Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης φέρεται να είχε πει ότι «δεν είναι ταιριαστό, όταν υπηρετεί κάποιος τον Θεό, να έχει πρόσωπο σκυθρωπό και έκφραση ψυχρή», κάτι που από φυσικού του αλλά και από κοινωνική και θεολογική μόρφωση έχει επανειλημμένα αποδείξει ο ενθρονισμένος πλέον νέος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος. Η θητεία του ως Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου αλλά και συνολικά η πορεία ζωής του, όπως έχει σκιαγραφηθεί από τους ανθρώπους που έχει συναντηθεί με όλες τις ιδιότητές του, μαρτυρούν ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο και ιεράρχη που πέρα από την ευγένειά του, αντικατοπτρίζει και την αντίληψή του για το χριστεπώνυμο πλήθος και την κοινωνία συνολικά. Μια αντίληψη που πηγάζει από την κοινωνική και εκκλησιαστική εμπειρία, που αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα και σε έναν τόπο όπως η Κρήτη, συμπλέκονται, αφού το θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων παραμένει ενεργό, έστω κι αν μερικές φορές μοιάζει με κοιμισμένο ηφαίστειο.
Οι λέξεις και τα νοήματα με τα οποία απευθύνθηκε στην Κρήτη και σε όλη την ορθοδοξία, αντανακλούν την θεώρησή του τόσο για τα θεία όσο και για τα ανθρώπινα, που μέσα από τη δύναμη που του δίνει το αρχιερατικό εγκόλπιό του θέλει να υπηρετήσει με όρους δικαιοσύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης όπως έκανε μέχρι τώρα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι το σημαντικότερο, μεταξύ άλλων εξίσου σημαντικών, στο λόγο του είναι αυτό που είπε ότι «Είμαι βέβαιος πως το χέρι του Θεού οδήγησε τα βήματά μου εδώ για να ζήσω όχι απλά δίπλα σας, αλλά μαζί σας. Έρχομαι ως πατέρας της μεγάλης πνευματικής μας οικογένειας, για να λέω σε όλους πως η αγκαλιά του θεού και της εκκλησίας μας είναι ανοιχτή και για να σας απευθύνω αυτή την προτροπή: Αγαπούμε, συγχωρούμε, προχωρούμε». Προσθέτοντας δε σε κάποιο σημείο μια πολύ ανθρώπινη και ταυτόχρονα μεταφυσική διαπίστωση ότι «η μόνη δυστυχία που δεν διορθώνεται είναι να βρεθείς μια μέρα χωρίς να μετανοείς μπροστά στο πρόσωπο που συγχωρεί».
Η μεγάλη πρόκληση για τους συμπολίτες μας που αναλαμβάνουν τόσο υψηλά πνευματικά και θεσμικά καθήκοντα είναι ο προσανατολισμός του έργου που θα σχεδιαστεί και θα υλοποιηθεί σε μια εποχή που υπάρχει αδήριτη ανάγκη για καταλλαγή, με όρους εκκλησιαστικούς και για κοινωνική γαλήνη, με όρους πολιτικο-επιστημονικούς. Σε αυτά τα δύο κομβικά στοιχεία κρίνονται οι επιτυχημένες θητείες των πνευματικών-εκκλησιαστικών ηγετών. Και εδώ ο νέος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, ξεκινά με προβάδισμα λόγω της μέχρι τώρα, όπως αναφέραμε πορείας του. Ένας ιεράρχης θρησκευτικός αλλά και γήινος, που βρισκόταν πάντα δίπλα στην «οικογένειά» του, όπως ονομάζει ο ίδιος την κοινωνία, την οποία έχει ταχθεί να υπηρετήσει. Μια στάση που δεν είναι αυτονόητη και δεν συναντάμε σε όλους τους αρχιερείς, με φωτεινές, κατά τη γνώμη μας εξαιρέσεις, όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας ή ο πάπας Φραγκίσκος, και που τις έχουμε συναντήσει περισσότερο σε απλούς ιερείς που πράττουν καθημερινά το πνευματικό τους καθήκον.
Τέλος, η υπέρβαση σε τέτοιας πραγματικής και συμβολικής σπουδαιότητας αξιώματα, είναι η διαφάνεια στη λειτουργία της εκκλησιαστικής οργάνωσης και λειτουργίας, καθώς και ο εναγκαλισμός όλων των συμπολιτών μας. Οι αποκλεισμοί που συνδέονται με τις αυστηρές και ακραίες ερμηνείες των δογμάτων και παρωχημένων τελετουργικών χτίζουν τείχη απέναντι στους εν δυνάμει πιστούς ή ακόμη και σε αυτούς που σέβονται την κυρίαρχη θρησκεία της χώρας μας, ως μέρος μια οικείας και κληρονομημένης παράδοσης, που θα ήθελαν έστω και με κριτική ματιά να τη μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους. Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος με τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής του μας έχει δημιουργήσει προσδοκίες που έχουν ως σημείο αναφοράς την κοινωνική δικαιοσύνη και κάτι που είναι είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας, την ανθρωπιά. Εξάλλου, είτε πιστεύουμε είτε όχι αυτή η εικόνα του συνδυασμού θεού και ανθρώπου, του «Θεανθρώπου» Κυρίου, αποτέλεσε το θεμέλιο της αιωνιότητας και της οικουμενικότητας του Χριστιανισμού, που δεν γνώριζε από «βυζαντινισμούς», παρά μόνο από «αντίδωρα» αλληλεγγύης στους πιστούς και σε όλους τους ανθρώπους…
Άξιος!!!