Επιστροφή στο 1994 δείχνουν τα αποτελέσματα της απογραφής 2021, που δημοσιεύτηκαν την περασμένη βδομάδα. Σύμφωνα με τα αναλυτικά στοιχεία, ο πληθυσμός της χώρας υπολογίζεται σε 10.432.481, όταν κατά την απογραφή του 2011, ανερχόταν σε 10.816.286. Η μείωση των κατοίκων της Ελλάδας φτάνει τα 383.805 άτομα και ποσοστιαία το 3,5%. Ένας μεγάλος νομός σε μία δεκαετία χάθηκε. Σε μια πρώτη ανάγνωση εύλογα θα αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς, μια χαρά δεν ήταν η χώρα το 1994; Τα δεδομένα, δυστυχώς, δεν επιτρέπουν καταφατική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Και αυτό επειδή, ο πληθυσμός της χώρας είναι ήδη σημαντικά πιο γηρασμένος καθώς 28 χρόνια μετά ο μισός πληθυσμός πλέον είναι άνω των 45 ετών, ενώ το 1994 ήταν κάτω των 36 ετών. Κι αυτή δεν είναι η μοναδική διαφορά. Ενώ το 1994 ο αριθμός των γεννήσεων ήταν μεγαλύτερος των 100.000 και ο αριθμός των θανάτων 90.000, σήμερα ο αριθμός των γεννήσεων έχει υποχωρήσει στις 80.000, αλλά οι θάνατοι έχουν ξεπεράσει τους 120.000 ετησίως.
Πατέρας τριών παιδιών ο ίδιος και παιδί πολύτεκνης οικογένειας γνωρίζω καλά τις αιτίες της δημογραφικής συρρίκνωσης της Ελλάδας. Με βεβαιότητα μπορώ να καταθέσω την προσωπική μου άποψη ότι για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν υπάρχουν «δημογραφικές λύσεις». Η κατάσταση δεν βελτιώνεται με επιδόματα και αποσπασματικές πολιτικές. Η χώρα έχει ανάγκη από πολιτική ανάπτυξης σε τομείς και κλάδους που θα περιορίσουν την αβεβαιότητα και θα δημιουργήσουν στους νέους ανθρώπους αίσθηση σιγουριάς ότι μπορούν με ασφάλεια και σταθερότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους. Η παραγωγική γενιά χρειάζεται εργασία με προοπτική εξέλιξης, καλές συνθήκες και αξιοπρεπή αμοιβή, δυνατοτητα σε φθηνή στέγη, που να ενθαρρύνει τη δημιουργία οικογένειας.
Η δημογραφική ατονία της Ελλάδας μέσα από μια σειρά μελετών προβολής που έχουν δημοσιευτεί από ερευνητικούς οργανισμούς προβλέπουν ότι μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της χώρας θα έχει πέσει κάτω από ψυχολογικό όριο των 10 εκατομμύριων, σύμφωνα με το αισιόδοξο σενάριο. Η διάμεση ηλικία που ήταν 26 έτη το 1951 και που είναι 44 έτη σήμερα, αναμένεται να αυξηθεί κατά 5-6 έτη. Και βεβαίως ο εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός θα μειωθεί από τα 7 εκ. στα 4,8 έως 5,5 εκ.
Η κατάσταση αυτή μοιάζει με τίτλο ταινίας «για τη συρρίκνωση της εθνικής μας ζωής». Της εθνικής ζωής μιας χώρας που δε συνορεύει με το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, αλλά βρίσκεται στην καρδιά μιας περιοχής με δημογραφικές εκρήξεις, με μείζονα τα ζητήματα του μεταναστευτικού και πυροδοτημένες τις αιτίες που προξενούν μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών.
Η Ελλάδα θα πρέπει να μελετήσει προσεκτικά τις πολλαπλές όψεις του δημογραφικού μαρασμού μας και να υιοθετήσει μια σειρά μέτρων υποστήριξης των νέων και ενδυνάμωσης του θεσμού της οικογένειας. Και σε αυτό το σημείο ο ρόλος της Αυτοδιοίκησης είναι ιδιαίτερα σημαντικός, αφού παρατηρείται ένα ιδιότυπο φαινόμενο «νέας αστυφιλίας» αφού σε πολλές περιοχές της Ελλάδας παρατηρείται γενική μείωση του πληθυσμού σε έναν νομό με παράλληλη αύξηση στις πόλεις. Μαρασμός δηλαδή για την ελληνική ύπαιθρο και υπερ-συγκέντρωση στις πόλεις.
Απαιτείται ο σχεδιασμός και η υλοποίηση μίας ολιστικής και μακρόπνοης κοινωνικο – οικονομικής και δημογραφικής πολιτικής, προκειμένου να αποτραπούν οι δυσμενείς δημογραφικές και πληθυσμιακές εξελίξεις (μείωση των γεννήσεων). Πρέπει να αντιμετωπιστούν με επιτυχία διάφορα κοινωνικά ζητήματα που θα προκύψουν, απαιτείται ένα αποτελεσματικό κοινωνικό και νομικό σύστημα που θα προστατεύει τις ευάλωτες κοινωνικά και ηλικιακά ομάδες.
Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής έχει εδώ και καιρό προτείνει και αναδείξει την ανάγκη για ένα εκτεταμένο πρόγραμμα κοινωνικής κατοικίας με πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης, ώστε οι νέες γενιές να αποκτήσουν επιτέλους πρόσβαση σε φτηνή και ποιοτική κατοικία. Με τη δυνατότητα πρόσβασης όλων των παιδιών σε βρεφονηπιακό σταθμό και μια σειρά από εργασιακές διευκολύνεις, ώστε η δημιουργία οικογένειας να μην αποτελεί αντικίνητρο απασχόλησης ή επαγγελματικής εξέλιξης. Με εκσυγχρονισμό και διεύρυνση των δικαιούχων των επιδομάτων τέκνων, όπως επίσης και με την καθιέρωση Εθνικού Αποταμιευτικού Λογαριασμού για κάθε παιδί με συμμετοχή τόσο του γονέα όσο και της Πολιτείας. Η αντιμετώπιση του Δημογραφικού δεν είναι σημαία ευκαιρίας, αλλά οφείλει να είναι εθνική επιδίωξη για μια πατρίδα ευημερίας, ασφάλειας και προόδου.
Το δημογραφικό εάν δεν αντιμετωπιστεί με γενναίες πολιτικές θα είναι μια βραδυφλεγής βόμβα με άμεσες όμως συνέπειες στην οικονομία, την κοινωνία και φευ εθνικό διακύβευμα και προτεραιότητα, (Τ.Οζάλ: “Την ελληνοτουρκική διαμάχη θα την λύσει το δημογραφικό”).