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον; Τι λένε οι ειδικοί επί του θέματος; Ποια δημόσια ελλείμματα αναδεικνύονται και με ποιες πρακτικές μπορούμε να τα ισοσκελίσουμε;
Ερωτήματα που συνήθως απουσιάζουν. Καμία διάθεση για εμβάθυνση, καμιά ανάλυση, μηδενική κριτική αρθρογραφία. Με τις όποιες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα.
Μονάχα χαροκαμένες μανάδες, τραγικά πρόσωπα, δραματικές κορώνες, κοινότοπα λεκτικά σχήματα, ασυνάρτητες κραυγές κατά υπευθύνων που θα κρατήσουν δυο –τρεις μέρες ώσπου να ξεφουσκώσει το εκάστοτε θέμα και πάμε παρακάτω. Στο επόμενο έγκλημα, στον επόμενο τραμπουκισμό, στο επόμενο τροχαίο. Και πάντοτε με καθαρά συναισθηματική προσέγγιση.
Όσο για το αναγνωστικό κοινό –όλους εμάς δηλαδή, αποκτήσαμε πια τόση εξοικείωση με το έγκλημα, το δυστύχημα και την τραγωδία, που τείνουμε να τα θεωρούμε μέρος της κανονικότητάς μας.
Διατρέχουμε τα σχετικά άρθρα πίνοντας τον καφέ μας, ενίοτε σοκαριζόμαστε επιφανειακά και συνεχίζουμε κατά τα λοιπά τις ζωές μας, ανακυκλώνοντας τις ίδιες εκείνες συμπεριφορές που οδήγησαν στα δραματικά ή παραβατικά περιστατικά που μόλις διαβάσαμε.
Δίχως να πάρουμε καμιά διδαχή, δίχως να παραδειγματιστούμε ατομικά ή συλλογικά.
Άλλωστε δεν έχουμε καιρό για τέτοια, έχουμε και δουλειές – ίσα που προλαβαίνουμε να ρίξουμε μια ματιά στο επόμενο έγκλημα που «ανεβάσανε» τα site.
