Η Αρκτική θερμαίνεται ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη περιοχή στον πλανήτη, με αποτέλεσμα η παγοκάλυψη να μειώνεται με σοβαρές επιπτώσεις για τον υπόλοιπο πλανήτη, αφού ο πάγος συμβάλλει στη ρύθμιση του κλίματος, επισημαίνουν οι ειδικοί.
Όπως αναφέρει το Εθνικό Κέντρο Δεδομένων Χιονιού και πάγου του Ινστιτούτου Ερευνών στις Περιβαλλοντικές Επιστήμες (CIRES) στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο Μπούλντερ, στην Αρκτική, η ετήσια ελάχιστη έκταση των θαλάσσιων πάγων παρατηρείται τον Σεπτέμβριο και η μέγιστη τον Μάρτιο, ενώ στην Ανταρκτική η ελάχιστη εμφανίζεται τον Φεβρουάριο και η μέγιστη τον Σεπτέμβριο.
Ωστόσο, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής επηρεάζουν αρνητικά ιδίως την Αρκτική οδηγώντας στη μείωση της παγοκάλυψης, με δορυφορικά δεδομένα να αποκαλύπτουν ότι το στρώμα πάγου έχει ελαττωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι ειδικοί, μάλιστα, προειδοποιούν ότι αν συνεχιστεί με αυτόν τον ρυθμό αυτή η τάση ο πάγος της Αρκτικής μπορεί να εξαφανιστεί μέχρι το 2050 τους θερινούς μήνες, με συνέπειες όχι μόνο στο αρκτικό οικοσύστημα, αλλά και ταχεία μεταβολή της θερμοκρασίας στην Ευρώπη.
Μελέτη που διεξήχθη από το iC3 Polar Research Hub του Αρκτικού Πανεπιστημίου της Νορβηγίας και δημοσιεύθηκε στο Nature Communications κάνει αναφορά στην τελευταία μεσοπαγετωνική περίοδο πριν από περίπου 130.000 όταν η τήξη των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής επηρέασε σημαντικά την κυκλοφορία των ωκεάνιων ρευμάτων, προκαλώντας δραστική πτώση της θερμοκρασίας στη Βόρεια Ευρώπη.
Παρότι δεν είναι λίγες οι εκθέσεις που εξαιτίας της τήξης των πάγων προβλέπουν την κατάρρευση της Μεσημβρινής Ανατρεπτικής Κυκλοφορίας του Ατλαντικού Ωκεανού (AMOC), το κύριο σύστημα ωκεάνιων ρευμάτων στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, αυτή τη φορά οι ειδικοί κάνουν μία βουτιά στο παρελθόν παρατηρώντας τα κοινά σημεία ανάμεσα στη μεσοπαγετωνική περίοδο – από τις πιο θερμές των τελευταίων 800.000 ετών με σχεδόν ένα έως δύο βαθμούς Κελσίου υψηλότερες από την προβιομηχανική περίοδο – και τη σημερινή εποχή όπου καταγράφεται ήδη ένας βαθμός υψηλότερος από τα προβιομηχανικά επίπεδα.
Ο επικεφαλής της μελέτης, Μοχάμεντ Εζάτ, μιλώντας στο Yahoo News εξήγησε ότι όσα συνέβησαν πριν περίπου 128.000 χρόνια παρουσιάζουν ένα σαφές – και ανησυχητικό – κοινό σημείο με την απειλή που θέτει η κλιματική αλλαγή σήμερα, προσθέτοντας ότι η επανάληψη τέτοιων συνθηκών θα μπορούσε να έχει σοβαρό αντίκτυπο στο κλίμα σε Μεγάλη Βρετανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Αναλύοντας ιζήματα από τις σκανδιναβικές θάλασσες προσπάθησαν να κατανοήσουν τις συνθήκες στην τελευταία μεσοπαγετωνική περίοδο και κατόρθωσαν να αναπαράξουν τον τρόπο ροής του γλυκού και του θαλασσινού νερού, τις επιφανειακές θερμοκρασίες και τα επίπεδα αλατότητας που κάποτε χαρακτήριζαν αυτές τις θάλασσες,
Κατέληξαν ότι η τήξη του πάγου αλλοίωσε την αλατότητα και την πυκνότητα του νερού, διαταράσσοντας την κανονική ροή των ρευμάτων και προκαλώντας αλλαγές στα πρότυπα κυκλοφορίας και την κατανομή της θερμότητας στον ωκεανό.
«Το γλυκό νερό από το λιώσιμο των πάγων έτρεξε στις σκανδιναβικές θάλασσες και στον Βόρειο Ατλαντικό, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την αλλαγή της πυκνότητας των ωκεανών που τελικά οδήγησε σε μείωση της θερμότητας του βόρειου ωκεανού από τα ρεύματα του Ατλαντικού. Πριν περίπου 100.000 χρόνια οι παγκόσμιες θερμοκρασίες ήταν υψηλότερες από τις σημερινές, οι όγκοι των πάγων ήταν μικρότεροι και τα επίπεδα της θάλασσας ήταν σημαντικά υψηλότερα», είπε ο Εζάτ σύμφωνα με το Eurekalert, προσθέτοντας πως η λεπτή ισορροπία του κλίματος διαταράσσεται εύκολα από τις αλλαγές στη θερμοκρασία και την παγοκάλυψη.
Καθώς η Αρκτική συνεχίζει να θερμαίνεται και ο θαλάσσιος πάγος μειώνεται, ενδέχεται να προκύψουν περαιτέρω αλλαγές στα ωκεάνια ρεύματα και τα καιρικά μοτίβα.
Ο ειδικός εξέφρασε την ελπίδα η μελέτη να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους αρμοδίους του κλίματος να αξιοποιήσουν αυτή τη χρονική περίοδο και να περιορίσουν τις επιπτώσεις που προκύπτουν από την αλλαγή στην παγοκάλυψη στο κλίμα σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
