Ο δημοσιογράφος σε άρθρο στην Haaretz περιγράφει τις δραματικές ώρες που έζησε το Σάββατο όταν ο γιος του τον ενημέρωσε για την εισβολή της Χαμάς στο φεστιβάλ Supernova.
Ο Gontarz το πρωί του Σαββάτου ξύπνησε από τις σειρήνες που ηχούσαν στο Τελ Αβίβ και τον κρότο από τις αναχαιρίσεις του Σιδηρού Θόλου. Αμέσως τηλεφώνησε στον 23χρονο γιο του Αμίρ, ο οποίος βρισκόταν στο φεστιβάλ.
«Με πυροβολούν μπαμπά, μας πυροβολούν», του είπε. Ο Νιρ τον ρώτησε για την τοποθεσία του χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι είχε συμβεί. Ζήτησε τις συντεταγμένες και του είπε ότι θα πάει να τον βρει. Στο βάθος άκουσε πυροβολισμούς, πριν η κλήση διακοπεί.
Ο Νιρ ξεκίνησε για τον προορισμό του παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του ΚΟΚ, προσπερνώντας περιπολικά της αστυνομίας. Ωστόσο, δεν μπορούσε να συνδεθεί με το κινητό του Αμίρ. Όταν κατάφερε να του μιλήσει, ο Αμίρ του φώναξε: «Είμαστε 200 άτομα, έρχονται κατά πάνω μας». «Είμαι καθ’ οδόν, έρχομαι», απάντησε ο δημοσιογράφος.
Η έκκληση για βοήθεια στις Αρχές
Κατά την ώρα της οδήγησης, ο Νιρ προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Οι κλήσεις του με τον Αμίρ έκτοτε κρατούσαν λίγο, καμία δεν διαρκούσε για πάνω από 60 δευτερόλεπτα, ενώ οι περισσότερες διακόπτονταν στη μέση. Παρά τις προσπάθειες, κανείς από την αστυνομία δεν απαντούσε. Οι ρουκέτες έπεφταν βροχή.
Ο Νιρ έστειλε τη θέση του Αμίρ σε όλους τους υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας και του στρατού, με τους οποίους είχε μιλήσει και ικέτευσε να τον σώσουν. Επικοινώνησε ακόμη και με πηγή στο γραφείο του πρωθυπουργού. Οι περισσότεροι δεν απάντησαν στο μήνυμά του και ένας που απάντησε του έγραψε τη λέξη «Διαπραγμάτευση».
Ο Νιρ αποφάσισε να κάνει live-tweeting από το αυτοκίνητο, με αποτέλεσμα να δει τις αναρτήσεις βουλευτής των Εργατικών και να του τηλεφωνήσει. Μέχρι τότε, ο δημοσιογράφος δεν είχε καταλάβει ότι η περιοχή που περιβάλλει τη Λωρίδα της Γάζας είχε καταληφθεί από παλαιστινιακές οργανώσεις, ούτε γνώριζε για τις απαγωγές, τις καταλήψεις και την ομηρία. Δεν γνώριζε ότι χιλιάδες άνθρωποι βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με τον Αμίρ.
Ο Αμίρ τον ενημέρωσε ότι η ομάδα των 230 ατόμων με την οποία ξεκίνησε να φεύγει από το φεστιβάλ είχε αρχίσει να «σπάει». Προς το παρόν ήταν με 30 νεαρά άτομα που συνέχισαν να τρέχουν ενώ δέχονταν πυρά. Ρώτησε τον πατέρα του τι να κάνει, όμως δεν γνώριζε πολλά και του είπε ότι εμπιστεύεται την κρίση του και να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Ο Νιρ εξήγησε στον γιο του για την εισβολή της Χαμάς, υποθέτοντας όμως ότι επρόκειτο για περίπου 20 μέλη της οργάνωσης.
Η πορεία του διακόπηκε σε οδόφραγμα που έστησε ο στρατός και η αστυνομία. Αν το περνούσε, η αστυνομία θα υποψιαζόταν ότι είναι τρομοκράτης της Χαμάς και θα τον πυροβολούσε. Προσπάθησε να εξηγήσει για τον γιο του, όμως τον απομάκρυναν πριν καταφέρει να πει το οτιδήποτε. Βρισκόταν μόλις 15 χιλιόμετρα μακριά του, όμως αναγκάστηκε να γυρίσει και πάλι στο Τελ Αβίβ.
«Η μόνη απόφαση που μετάνιωσα που πήρα εκείνο το μαύρο Σάββατο ήταν ότι πήρα τη σύντροφό μου, την Karin Levit, μαζί μου στην επικίνδυνη διαδρομή. Μόλις φτάσαμε στο σπίτι, της ζήτησα συγγνώμη, προτού πάω στην αυλή για να αρχίσω να συλλέγω πληροφορίες. Από εκείνο το στάδιο και μετά, διαχώρισα τα πράγματα και της απέκρυψα τις πληροφορίες που έπαιρνα», γράφει ο Νιρ.
