Αναρίθμητες είναι οι δυσκολίες και τα εμπόδια – ποικίλης φύσης – που συναντά κάθε άτομο στην πορεία της ζωής με την πλειονότητα να οδηγούν σε δυσάρεστες καταστάσεις και περιορισμούς, λειτουργώντας επιβαρυντικά στην περαιτέρω προσωπική εξέλιξη και ανάταση.
Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που το άτομο εγκλωβίζεται (πλήρως) στο πλαίσιο και τις ανάγκες του προβλήματος, με αποτέλεσμα την εμφάνιση σημαντικής ανεπάρκειας στην αντίληψη ή κατανόηση διαφορετικών οδών και επιλογών, ικανών να διαμορφώσουν σημεία βελτίωσης και προοπτικής για το εγγύς μέλλον.
Συνήθως, θέματα που σχετίζονται με σοβαρές διαταραχές υγείας, δυσμενείς όρους εργασιακής αποκατάστασης, αδυναμία κάλυψης οικονομικών υποχρεώσεων αλλά και διαπροσωπικές ματαιώσεις ενδέχεται να προκαλέσουν – κατά περίσταση – τη στασιμότητα και αδρανοποίηση του ατόμου, καθώς και την (εμμονική) προσκόλληση ενδιαφέροντος στην υφιστάμενη δυσλειτουργία και άρση της προσοχής από άλλους νευραλγικούς τομείς.
Επιπλέον, η βίωση ενός άσχημου γεγονότος ακολουθείται συχνά από εξάρσεις θυμού, καταθλιπτική εικόνα, χαμηλή ανταπόκριση σε άλλες υποχρεώσεις, έλλειψη διάθεσης για αναζήτηση λύσεων ή αξιοποίηση δυνατοτήτων και, ενίοτε, μπερδεμένη ή αποδιοργανωμένη σκέψη.
Ωστόσο, αν δεχτούμε τη θεωρία ότι οι διαστάσεις ενός προβλήματος προσδιορίζονται από τον τρόπο και την οπτική που εκλαμβάνεται από το ίδιο το άτομο, τότε δεν θα ήταν άστοχος ο ισχυρισμός για πιθανή μεγέθυνση του εντοπισμένου θέματος εξαιτίας της έντασης των αρνητικών συναισθημάτων και την επικράτηση συνθηκών σύγχυσης.
Σαφέστατα, όταν αντιλαμβάνεσαι την όποια δυσκολία ή δυσλειτουργία σαν ορμητικό ποτάμι που έρχεται κατά πάνω σου με «άγιες διαθέσεις» ή σαν πανύψηλο βουνό που καλείσαι να αναρριχηθείς χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, δεν χωρά αμφιβολία ότι θα βρεθείς υπό εγκλωβισμό σε έναν κυκεώνα αρνητικών συναισθημάτων και τη μη αποφυγή εγκαθίδρυσης ενός «επικίνδυνου» πλαισίου με κυρίαρχα στοιχεία το φόβο, την ανησυχία και τις «κακές» σκέψεις.
Συνεπώς, επιβεβλημένη καθίσταται η υιοθέτηση μια νέας νοοτροπίας ή στάσης έναντι των δύσκολων στιγμών και η εκμάθηση τρόπων διαχείρισης της κρίσης – κυρίως – μέσω της σφαιρικής προσέγγισης και ερμηνείας κάθε βάρους ή σκοπέλου, ώστε να αποφευχθεί (όσο το δυνατόν) η μονόπλευρη αποδοχή των πραγμάτων η οποία εμπεριέχει κινδύνους επιδείνωσης του υπαρκτού προβλήματος αλλά και τη δημιουργία νέων συμπτωμάτων.
Τέλος, μην επιτρέψουμε τη διατάραξη της ψυχικής, προσωπικής ηρεμίας και ισορροπίας χωρίς την προσπάθεια διερεύνησης εναλλακτικών πεδίων σε κάθε θέμα, δυσκολία ή πρόβλημα. Ας ψάξουμε στο σκοτάδι του αδιεξόδου για τη (μικρή) αχτίδα φωτός που καταδεικνύει το δρόμο της ελπίδας. Κι ας αλλάξουμε χρώμα στην καθημερινότητα, καλύπτοντας το μαύρο της μελαγχολίας με χρώματα ζωηρά και αισιόδοξα.
«Διώξε το φόβο της καταιγίδας, με τη σκέψη του ουράνιου τόξου».