Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Πρώτος σταθμός η ψήφιση του προϋπολογισμού. Δεύτερος κόμβος, μπορεί και…σκόπελος για την κυβέρνηση η ανάδειξη του νέου προέδρου Δημοκρατίας με το που θα μπει το 2025. Ερωτήθηκε σχετικά ο πρωθυπουργός και είπε ότι δεν είναι έτοιμος να ανακοινώσει την πρόταση της κυβερνητικής πλειοψηφίας για το πρόσωπο που θα υποδειχθεί.
«Θα το ανακοινώσουμε την κατάλληλη στιγμή» είπε και συνέχισε ότι ούτε με τον κ. Ανδρουλάκη θα το συζητήσει την 4η Δεκεμβρίου, δεν είναι έτοιμος να κάνει μια τέτοια κουβέντα. Και επεσήμανε (σωστά) ότι δεν είναι ούτε θεσμικά δεοντολογικό και φυσικά άκομψο να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση με την κ. Σακελλαροπούλου να είναι ακόμη στο προεδρικό Μέγαρο. Εννοούσε προφανώς ότι δεν θα κάνει καμία πρόταση εάν δεν ενημερωθεί πρώτα η απερχόμενη πρόεδρος. Το… απερχόμενη είναι δική μας επισήμανση γιατί είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να ήθελε να την προτείνει ξανά, αλλά… δεν περνάει, ειδικά στην ΚΟ της ΝΔ. Οι λόγοι είναι πολλοί, είναι γνωστοί, δεν είναι της παρούσης να πούμε πόσο δίκαιο ή άδικο είναι για εκείνη το να μην έχει δικαίωμα δεύτερης θητείας.
Άρα πάμε γι άλλα. Για τα οποία ο κ. Μητσοτάκης σωστά δεν ανοίγει τα χαρτιά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει πάρει κάποιες αποφάσεις ή τουλάχιστον δεν έχει σκέψεις για ένα πρόσωπο που «θα πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να έχει τη δυνατότητα να πάρει περισσότερες ψήφους». Αυτή τη φράση χρησιμοποίησε ο κ.Μητσοτάκης. Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν θα έχει ως πρώτη επιλογή μια κλασική κεντροδεξιά, στενή κομματικά επιλογή που θα του εξασφάλιζε την αποδοχή της δικής του κοινοβουλευτικής ομάδας και μόνο αυτής. Άλλωστε η διαγραφή Σαμαρά και… η άρνηση Καραμανλή να είναι εκείνος υποψήφιος τον… απελευθερώνει. Κυρίως στο να στραφεί σε μία επιλογή η οποία να προέρχεται από τον κεντρώο χώρο, να έχει δυναμική, να έχει πολιτική οντότητα και βαρύ όνομα, να έχει συνδεθεί με πολιτική δραστηριότητα που ωφέλησε τη χώρα. Να είναι σοβαρή προσωπικότητα, με διακριτική, αλλά όχι διακοσμητική παρουσία στον προεδρικό θώκο. Να εκπροσωπεί με τον καλύτερο τρόπο εντός κι εκτός συνόρων τη χώρα. Να σέβεται το Σύνταγμα και να συνεννοείται με τον πολιτικό κόσμο. Να μπορεί να αντιληφθεί τις ανάγκες των καιρών και να μην έχει πλέον άλλες πολιτικές φιλοδοξίες. Και ταυτόχρονα να δεσμεύει πλείστες όσες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα να την υπερψηφίσουν ως πολιτική πρόταση.
Υπάρχει τέτοιο πρόσωπο αυτή την στιγμή στην χώρα; Προφανώς υπάρχει και ακούει στο όνομα Βαγγέλης Βενιζέλος. Σημαίνων συνταγματολόγος, εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα, έστησε μπέτι στην κρίση των μνημονίων, έφαγε πολύ «ξύλο» για να βοηθήσει τη χώρα να σταθεί στα πόδια της. Και αδικήθηκε τόσο από συντρόφους του όσο και από πολιτικούς αντιπάλους. Αλλά όλοι ξέρουν και εκτιμούν την αξία του. Όλοι ομολογούν ότι λείπει από τη Βουλή, όλοι ξέρουν πόσο δικαιώθηκε για τις εκτιμήσεις που είχε κάνει την περίοδο 2012-2014.
Όλα αυτά τα ξέρει ο κ. Μητσοτάκης που δεν μπορεί και δεν πρέπει να πειραματιστεί με δεύτερες επιλογές. Και γνωρίζει καλά ότι ο Βενιζέλος είναι μια προσωπικότητα που δεν μπορούν να μην ψηφίσουν στη ΝΔ (καθώς συνεργάστηκαν μαζί του αρμονικά στην κυβέρνηση), δεν μπορεί να μην ψηφίσει και ο ίδιος ο Σαμαράς. Εννοείται ότι θα υπερθεματίσει και ο Νίκος Ανδρουλάκης, το ΠΑΣΟΚ ολόκληρο. Η …περίπου όλο.
Λέγεται ότι ο μόνος ενδοιασμός του Μητσοτάκη θα μπορούσε να είναι η έλλειψη χημείας με τον Βενιζέλο ή ο δυναμικός χαρακτήρας του τελευταίου. Αλλά τι τον νοιάζει τον Μητσοτάκη μετά το…2027; Κοινός νους χρειάζεται και ο Μητσοτάκης έχει δείξει ότι τον διαθέτει. «Η υψηλή πολιτική δεν είναι παρά κοινή λογική που εφαρμόζεται σε μεγάλα πράγματα.» έλεγε και ο Ναπολέων.
Δεν χρειάζεται να λέμε πολλά. Όπως δεν λέει πολλά και ο ίδιος ο Βενιζέλος αυτή την περίοδο. Ο οποίος… σχεδόν έχει πάθει αλαλία. Εκεί που κάποτε είχε γνώμη για όλα (κι όχι αδίκως) τα πολιτικά ζητήματα τώρα δεν μιλάει. Αποφεύγει. Σαν κάποιος να του έχει πει ότι…άστο, περίμενε, που ξέρεις…
Κάποτε φωνάζαμε στα γήπεδα ότι ήρθε η ώρα του (κάθε) Γιάννη Βαλαώρα. Δεν είναι όμως εποχή για πειραματισμούς. Τώρα πραγματικά ήρθε η ώρα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Όχι για να δικαιωθεί ο ίδιος, αλλά γιατί η χώρα πρέπει επιτέλους να αποκτήσει ένα σοβαρό, στιβαρό και άξιο εκπρόσωπο στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα.