Ο κ. Καρώνης ήταν ένας καλός επιστήμονας μέχρι το πρωί της Τρίτης 13 Μάϊου. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας πια, παρέμεινε καλός επιστήμονας για κάποιους, μετατράπηκε σε εκβιαζόμενο, σκιτζή, πιόνι, έναν τενεκέ ξεγάνωτο τέλος πάντων, για πολλούς άλλους.
Η φράση του -ήδη περιβόητου – πορίσματος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου για τα Τέμπη, σχετικά με το ανοιχτό το ενδεχόμενο η πυρόσφαιρα να οφείλεται στα έλαια σιλικόνης, υπήρξε αρκετή για μπει και ο κ. Καρώνης στην λίστα “εχθροί – φίλοι”. Λέει αυτά που θέλουμε; Είναι φίλος μας. Δεν λέει αυτά που θέλουμε; Είναι εχθρός μας.
Έχουμε την επάρκεια να τον κρίνουμε ως επιστήμονα; Όχι.
Έχουμε την επάρκεια να κρίνουμε επιστημονικά το πόρισμα; Οι περισσότεροι από εμάς όχι.
Έχει κάποιο νόημα να το συζητάμε με τέτοια ένταση και τόσο πάθος, από την στιγμή που πήγε στα χέρια του ανακριτή και εκείνος θα αποφανθεί για την χρησιμότητα και την βαρύτητά του; Όχι, δεν έχει.
Κατά βάση, η σημασία του πορίσματος είναι τόση, όση της δώσει η δικαιοσύνη. Τα υπόλοιπα αποτελούν καφενείο και οχλοβοή. Πούρο οπαδισμό και χυδαία πολιτική σπέκουλα.
Ένθεν – κακείθεν.
Τα έχουμε πει και γράψει πολλές φορές, ας τα γράψουμε ακόμα μια : ο παραλογισμός στην υπόθεση των Τεμπών μπήκε από την πόρτα που άφησε ορθάνοιχτη ο χειρισμός της κυβέρνησης.
Δύο χρόνια και δύο μήνες μετά το δυστύχημα, το γεγονός ότι πάρα πολλοί άνθρωποι, είτε πιστεύουν, είτε είναι έτοιμοι να πιστέψουν και την πιο ακραία θεωρία, όσα στοιχεία κι αν παρουσιαστούν που την καταρρίπτουν, οφείλεται πρωτίστως σε όσα έκανε και δεν έκανε αυτή – η κυβέρνηση δηλαδή.
Το ποσοστό της κοινής γνώμης που στην προκειμένη περίπτωση θεωρεί ότι υπήρξε συγκάλυψη, περιλαμβάνει μεν αλλά και σαφώς υπερβαίνει το ποσοστό της κοινής γνώμης που είναι έτσι κι αλλιώς επιρρεπές στον συνωμοσιολογία. Πράγμα κατανοητό.
Όταν, ειδικά τις πρώτες ώρες μετά το δυστύχημα, δεν τηρήθηκε ο παραμικρός κανόνας, δεν ακολουθήθηκε κανένα πρωτόκολλο, έγιναν αμέτρητα λάθη που κατέστησαν ανέφικτη την ακεραιότητα και την πληρότητα της έρευνας, είναι φυσιολογικό ο κόσμος να βλέπει παντού σκιές.
Ουδείς είναι άμοιρος ευθυνών. Σαφώς η στάση της Ζωής και του Βελόπουλου που καταγγέλουν καθημερινά τα πάντα, είναι διαβρωτική για την δημοκρατία. Αλλά μόνο τόσο, όσο της επιτρέπει η κυβέρνηση να είναι.
Η οποία αν είχε πράξει τα δέοντα στην προκειμένη περίπτωση μα και σε σειρά άλλων υποθέσεων, για να θωρακίσει τους θεσμούς, θα είχε μειώσει αισθητά και την καχυποψία της κοινωνίας απέναντί τους. Όχι απλώς δεν τα έπραξε, συνήθως έκανε το ακριβώς αντίθετο: έπληξε καίρια την -ήδη καχεκτική – αξιοπιστία τους.
Μπορεί λοιπόν ο κ. Παύλος Μαρινάκης να κραδαίνει το πόρισμα του ΕΜΠ σαν την αμάχητη απόδειξη πώς δεν υπήρξε συγκάλυψη και να ζητά την απολογία του Νίκου Ανδρούλακη, αλλά και ο ίδιος και κυρίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζουν πώς το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ (που σε σχέση με άλλους, λαϊκίσαν και αισθητά λιγότερο).
Δεν φταίει ο Ανδρουλάκης αν άνθρωποι που στο σχολείο δεν περνούσαν την χημεία ούτε με σκονάκι, εκφράζουν άποψη για τον κ. Καρώνη και βρίσκουν ευήκοα ώτα.
Φταίει πριν από όλους η ίδια η κυβέρνηση.
Η οποία ενδεχομένως να είναι ικανοποιημένη με το πόρισμα και με την δημοσκοπική της, μικρή ανάκαμψη. Τη ζημιά που έχει προκαλέσει όμως, φοβάμαι θα την βρούμε όλοι μπροστά μας.
Όταν ο κόσμος πιστεύει σε σημεία και τέρατα, τότε κάποιες φορές ψηφίζει και τέρατα. Ας μην εκπλαγούμε.
Υ.Γ. Ξανά και ξανά και ξανά: η πυρόσφαιρα και ό,τι την προκάλεσε, έπονται τους δυστυχήματος. Δυο τρένα συγκρούστηκαν, 57 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν.
Ας προσπαθήσουμε όσο γίνεται σας παρακαλώ, μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα να μην το ξεχνάμε ποτέ.