Μεγάλωσα βλέποντας πολλά ζευγάρια. Straight και γκέι. Θυμάμαι, μάλιστα, την πρώτη φορά που είδα δύο άτομα του ίδιου φύλου να είναι μαζί, να ρωτάω τη μαμά μου για το αν είναι ζευγάρι και εκείνη να μου απαντά: «ναι, και είναι πολύ ευτυχισμένοι». Νομίζω, ότι εκεί κλείδωσε για μένα. Γιατί όλα αυτά ξεκινούν από το σπίτι. Είναι σπουδαίο πράγμα οι γονείς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους απενοχοποιημένα, να τα στηρίζουν και να μην περιθωριοποιούν κανένα χρώμα τους.
Γι’ αυτό και με στενοχωρεί πολύ όταν λαμβάνω μηνύματα από παιδιά που μου λένε ότι φοβούνται να μιλήσουν στους δικούς τους. Μου κόβονται τα πόδια και το παίρνω πολύ προσωπικά. Ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ένα άτομο είναι να κόψει την ελευθερία κάποιου άλλου. Και επειδή η ζωή είναι δική μας και δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει, οφείλουμε να τη ζούμε ελεύθερα. Είναι ο Νο1 κανόνας. Γεννιέσαι για να ζήσεις, να αγαπήσεις και να κάνεις ό,τι θες. Όταν, λοιπόν, κάποιος από το περιβάλλον σου -ή από την τηλεόραση – σου λέει ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό, κάνει στην ουσία ένα έγκλημα».
Από την κουβέντα δεν θα μπορούσε να λείπουν και το πως αντιμετωπίζει εκείνη τα ρατσιστικά σχόλια που δέχεται κατά καιρούς: «Τα παραδείγματα πολλά και πρόσφατα. Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν ανάμεσά μας. Ωστόσο, δεν θεωρώ ότι χρήζουν πολέμου. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί χρήζουν κατανόησης – γιατί σίγουρα υπάρχει κάποιο θέμα για να είναι ρατσιστές. Μου φαίνεται τρελό να είσαι ρατσιστής με κάτι που τυχαία δεν είσαι εσύ. Γιατί μιλάμε για τύχη. Τυχαία δεν γεννήθηκα εγώ λεσβία, όπως τυχαία δεν γεννήθηκα με καστανά μάτια. Όλα είναι τυχαία στη φύση. Μου φαίνεται κουτό να περνάμε τη ζωή μας κρίνοντας τους άλλους γύρω μας. Πρέπει να είναι πολύ άδεια η ζωή κάποιου. Αυτό βέβαια με κάνει να πιστεύω ότι όλοι οι λογικοί άνθρωποι που ονειρευόμαστε έναν δίκαιο κόσμο και έχουμε δημόσιο βήμα, πρέπει να μιλάμε και να τονίζουμε την έννοια της ελευθερίας ξανά και ξανά».
Συνεχίζοντας την ανάλυσή της για τις επιθέσεις που δέχεται λέει: «Νιώθω περήφανη με το να μιλάω δημόσια γι΄αυτά τα θέματα, καταφέρνοντας ίσως να ξεκλειδώσω κάποιους ανθρώπους και να τους κάνω να δουν τα πράγματα διαφορετικά. Προτιμώ, δηλαδή, να κουράσω κάποιον που δεν έχει περάσει αυτό που έχουμε περάσει εμείς, παρά να μην μιλήσω καθόλου.
Υπερθεματίζω γιατί υπάρχει όλη αυτή η κακοποίηση. Όταν βλέπω κορίτσια και αγόρια εκεί έξω που μπορεί να έχουν υποστεί μπούλινγκ για το σώμα τους βάζω τα κλάματα. Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα άτομο να ντρέπεται για το σώμα του.
Μου φαίνεται αδιανόητο που μια κοινωνία έχει οδηγήσει ένα γκέι ή τρανς παιδί να βρίσκεται στην ντουλάπα. Όταν αυτά τα συνειδητοποιώ, πέρα από το ότι τρομάζω, νιώθω και ένα χρέος να αξιοποιήσω το βήμα μου και να τους υπερασπιστώ και ως ένα άτομο που έχει υποστεί και το ίδιο μπούλινγκ. Αυτό, λοιπόν, που λέω και θα το λέω μέχρι να πεθάνω είναι: «όπως κι αν είσαι, όπως κι αν έχεις γεννηθεί αγάπα τον εαυτό σου. Είναι το μόνο σπίτι που έχεις σε αυτόν τον πλανήτη».
