Μια ζωηρή συζήτηση μεταξύ μαθητών της Β’ Λυκείου σχετική με το θέμα της ψήφου και των επερχόμενων εκλογών υπέπεσε στην αντίληψή μου τις προάλλες, καθώς τυχαία βρέθηκα δίπλα στην παρέα τους.
Ενθουσιασμένοι που θα συμμετέχουν για πρώτη φορά στην εκλογική διαδικασία αλλά και προβληματισμένοι συνάμα για τα κριτήρια με τα οποία πρέπει να επιλέξουν τα πρόσωπα και τις παρατάξεις που θα ψηφίσουν.
Αγωνιούσαν στο ενδεχόμενο να αστοχήσουν στην επιλογή τους, βάραινε τους ώμους τους η ευθύνη της απόφασης και ταυτόχρονα γυάλιζε στο μάτι τους μια σπίθα προσδοκίας και περηφάνιας, που θα μετρήσει κι ο δικός τους λόγος στα κοινά του τόπου.
Ανέλυαν και διύλιζαν, διαφωνούσαν ζωηρά επιχειρηματολογώντας ο καθείς για τη γνώμη του, αναζητούσαν αξίες και αρετές, αξιολογούσαν εμπειρικά δεδομένα.
Σπάνια συναντά κανείς τέτοια σπίθα, αναζήτηση, αγωνία, ενθουσιασμό και προβληματισμό σε αντίστοιχες εκλογικές συζητήσεις «μπαρουτοκαπνισμένων» ψηφοφόρων μεγαλύτερης ηλικίας, σκέφτηκα.
Βλέπετε, μεγαλώνοντας παγιώνεται μέσα μας η στερεοτυπική θέαση του κόσμου. Οι εκλογές είναι μια ακόμη τετριμμένη διαδικασία, το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και σπάνια οι πρακτικές και σβήνει η σπιρτάδα, η προσδοκία και η ορμή της αλλαγής που είχαμε στα νιάτα μας.
Παγιώνονται και τα κριτήρια με τα οποία συνήθως ψηφίζουμε εμείς οι πιο μεγάλοι :η ιδιοτέλεια, η οικογενειακή εξάρτηση, η αντιπαροχή, το θυμικό.
Ψηφίζουμε, επίσης, συχνά με ελαφρότητα και δίχως διάθεση να επωμιστούμε την ευθύνη της επιλογής μας.
Είτε ως πολιτευτές είτε ως ψηφοφόροι, αναπαράγουμε –ακούσια ή σκοπίμως – συμπεριφορές και πρακτικές αποτυχημένες και χρεοκοπημένες, αντιπαραγωγικές και αντιδημοκρατικές, άστοχες και στείρες.
Πολλή συζήτηση έγινε πρόσφατα για το αν θα έπρεπε να ψηφίζουν οι δεκαεφτάρηδες ή όχι.
Κρίνοντας από εκείνη την ομήγυρη πιτσιρικάδων, τις αγωνίες τους και τους προβληματισμούς τους, αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν καλύτερο να ψήφιζαν μόνο αυτοί.
