Έχουν περάσει οκτώ δεκαετίες από την εκτέλεση με γκιλοτίνα του Eugen Weidman στο Παρίσι (βλ.βίντεο),την τελευταία δημόσια εκτέλεση βαρυποινίτη στη Γαλλία και μισός σχεδόν αιώνας από την τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας,εκείνη δηλαδή του Βασίλη Λυμπέρη στα Δύο Αοράκια,λίγο πιο πέρα δηλαδή από εδώ που βρίσκομαι τώρα και γράφω αυτές τις γραμμές.
Και οι δύο υπήρξαν ιδιαίτερα σκληροί εγκληματίες.
Ο Γερμανός ήταν δολοφόνος αρκετών μοναχικών γυναικών,(σήμερα θα αποκαλούνταν “γυναικοκτόνος”),ενώ ο Έλληνας έκαψε ζωντανές γυναίκα,πεθερά και κόρη,μαζί με το νεογέννητο γιο του.
Εγκληματίες που άξιζαν όμως πραγματικά το θάνατο;
Σήμερα δε θα εκτελούνταν φυσικά γιατί απλούστατα η θανατική ποινή έχει καταργηθεί στη χώρα μας,όπως και στο σύνολο -σχεδόν- του λεγόμενου Ανεπτυγμένου Κόσμου.
Με εξαίρεση κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ όπου ακόμη εκτελούνται άνθρωποι.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Ας πούμε,στην περήφανη …Αλαμπάμα των Lynyrd Skynyrd,που κατέχει εδώ και λίγα χρόνια την τιμητική (;) διάκριση να είναι η πολιτεία των ΗΠΑ με τις περισσότερες εκτελέσεις βαρυποινιτών,υπάρχει ακόμη εγκληματικότητα;Προφανώς και υπάρχει,διαφορετικά δε θα υπήρχαν συνεχώς νέοι καταδικασμένοι σε θάνατο.
Συγκεκριμένα η “σκληρή” εγκληματικότητα στη συγκεκριμένη περιοχή είναι στο 5,1 ανά 1000 κατοίκους.Δεν την λες και αμελητέα.Δεν γνωρίζουμε φυσικά σε ποια επίπεδα θα ήταν αν δεν υπήρχε η θανατική ποινή,αλλά το σίγουρο είναι ότι και με την ηλεκτρική καρέκλα ή την θανατηφόρο ένεση μια χαρά συνεχίζει ένα μέρος του κόσμου να εγκληματεί.
Γιατί ο εγκληματίας δεν σκέφτεται την περίπτωση που θα τον πιάσουν.
Αν το σκεφτόταν δε θα διακινδύνευε έστω και μια ημέρα ελευθερίας.
Είναι απλό για εμάς που δεν έχουμε κάνει στη φυλακή (και ευχόμαστε να μην κάνουμε ποτέ) το να λέμε ότι ο χ,ψ καταδικασμένος έκανε “μόλις 5 χρόνια μέσα”.
Το αν είναι λίγα ή πολλά τα 5 και τα 10 χρόνια σε ένα κελί χωρίς προσωπικό χώρο,χωρίς τη δυνατότητα να κινηθείς ελεύθερα,με την υποχρέωση να συζείς με άγνωστους ανθρώπους,που φαντάζομαι ότι δε θα είναι και υποδείγματα συγκατοίκησης,αυτό θα μας το πει εκείνος που έζησε την εμπειρία αυτή.
Εμάς των απ’έξω μπορεί να μας φαίνονται λίγα,για εκείνους που βρίσκονται μέσα μπορεί να είναι πολλά.Για τους συγγενείς των θυμάτων μπορεί να είναι ελάχιστα.
Ο χρόνος έτσι κι αλλιώς έχει μια σχετικότητα.Μια οργανωμένη κοινωνία όμως,που ενδιαφέρεται για την ασφάλεια των πολιτών της και για τη δημιουργία συνθηκών κοινωνικής ειρήνης δεν φτιάχνει περισσότερες φυλακές,ούτε βρίσκει τρόπους να τιμωρεί περισσότερο τους ήδη τιμωρημένους με την στέρηση της ελευθερίας τους ανθρώπους.
Κοιτάζει πρώτα να κάνει κάποια πράγματα στο επίπεδο της πρόληψης,αν θέλει να λέγεται πολιτισμένη η κοινωνία αυτή.
Κοιτάζει το κοινωνικό κομμάτι,την κοινωνική συνοχή.
Με τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες,την φτώχεια και την ανεργία (ειδικά στους νέους),
δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο.
Ούτε και με τα ανοιχτά -μπάτε σκύλοι αλέστε- σύνορα.
Οι άνθρωποι αυτοί που έρχονται χωρίς χαρτιά και χωρίς πολλές πιθανότητες να ενταχθούν κοινωνικά στη νέα τους χώρα,είναι η κρίσιμη μάζα απ’όπου θα “ψαρέψουν” τα κυκλώματα εκείνους που θα κάνουν την “βρώμικη” δουλειά.
Ελεγχόμενη είσοδος στη χώρα λοιπόν και ένταξη των ανθρώπων αυτών.Όχι συνθήκες γκέτο.
Τέλος εκείνους που βγαίνουν από τις φυλακές δεν τους αφήνουμε στη μοίρα τους.
Είναι σαν να τους προκαλούμε να επιστρέψουν στη φυλακή.
Στήριξη σε αυτούς τους ανθρώπους για την κοινωνική τους επανένταξη.
Μετά από αυτές τις κινήσεις,που είναι ήδη πραγματικότητα στις περισσότερες από τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου,αν δεν έχει υπάρξει μείωση της εγκληματικότητας,ας χτίσουν νέες φυλακές οι θιασώτες των πολιτικών της τιμωρίας.
Αν θέλουν ας επαναφέρουν και τη θανατική ποινή και ας ευχηθούν να μην βρεθούν κατά λάθος σε καμία ηλεκτρική καρέκλα…
[Bίντεο: “Η μπαλάντα του δημίου” με το Νίνο Μανφρέντι στο ρόλο του Ισπανού δημοσίου υπαλλήλου (επί Φράνκο) διορισμένου στον τομέα των…εκτελέσων.]