Το περίφημο “Ανήκουμε εις τη Δύσιν”,το έχουμε εμπεδώσει χρόνια τώρα.
Κανείς όμως δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να ρωτήσει σε ποια Δύση όμως απ’όλες;
Ή για να το κάνουμε πιο σύγχρονο: Σε ποια από τις δύο που υπάρχουν σήμερα;
Στη Γερμανική ή στην Αμερικανική Δύση;
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που πίστευαν με φανατισμό στα διάφορα ιστορικά μας σταυροδρόμια ότι η “Δύση είναι μία” και πρέπει με κάθε κόστος να ανήκουμε σε αυτήν.
ΑUKUS
H “AUKUS” είναι η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία των αγγλοσαξονικών χωρών.
“Αυστραλία-Ηνωμένο Βασίλειο-Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής” (Australia-United Kingdom-United States).
Ούτε Γερμανίες, ούτε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Να θυμίσουμε ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν βρίσκεται πια στο “ισχυρό κλαμπ” των Βρυξελλών.
Αντίθετα βρισκόμαστε εμείς.
Όπως επίσης βρισκόμαστε και σε μία περιοχή που ιστορικά πολύ λίγες φορές έχει μείνει εκτός πολεμικών συγκρούσεων. Αυτό πρέπει πάντα να το έχουμε στα υπόψη μας.
Γιατί αν η περιοχή μας εκτός από τους σεισμούς τραβάει και τους πολέμους, δεν έχει να κάνει με εμάς που “είμεθα ένα έθνος πολεμιστών”, όπως άκουγα κάποτε να λένε οι συνήθεις προβεβλημένοι διανοούμενοι του πατριωτικού χώρου αλλά γιατί η περιοχή μας βρίσκεται στο σημείο όπου εφάπτονται Ευρώπη-Ασία και Αφρική.
Στο κέντρο δηλαδή του (παλαιού) Κόσμου.
Μια περιοχή που όλες οι μεγάλες δυνάμεις θα ήθελαν να έχουν υπό τον έλεγχο τους.
Βέβαια η συμμαχία της AUKUS,προς το παρόν, προετοιμάζεται για κάποια σύγκρουση στη Νότια Σινική Θάλασσα και όχι στη Μεσόγειο.
Εκεί που η Κίνα προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα ως η μεγαλύτερη αναθεωρητική δύναμη του σημερινού κόσμου.
Όπως επίσης και σαν μια πολύ ισχυρή οικονομία,που μαζεύει το “χαρτί” απ’όλο τον Ανεπτυγμένο Κόσμο,οπότε κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα έρθει και η στρατιωτική σύγκρουση.Εκτός και αν η Δύση αποφασίσει να αφήσει την παγκόσμια ηγεμονία της στους Κινέζους,με ειρηνικό τρόπο,κάτι όμως, που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχει συμβεί πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία.
Έτσι έχουμε την Αγγλοσαξονική οικογένεια που ενώθηκε γύρω από τις ΗΠΑ (για άλλη μια φορά) προκειμένου να αντιμετωπίσει το σημερινό της αντίπαλο:
Την Κίνα.
Αφήνοντας όμως έξω από τον σχεδιασμό της τη γερμανική Ευρώπη!
Στη χώρα μας δεν είδα να σχολιάζεται εκτενώς.Σχεδόν καθόλου θα έλεγα.
Προφανώς γιατί αν δίνονταν το βάρος που θα έπρεπε,αυτόματα θα ήταν αναγκασμένοι οι διάφοροι δημοσιολογούντες του Ευρωμονόδρομου να απαντήσουν στην κρίσιμη ερώτηση:
“Υπάρχει μία Δύση ή περισσότερες;”
Η Ελλάδα στην ΕΟΚ
Θυμίζουμε ότι στην -τότε- ΕΟΚ είχαμε μπει για γεωπολιτικούς λόγους και όχι για λόγους οικονομικούς,όσο και αν παρουσιάστηκε έτσι.Φάνηκε δηλαδή και εκ του αποτελέσματος κατά πόσο μας ευνόησε οικονομικά η είσοδος μας σε αυτό το κλαμπ κρατών.
Η αλήθεια είναι ότι τη μακρινή 1η Ιανουαρίου του 1981 μπήκαμε για να θωρακιστεί η (εύθραυστη τότε) ελληνική Δημοκρατία,για να φύγουμε κάπως από την αμερικανική επιρροή και να βρούμε νέους συμμάχους,αφού μετά την Εισβολή στην Κύπρο ένα μεγάλο μέρος της ντόπιας ελίτ θεωρούσε ότι οι Αμερικάνοι είχαν παίξει έναν άσχημο ρόλο για τα ελληνικά συμφέροντα,ενώ ο αντιαμερικανισμός είχε πιάσει ταβάνι στην κοινή γνώμη της χώρας μας.(Δείτε με τι συνθήματα πήρε το ΠΑΣΟΚ 48% στις εκλογές του ’81).
Η Ευρώπη ήταν η νέα προοπτική για την Ελλάδα.Η Ευρώπη που ήταν μια συμμαχία όπου δε χωρούσε η Τουρκία,σε αντίθεση φυσικά με το ΝΑΤΟ,που μαζί μπήκαμε στη Συμμαχία και από την οποία θεωρούμαστε (ακόμη και σήμερα) σαν ένας ενιαίος χώρος.
Κάτι που ευνοεί προφανώς τη μεγαλύτερη από εμάς Τουρκία.
ΕΟΚ λοιπόν για τους παραπάνω λόγους.
Γεωστρατηγικούς κύριως και πολιτιστικούς ίσως. Για να νιώσουμε ότι φεύγει από πάνω μας η…τούρκικη εσάνς,που τόσο μας ενοχλεί. Γιατί “η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν”.
Υπήρξε όμως τέτοια η πρεμούρα μας,που δεν βλέπαμε τις βαθιές διαχωριστικές γραμμές που υπάρχουν μέσα στην ίδια αυτή τη γεωγραφική περιοχή.
Όταν λοιπόν φτάνει η κρίσιμη στιγμή, τα αντικρουόμενα συμφέροντα της ίδιας της Δύσης,που στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι το ενιαίο αλλά μια σειρά από διαφορετικά κράτη και ακόμη περισσότερα συμφέροντα,δημιουργούν εκ των πραγμάτων ξεχωριστά στρατόπεδα.
Τότε εμείς τι κάνουμε;
Με ποιον πάμε;
Με τους παλιούς μας φίλους Αγγλοσάξονες,στους οποίους μάλλον θα προστεθεί και η πυρηνική δύναμη Γαλλία ή με τη Γερμανική Ευρώπη,που από στρατό δεν είναι και ο πιο αξιόμαχος παρτενέρ παγκοσμίως;
Το Δόγμα που θέλει τη Σύγχρονη Ελλάδα να συμμαχεί πάντα με τις Δυνάμεις της Θάλασσας,όταν αυτές συγκρούονται με τις Ηπειρωτικές Δυνάμεις,θα μείνει αναλλοίωτο ή αυτή τη φορά θα διαταραχθεί;