Οι επικοινωνία του με τον Αμίρ ήταν πολύ δύσκολη. Όμως με νόμιμα και όχι εντελώς νόμιμα μέσα, κατάφερε να αποκτήσει μια εικόνα για το τι συνέβαινε. Η επόμενη φορά που μίλησε με τον γιο του, ο δημοσιογράφος γνώριζε ότι ήταν περικυκλωμένος από κάθε πλευρά.
«Μπαμπά, οι τρομοκράτες μας κυνηγούν»
«Μπαμπά, μπήκαμε στον οπωρώνα. Οι τρομοκράτες μας κυνηγούν. Τι πρέπει να κάνουμε;», ρώτησε ο Αμίρ. Ο Νιρ τον κάλεσε να ξαπλώσει στο έδαφος. «Δεν θα το κάνω. Μπαμπά, οι τρομοκράτες έρχονται, μπαίνουν στον οπωρώνα», είπε το παιδί και η κλήση διακόπηκε. Η καρδιά του Νιρ σταμάτησε για άλλη μια φορά.
Ο Νιρ προσπάθησε να βρει όπλο, στρατιωτική στολή και πυρομαχικά, για να πάει στον γιο του. Μέχρι που σκέφτηκε να εισβάλλει στο σπίτι στρατιώτη και να κλέψει το όπλο του. Ο στρατός απέρριψε το αίτημά του και ο ίδιος άρχισε να ψάχνει όπλα.
Ο Αμίρ τον ενημέρωσε ότι στον οπωρώνα είναι 30 άτομα, αλλά άρχισαν να φεύγουν. Ο Νιρ τον κάλεσε να παραμείνει στον οπωρώνα και να ξαπλώσει στο έδαφος. «Να είστε πολύ ήσυχοι, ακόμα κι αν είστε ολομόναχοι. Κάντε τους νεκρούς. Ακόμα κι αν ένας τρομοκράτης πατήσει πάνω σας, μην βγάλετε άχνα», του είπε. Ο γιος του είχε ενστάσεις, όμως ο Νιρ επέμεινε. Αφότου η κλήση διακόπηκε, δεν είχε ιδέα για το τι θα έκανε. Όμως πίστευε ότι η συμβουλή του ήταν σωστή.
Τελικά ο Αμίρ έμεινε στον οπωρώνα μαζί με άλλο ένα άτομο, κάτι που ο Νιρ έμαθε μια ώρα αργότερα. Μιλούσε στον πατέρα του ψιθυριστά, όμως στο βάθος ο Νιρ άκουγε φωνές να μιλούν στα αραβικά. «Μπαμπά, πότε θα έρθουν; Οι τρομοκράτες μας έχουν καταλάβει. Είναι στον οπωρώνα», είπε.
Οι επόμενες ώρες πέρασαν βασανιστικά, με κάποια μηνύματα που τις περισσότερες φορές ο Αμίρ δεν μπορούσε να απαντήσει. Όταν ο Αμίρ τον ρώτησε πότε θα έρθει ο στρατός, ο Νιρ τον ενημέρωσε για την κατάσταση με βάση τις πληροφορίες που γνώριζε. «Αμίρ, οι περισσότερες κοινότητες γύρω σου βρίσκονται υπό κατοχή από τη Χαμάς. Είσαι το τελευταίο πράγμα στη λίστα των προτεραιοτήτων των δυνάμεων ασφαλείας. Υπάρχουν αρκετές καταστάσεις ομηρίας με δεκάδες ανθρώπους», αναγκάστηκε να παραδεχθεί στο παιδί του. Τον παρότρυνε να μαζέψει μερικά φρούτα από τα δέντρα, όταν σκοτεινιάσει εντελώς, για να μην πεθάνει από την πείνα ή τη δίψα. «Προετοιμαστείτε ψυχικά για τρεις ημέρες και νύχτες». Είπε στον γιο του.
Ο Νιρ βασανιζόταν για το πώς θα φτάσει στο γιο του. Όμως σε ένα από τα αραβικά κοινωνικά δίκτυα είδε τη φωτογραφία του υποστράτηγου ε.α. Yair Golaν, που είχε πάρει όπλα και πήγαινε στα νότια. Τον πήρε τηλέφωνο και του ζήτησε βοήθεια. Του εξήγησε για τον γιο του. «Στείλτε μου την τοποθεσία του και θα σας τον φέρω», είπε ο στρατιωτικός, με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση.
Ο υποστράτηγος ε.α ήθελε μόνο να του στείλει ο Αμίρ την τοποθεσία ζωντανά από το κινητό του, για να ξεκινήσει να τον βρει. Ο Αμίρ δεν θεωρούσε ρεαλιστικό το σχέδιο, αλλά δεν είχε κανένα άλλο εναλλακτικό. Προσπαθούσε να στείλει την τοποθεσία του. Τα κατάφερε με δυσκολία.
Περίπου μισή ώρα αργότερα, ο υποστράτηγος έστειλε μήνυμα στον Νιρ ότι θα τον βρει σε ένα λεπτό. Πέντε λεπτά αργότερα μίλησε με τον Αμίρ που μαζί με τον φίλο του βρισκόταν στο αυτοκίνητο του στρατιωτικού, με κατεύθυνση ένα βόρειο οδόφραγμα, απ’ όπου θα μπορούσε να τους παραλάβει.
«Ήμουν ενθουσιασμένος. Όχι, δεν είναι αυτή η σωστή λέξη. Ήμουν εκστασιασμένος. Όχι, ούτε αυτή είναι η σωστή λέξη. Πήδηξα από χαρά -αυτό είναι σωστό – αλλά και πάλι δεν περιγράφει τη συναισθηματική μου κατάσταση. Δεν υπάρχει λέξη στα εβραϊκά που να περιγράφει το πώς ένιωσα», γράφει. Τότε του τηλεφώνησαν εκλεγμένοι αξιωματούχοι, που έμαθαν ότι ο γιος του είχε διασωθεί. Όμως ένας του τηλεφώνησε πραγματικά, ήταν ένας αραβοϊσραηλινός βουλευτής.
Τι απέγινε η ομάδα από τον οπωρώνα
Το βράδυ, ο Αμίρ περιέγραψε τι είχε συμβεί. Αγκάλιασε τον πατέρα του λες και ήταν μικρό παιδί και έκαναν πλάκα.
Η ομάδα που έφυγε από τον οπωρώνα δέχθηκε πυρά. Κάποιοι σκοτώθηκαν και κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν. Μια άλλη ομάδα χτυπήθηκε από ρουκέτα. Ο Αμίρ εξήγησε ότι οι τρομοκράτες ήταν πολύ κοντά, οι σφαίρες σφύριζαν δίπλα στα αυτιά του και έκανε έλεγχο στο σώμα του, μην έχει τραυματιστεί.
Ο υποστράτηγος του είχε πει ότι πριν τον σώσει, είχε καταφέρει να πυροβολήσει και να σκοτώσει τρομοκράτες. «Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το Ισραήλ θα αντιμετώπιζε μια κατάσταση όπου οι δυνάμεις ασφαλείας δεν θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν και θα εξαφανίζονταν και δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις των πολιτών που βρίσκονταν σε κίνδυνο», είπε ο υποστράτηγος.
Ο Αμίρ μίλησε για όσα συνέβησαν, για ανθρώπους που συνάντησε, για τον υποστράτηγο, τον οποίο αποκάλεσε «στρατό ενός ατόμου».
Ο Νιρ επισημαίνει ότι όσοι βγήκαν ζωντανή από αυτήν την κόλαση να μιλήσουν, να πουν όλα όσα θυμούνται. Σύμφωνα με τις έρευνες είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί η πιθανότητα εμφάνισης διαταραχής μετατραυματικού στρες.
«Η καρδιά μου έχει χωριστεί στα δύο»
«Μετά τη διάσωση, η καρδιά μου έχει χωριστεί στα δύο. Είμαι χαρούμενος για το καλό τέλος από την οπτική γωνία του Αμίρ και της οικογένειας. Το άλλο μισό όμως αιμορραγεί. Κάθε τόσο σκέφτομαι τις οικογένειες που εξακολουθούν να ψάχνουν για τους αγαπημένους τους και με πιάνουν τα δάκρυα. Και το μυαλό μου είναι ακόμα σε κατάσταση μάχης. Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Υπάρχουν περισσότερα μέλη της οικογένειας και συγγενείς για τους οποίους πρέπει να ανησυχώ και να προσέχω, και από τότε που επέστρεψε, όποτε ο Αμίρ δεν είναι στο πλευρό μου, του τηλεφωνώ μία φορά κάθε μισή ώρα», γράφει ο Νιρ.
«Γράφω αυτό το κείμενο τρεις ημέρες μετά την ολοκλήρωση του προσωπικού μας δράματος, και η κατάσταση εξακολουθεί να καθιστά απαραίτητο για τον καθένα από εμάς να προσέχουμε τον εαυτό μας και τους κοντινούς μας ανθρώπους. Η κεντρική κυβέρνηση έχει χάσει κάποιες από τις βασικές της ικανότητες να προστατεύει τους πολίτες της χώρας», κατέληξε ο δημοσιογράφος της Haaretz.
