Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πολλές φορές την φράση: “Το μήνυμα σου δεν είναι ξεκάθαρο”.
Όπου μεταφραζόμενο σημαίνει:
“Δε δίνεις το κομματικό στίγμα που θα έδινε κάποιος στρατευμένος της μίας ή της άλλης πλευράς,που 99 στις 100 φορές βλέπει τα πράγματα από την σκοπιά του κομματικού του συμφέροντος”.
“Χαίρομαι ιδιαίτερα”,θα ήταν η απάντηση σ’αυτή την…κατηγορία.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι στην εποχή μας είναι κάπως γραφικό να έχεις κομματική ιδεολογία και ακόμη πιο γραφικό να φοράς γυαλιά με μονόχρωμους φακούς:Μπλε,κόκκινους,μαύρους ή πράσινους (στη θεωρητική περίπτωση που μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ακόμη το πράσινο στην ελληνική πολιτική σκηνή…).
Είναι μια εποχή-γέφυρα ανάμεσα σε ένα παλιό σημείο ισορροπίας και σε ένα άλλο καινούργιο,ανάμεσα σε μια εποχή και σε μία νέα,εντελώς διαφορετική όμως από την προηγούμενη.
Οπότε πώς να τα δεις τα πράγματα με στρατευμένο βλέμμα;
Πάρτε παράδειγμα τις εφαρμοζόμενες πολιτικές.
Ποιοι κάνουν τι,δηλαδή.
Θα περίμενε κανείς ο Συντηρητικός Μπόρις Τζόνσον να στηρίξει με τον τρόπο που το έκανε,τη Δημόσια Υγεία στην Βρετανία;
Στην κοιτίδα του Φιλελευθερισμού;
Οι περισσότεροι δε θα το περίμεναν σίγουρα.Ειδικά στη χώρα μας,όπου οι έννοιες “Δεξιά” και “Αριστερά” είναι τελείως παραμορφωμένες.
Εδώ που διανοούμενοι και πολιτικοί αναλυτές νομίζουν ότι ένα κόμμα που λεγόταν “Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα” ήταν …κεντρώο και η φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία των Μητσοτάκηδων…ακροδεξιά.
Κομματική γεωγραφία
Το δίπολο “Δεξιά-Αριστερά” από μόνο του ήταν πάντα ένα “fake”,που θα έλεγαν και οι νέοι σήμερα.Όχι γιατί τα συμφέροντα εκείνου που εργάζεται είναι ίδια με εκείνα του εργοδότη του.Προφανώς και όχι.Ή γιατί δεν υπάρχουν ξεκάθαρες ομάδες μέσα στην κοινωνία,των οποίων τα συμφέροντα βρίσκονται σε σύγκρουση.
Απλά δεν είναι ξεκάθαρο το ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι με τους μεν και ποιες με τους δε.
Η Δεξιά του τύπου Μπόρις Τζόνσον,ας πούμε ή εκείνη της Λεπέν,του Όρμπαν,του Σαλβίνι (αν και ο τελευταίος έχει ήδη συρθεί σε “ρεαλιστικές” πολιτικές θέσεις και δεν έχει σχέση με αυτά που έλεγε πριν από μερικά χρόνια) έχουν ένα σημαντικό κομμάτι κοινωνικής πολιτικής.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ιταλία η δεξιά του τύπου αυτού λεγόταν εδώ και 100 χρόνια “Destra Sociale” (Κοινωνική Δεξιά) και ήταν κάτι σαν την ελληνική “Λαϊκή Δεξιά” αλλά αρκετά πιο…σοσιαλίζουσα.
Στην Βρετανία,από την άλλη, δεν υπήρχε μια αντίστοιχη παράδοση σε επίπεδο κυβέρνησης.Στην πραγματικότητα την έφερε ο Μπόρις Τζόνσον.
Όπως στις ΗΠΑ -από πλευράς Ρεπουμπλικανών- προσπάθησε να τη φέρει προς στιγμήν ο Τραμπ,πριν τελειώσει,με τον γνωστό τρόπο,η πολιτική του καριέρα.
Στην πραγματικότητα η Κοινωνική Δεξιά,που στα θέματα των κοινωνικών ελευθεριών και του Δικαιωματισμού είναι αρκετά σκληρή (εκεί ίσως διαφέρει από τη Σοσιαλδημοκρατία),στην Οικονομία δεν ενδιαφέρεται για την ισότητα των ανθρώπων,όπως ίσως ενδιαφέρεται η παραδοσιακή, κομουνιστική Αριστερά.
Απλά σε φάσεις που η Οικονομία έχει απορρυθμιστεί και περνάει βαθιά κρίση,όπως συμβαίνει στις μέρες μας ή κάποτε στον περίφημο “Μεσοπόλεμο” με τον οποίο όλο και περισσότερο μοιάζει η σημερινή εποχή,οι δυνάμεις αυτές της Δεξιάς τάσσονται υπέρ της τόνωσης της ζήτησης της Αγοράς,με μέτρα φιλολαϊκά που αυξάνουν το εισόδημα της μεγάλης μερίδας της κοινωνίας,δηλαδή του κόσμου της Εργασίας και των λαϊκών τάξεων.
Θα προκαλέσει κάποιος σίγουρα…βραχυκύκλωμα στους εγχώριους αναλυτές αν τους πει ότι ο “δεξιός” Μπερλουσκόνι μείωσε τη δεκαετία του ’90 τον -καθαρά αντιλαϊκό- φόρο κατανάλωσης,ενώ ο “αριστερός” Ντ’Αλέμα αργότερα τον αύξησε.
Ή αν του πει ότι εκείνος ο γνωστός και μη εξαιρετέος Ιταλός ηγέτης του Μεσοπολέμου έδωσε έναν σχεδόν αιώνα πριν τις συντάξεις χηρείας, το πενθήμερο και το εργασιακό 8ωρο,ενώ ο “αριστερός” (που λέει ο λόγος),Ρέντσι τον 21ο αιώνα τα κατάργησε όλα αυτά,γιατί τα θεώρησε …”αναχρονιστικά”.
Έτσι φτάνουμε στον Μπόρις Τζόνσον σήμερα που μοιάζει να εφαρμόζει το:
“tax the rich,feed the poor” που έλεγαν και οι Ten Years After κάποτε,ενώ δείχνει να μη φοβάται τη συνέχεια του στίχου που λέει: “Til’ there there are no rich no more” (Βλ.Βίντεο).
Ίσως γιατί έχει φροντίσει να κλείσει πρώτα τα σύνορα και να βγάλει τη Μ.Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την επιτυχία ή όχι της κοινωνικής πολιτικής του Τζόνσον αλλά και από την αντίστοιχη πολιτική που θα εφαρμόσουν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες,που μάλλον θα κερδίσουν τις επερχόμενες εκλογές στη Γερμανία,θα κριθεί το όλο οικονομικό μοντέλο της Λιτότητας στην Ευρώπη.Ίσως και η ίδια η Ένωση.
Περιμένουμε τις εξελίξεις.
“Φορολόγησε τον πλούσιο,να ταΐσεις τον φτωχό/Μέχρι να μην υπάρχει πλούσιος πια.
Θα θελα να αλλάξω τον κόσμο αλλά δεν ξέρω τι να κάνω/Γι’αυτό το αφήνω σε σένα”
Κείμενο Εικόνας:
“Φίλοι μου δεν είμαι κομουνιστής”,διαβεβαίωσε το κοινό ο Μπόρις Τζόνσον…”
