Είναι απόκοσμο ετούτο το χαμσίνι, που μας σκεπάζει πάλι με τη σκόνη του.
Φύσηξε η Όστρια σε τόπους μακρινούς, πέρα απ’ τη θάλασσα, έπλασε νέφη απ’ της ερήμου τον πάσπαρο και τα ‘σπρωξε στα μέρη μας.
Έπνιξε την ατμόσφαιρα, εξαφάνισε τα όρη και τα βουνά από τα μάτια μας, έσβησε τον ορίζοντα από μπρος μας.
Γέμισε με κατακάθι τα πνευμόνια μας κι έκαμε βαριά την αναπνιά μας.
Μας έλουσε με λασπουριά, μας μαγάρισε το φαίνεσθαι και μας έθαψε το είναι.
Εκτροχίασε τις βεβαιότητές μας, χτίκιασε τη ρώμη μας, μετακίνησε τον ακλόνητο –τάχα- τρόπο μας και μπέρδεψε τις σταθερές μας.
Θαρρεί κανείς πως ήρθανε στ’ αληθινά τα ύστερα του κόσμου, έτσι που γίνηκε ο τόπος κάτωχρος και βλογιοκομμένος.
Και λαχταρούμε μια βροχή να μας ξεπλύνει.