Η οριζόντια περικοπή των επιδοτήσεων στους Κρήτες αγροτο-κτηνοτρόφους έχει δικαιολογημένα προκαλέσει την αγανάκτησή τους. Παρά τις όποιες συνηθισμένες στρεβλώσεις ή παθογένειες που παρατηρούνται ως εξαίρεση και πρέπει κάποια στιγμή να τις δουν οι ίδιοι σοβαρά αυτές, μετά από δύο περίπου χρόνια πανδημίας, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται έτσι από την Πολιτεία ή την ΕΕ. Ειδικά όταν μιλάμε για επαγγέλματα που εξαρτώνται τόσο από τον καιρό όσο και από ασθένειες ή ανατιμήσεις στο κόστος παραγωγής, που πολλές φορές απειλούν με οικονομική καταστροφή μιας ολόκληρης χρονιάς.
Η αποφασιστική τους δράση να ανεβούν στην Αθήνα να συναντήσουν τον απόντα υπουργό -τελικά τους συνάντησε ο υφυποργός κ. Σίμος Κεδίκογλου- έφερε κάποια ας ελπίσουμε υλοποιήσιμα από την πλευρά της κυβέρνησης αποτελέσματα. Η εικόνα των αγροτών που διεκδικούν ενωμένοι τα δικαιώματά τους μόνο αισιόδοξη μπορεί να είναι, σε μια περίοδο που οι κλαδικοί ή συλλογικοί αγώνες αντιμετωπίζονται ως μπανάλ και ως μια παρωχημένη εκδοχή κοινωνικο-οικονομικής δράσης που υποτίθεται δεν συνάδει με την εποχή που ζούμε. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τον ειρηνικό της χαρακτήρα, χωρίς έκτροπα ή αντεγκλήσεις με τις δυνάμεις της τάξης, τότε η «απόβαση», όπως τη χαρακτήρισαν ορισμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, των κρητικών αγροτών ήταν ουσιαστική και εποικοδομητική στην εξεύρεση λύσης.
Από την άλλη πλευρά δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε το εξής. Στην πορεία από το λιμάνι του Πειραιά έως τη Βουλή των Ελλήνων με βασικό μέσο τον ηλεκτρικό, ελάχιστοι, απ’ ότι είδαμε στα πλάνα, φορούσαν μάσκα για την προστασία από την πανδημία. Αυτή η μάλλον αμέλεια έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς, απ’ αυτούς που έγραφαν ή μιλούσαν για «απόβαση» να επικεντρωθούν σε αυτό και όχι στην ουσία, για να προοιωνιστεί πριν φτάσουν στη Βουλή ή ακόμα χειρότερα να φιλοτεχνηθεί μια αρνητική εικόνα τους. Η ειρηνική όπως γράψαμε παραπάνω πορεία και το προφορικό αποτέλεσμα της συνάντησης, διέλυσαν αυτές τις προσπάθειες, ωστόσο, η εικόνα πολλές φορές μπορεί να αλλοιώσει την πραγματικότητα.
Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις αυτούς τους 400-500 ανθρώπους να περπατούν στο κέντρο της Αθήνας και να «ψάλλουν» το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» σίγουροι και ευθυτενείς, αλλά κυρίως με την πεποίθηση του δίκαιου αγώνα τους. Φαινόταν στα πρόσωπά τους και σ’ αυτά που δήλωναν. Χωρίς καμιά επιτηδευμένη ή φολκλόρ αποτύπωση λεβεντιάς, αλλά με τα ρυτιδιασμένα από την καθημερινή έκθεσή τους στην ύπαιθρο και στις σκληρές συνθήκες εργασίας που απαιτεί το επάγγελμά τους, πρόσωπα και με τις κατσούνες στη χέρια.
Και να είναι σίγουροι ότι η χρήση της μάσκας δεν θα κάλυπτε τίποτε απ’ όλα αυτά. Αντιθέτως, θα αποστόμωνε τους ανέκαθεν πανέτοιμους κήνσορες των δίκαιων διεκδικήσεων, ειδικά τώρα με την πανδημία που πολλοί από αυτούς, για να βρουν αφορμή, ξύνονται στη κατσούνα (γκλίτσα) του τσοπάνη …