Και ναι φίλε μου, ίσως έφτασε η ώρα και η στιγμή να το κάνεις εκείνο το ταξίδι που μελέταγες καιρό τώρα και συνεχώς το ανέβαλλες και όλο έβρισκες δικαιολογίες και αδύναμα μη ισχυρά επιχειρήματα για να στηρίξεις ετούτη την αναβολή. Κι όλο έκανες πίσω βήματα, δίνοντας σπουδαία βάση σε χιλιάδες φόβους και διλήμματα.
Όταν βλέπεις καθαρά ότι ο κύκλος σε ό,τι έκανες κλείνει σιγα σιγα και ότι πλέον δεν υπάρχει αυτό το πολύτιμο και σημαντικό που θα σε κρατήσει και θα προσφέρει τη συγκίνηση εκείνη που για χάρη της θα άλλαζες άρδην την κοσμοθεωρία σου, τότε μην επιμένεις να τον κρατάς ανοιχτό περισσότερο. Δεν τίθεται λόγος να ταλαιπωρείσαι ψυχικά ή να εγκλωβίζεσαι σε ένα λαβύρινθο σκέψεων και λογισμών. Κλείσε τον κύκλο και προχώρα μπροστά σε άλλους τόπους και πολιτείες.
Ξεκίνα το ταξίδι σου, χωρίς καθόλου υλικές αποσκευές αν μπορείς. Πάρε μονάχα τις καλές στιγμές και τις εμπειρίες που στάθηκες τυχερός να βιώσεις, τις μνήμες από τα πρόσωπα που ξεχώρισες και αγάπησες… και συνέχισε το βηματισμό σου με όπλα το θάρρος και την πίστη για τον καινούριο τόπο που θα στεγάσει τα όνειρα σου.
Μη μένεις πίσω παραμερίζοντας και περιορίζοντας τα θέλω και τις ανάγκες σου για το χατίρι τρίτων ή επειδή έτσι θέλησαν άλλοι για σένα ή επειδή έτσι πιστεύουν κάποιοι για σένα. Να μάθεις να χαράζεις το δρόμο σου και να παίρνεις την αποκλειστική ευθύνη της κάθε νέας διαδρομής. Η στήριξη και η ώθηση σου να είναι από σένα τον ίδιο… τα χέρια, τα πόδια και το μυαλό σου. Μη κάνεις το μέγα λάθος να εμπιστευτείς τις ξένες πλάτες, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό και ολέθριο.
Φίλε μου, αν δεν είσαι ευτυχισμένος και χαρούμενος εκεί που ζεις και με ό,τι ζεις, μην αργείς να κάνεις την υπέρβαση και να φέρεις την ανατροπή των δεδομένων. Σκέψου, ότι εσύ είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και ανέλαβε το τιμόνι και τον έλεγχο σε μια πορεία χαρμόσυνη και αισιόδοξη.
Γιατί να θυσιάσεις τον εαυτό σου σε μια καθημερινότητα που δεν σε γεμίζει και δεν σου προσφέρει όλα όσα πραγματικά ζητά το μέσα σου και εξ ανάγκης να προσαρμόζεσαι στα ψευδεπίγραφα του έξω. Αν δεν καλύπτεσαι βρε παιδί μου να φεύγεις, όπως αναλύθηκε εκτενώς σε προηγούμενο άρθρο του υπογράφοντα με το συγκεκριμένο τίτλο.
Αν βλέπεις την αλλοτρίωση του εαυτού όχι να είναι απλώς κοντά ή να πλησιάζει αλλά να τείνει να γίνει συνήθεια και σταθερά, μην το πολυσκέφτεσαι και μην χάνεσαι σε δαιδαλώδεις αναλύσεις.
Κι αν λάβεις την απόφαση να μείνεις με την υφιστάμενη κατάσταση απλά για λόγους βιοποριστικούς και για να μην στεναχωρήσεις τον καθένα, να ξέρεις ότι απευθείας επέλεξες τη συγκατάβαση με την ίδια τη δυστυχία. Τα χρόνια που θα έρθουν θα είναι δύσκολα και «συννεφιασμένα».
Κάνε το επόμενο βήμα και ακολούθα το θαύμα και το όνειρο όπου κι αν βρίσκεται, σε όποιο σημείο του κόσμου, σε όποια γωνιά του πλανήτη. Αξίζει να το κάνεις σήμερα για να μη μετανιώνεις αργότερα, με ένα ισόβιο θάμπωμα της θλίψης στα μάτια. Μην αρκεστείς και μην αποδεχτείς να ζήσεις τη ζωή που ευχήθηκαν για σένα. Βγάλε εισιτήριο χωρίς αποσκευές και βαρίδια… με προορισμό ένα διαφορετικό αύριο, το δικό σου αύριο.
Κι όπως αναφέρουν οι στίχοι του μεγάλου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη, «Και να που φτάσαμε εδώ, χωρίς αποσκευές, μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι».