Πενήντα ένα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος στις 19 Σεπτεμβρίου από τη θυσία του Κωνσταντίνου Γεωργάκη στη Γένοβα.
Του κερκυραίου φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του δικτατορικού καθεστώτος των Αθηνών το 1970,τριάμισι χρόνια μετά το Πραξικόπημα δηλαδή και την εγκαθίδρυση της Χούντας των Συνταγματαρχών στη χώρα μας.
“Στο νεαρό Έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη,
που θυσίασε τα 22 του χρόνια για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία
στη χώρα του,
όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι ανατριχιάζουν μπροστά στην ηρωική του πράξη,
η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα.
19 Σεπτέμβρη του 1970″
Γράφει η αναθηματική πλάκα στην πλατεία Matteotti της Γένοβας,εκεί όπου λουσμένος με βενζίνη, αυτοπυρπολήθηκε.
Ο Γεωργάκης φοιτητής Γεωλογίας στη Γένοβα ήταν ενεργό μέλος της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου και ένθερμος υποστηριχτής του Αντρέα Παπανδρέου,του οποίου το πορτραίτο είχε στο αυτοκίνητο του.Δεν ανήκε δηλαδή σε “ακραίους” ιδεολογικά χώρους.
Θα είχε ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να ξέρουμε τι θα έλεγε σήμερα αν ζούσε,σχεδόν μισό αιώνα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας,με όλα αυτά που συμβαίνουν σε αυτήν.Αν άξιζε η θυσία του,όπως και οι θυσίες αρκετών άλλων,της ίδιας γενιάς,της νεολαίας που είχε βρεθεί εγκλωβισμένη στο τότε χουντικό καθεστώς.
Αν άνοιγε την τηλεόραση και έβλεπε όλη μέρα κάποιους ανθρώπους να μαγειρεύουν,κάποιους άλλους να…φυλακίζονται οικειοθελώς σε ένα σπίτι και να τους παίρνουν οι τηλεοπτικές κάμερες σε όλες τους τις στιγμές,ενώ οι μεγαλύτερες σε διάρκεια τηλεοπτικές εκπομπές είναι αυτές με τα πάνελ:
Πρωινάδικα,μεσημεριανάδικα και απογευματινάδικα,όπου άνθρωποι συζητάνε για πράγματα που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν γελοία, ενώ στη χειρότερη επικίνδυνα για την ίδια την κοινωνία.
Μια κοινωνία της οποίας το βιοτικό επίπεδο είναι σε ελεύθερη πτώση εδώ και μια δεκαπενταετία και όπου διάφορα γκρουπούσκουλα βρίσκονται μεταξύ τους σε πόλεμο:
Γκέι εναντίον στρέιτ, γυναίκες εναντίον άντρων, βήγκαν εναντίον κρεατοφάγων, δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον ιδιωτικών και γενικά όλοι εναντίον όλων.
Για να ξεχνούν την πείνα τους και κυρίως εκείνους που ευθύνονται για αυτήν.