Του Κώστα Α. Μπογδανίδη
Τα όσα συμβαίνουν στην Αριστερά θα ήταν απολύτως γραφικά και διασκεδαστικά (για τους απ’ έξω) εάν αυτή η παράταξη δεν είχε κυβερνήσει, για ένα διάστημα, στην πιο κρίσιμη περίοδο της χώρας. Και πολύ περισσότερο εάν δεν ξέραμε ότι είχε κυριαρχήσει ιδεολογικά μετά τον πόλεμο παρότι είχε χάσει τον Εμφύλιο. Αντιθέτως και για τους μη μετέχοντες στις απαξιωμένες διαδικασίες η κατάσταση και είναι και μοιάζει τραγική. Ίσως τραγελαφική, που θα έλεγε και ο αποπεμφθείς πρόεδρος Στέφανος.
Η παράταξη που μάχεται για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ισονομία δεν πιστεύει σε τίποτα από όλα αυτά τελικά; Ενώ διαθέτει πνευματικούς ανθρώπους, την ελίτ της κοινωνίας και του πολιτισμού, ενώ την στηρίζει το enfant gâté της χώρας παραδοσιακά, αδυνατεί να ξεφύγει από τις ιδεοληψίες και το ψυχαναγκαστικό πολιτικό DNA της.
Τα όσα συμβαίνουν στην αριστερή πολυκατοικία το τελευταίο διάστημα μπορεί να εκπλήσσουν εμάς και τους αφελείς, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι νέο για όσους διαμένουν εκεί ή κατά καιρούς έχουν υπάρξει νοικάρηδες της.
Ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει «πολιτικό συμβόλαιο απαξίας» για τους αντιπάλους, γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πως συκοφαντείς τον γείτονα, πως να αφήνεις τρικάκια στην πόρτα του διπλανού για να τον αποκαλέσεις -με μεγάλη ευκολία- φασίστα, συνωμότη και να σχεδιάσεις την πολιτική του εξόντωση. Και το κυριότερο έχουν «σπουδάσει» το πως να προκαλέσεις μεγάλη αναταραχή (μπάχαλο) και να διαμορφώσεις την μαοϊκή… ωραία κατάσταση.
Το έκαναν την περίοδο του 2008, έβαλαν φωτιές στα μπατζάκια της κοινωνίας, εκμαύλισαν νέους, το 2012 δεν σκέφτηκαν καν ότι η χώρα έχει ανάγκη ομόνοιας και σύμπνοιας για να αντιμετωπίσει τους εξωτερικούς εχθρούς αρκεί να έπαιρναν την εξουσία με ένα νόμο, με ένα άρθρο. Και στη συνέχεια δεν ορρώδησαν μπροστά στο να μετατρέψουν τους εσωτερικούς αντιπάλους σε… εχθρούς. Με ύβρεις, προπηλακισμούς και επιθέσεις. Όποιος δεν είναι μαζί μας… να εξοριστεί! Κι ας γίνει το όχι… ναι. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Η κατάρρευση του σαθρού οικοδομήματος συνέβη με πάταγο. Και χρειάστηκαν μόνο λίγες εβδομάδες για να πειστούν και οι πλέον άπιστοι ότι δεν πιστεύουν στα βασικά. Αυτόν που έβγαλαν μετά βαϊων και κλάδων για να τους ξαναδώσει εξουσία τώρα τον σταύρωσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Μα, κυριολεκτικά δεν έχουν στον Θεό τους!
Και ξαναλέω, όταν αυτά συμβαίνουν εντός της πολυκατοικίας δεν μας απασχολεί και πολύ. Άντε να χαλάνε λίγο την ηρεμία μας. Φωνές, αντεγκλήσεις και μεταξύ τους μπούλινγκ σε ώρες κοινής ησυχίας σε χαλάνε, αλλά δεν αλλάζουν την ζωή και την καθημερινότητά σου. Αλλά να κάνει κουμάντο η πολυκατοικία της Βαβέλ στο εθνικό πολεοδομικό συγκρότημα; Εκεί λες… ώπα!
Ξέρω, ξέρω τις αντιρρήσεις. Καλά συγκρίνεις τα πολιτικά εγκλήματα της Δεξιάς, δεκαετίες τώρα, με αυτά της Αριστεράς; Τίποτα δεν συγκρίνω, αλλά δεν εξισώνω και τις παρατάξεις. Διότι η ενοχική Δεξιά στην Ελλάδα προχώρησε μεν σε ανομολόγητες πράξεις, αλλά συνέβαλε και στον εκδημοκρατισμό της χώρας, μας κράτησε στη Δύση, έκανε εθνικές επιλογές που ευτυχώς να λες αλλιώς που θα ήμασταν σήμερα… Η Αριστερά αντιθέτως δεν πλήγωσε μόνο τον εαυτό της, αλλά προκάλεσε ανεπανόρθωτα τραύματα στη χώρα με τις επιλογές της. Δεν συγκρατήθηκε ακόμη και στο να πάρει τα όπλα, ενώ οι μέντορές της είχαν άλλα αποφασίσει για το μοίρασμα του κόσμου. Δεν έβαλε το συμφέρον της πατρίδας, σε κρίσιμες στιγμές, πάνω από την ιδεοληψία και τις πολιτικές θολούρες.
Μια ρομαντική ιδεολογία που θέλει τους ανθρώπους ίσους, αδελφωμένους και πάντα χορτάτους δεν μπορεί να συμβαδίζει με την υποστήριξη κάθε χασάπη της ανθρωπότητας επειδή το λένε οι… εργοστασιακές ρυθμίσεις. Μα το εργοστάσιο έκλεισε, δεν παράγει τίποτα πια, αλλά ποιος θα τους το πει;
Ξέρω ξέρω τι θα πουν και οι… άλλοι. Μα για ποια Αριστερά μιλάς; Γι αυτούς που πούλησαν την ιδέα τους για την καρέκλα; Για να πάρουν την εξουσία; Για να μας βάλουν σε πιο σκληρά μνημόνια; Για να φτιάξουν δικό τους σύστημα. Εξαρτάται για τι εννοούμε αριστερά. Μπαίνοντας ή βγαίνοντας που έλεγε και ο Πανούσης; Μιλώ για την Αριστερή πλευρά συνολικά. Για όλους αυτούς που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους ίδιους τους εφιάλτες που δημιουργούν. Το έλεγε καλύτερα ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης που ούτε αυτός μπορούσε να ξεφύγει: «Τα πράγματα για μένα ήσαν σαφή. Δεν μπορεί να λέγεται Αριστερά η παράταξη που δεν σέβεται τη Δημοκρατία, ούτε μέσα στο Κόμμα ούτε μέσα στην Κοινωνία. Όμως… πώς να βιώσεις μια τέτοια αλήθεια, όταν έχεις θυσιάσει τα νιάτα σου σ’ αυτήν την ιδεολογία;»