με ερμηνευτές δύο σπουδαίους μαθητές του. Τον Μίλτο Πασχαλίδη και τον Χρήστο Θηβαίο.
“Το πρώτο μέρος θα έχει τη μορφή αυστηρού θεάτρου ενώ το δεύτερο θα είναι η αποθέωση της ένωσης κοινού κι ερμηνευτών”, όπως χαρακτήριζε ο ίδιος τις μουσικές του παραστάσεις.
Μια βραδιά που υπηρετεί το μεγάλο “θέλω” του Θάνου Μικρούτσικου. Ας θυμηθούμε τα λόγια του: «Θέλω ακρίβεια και έκφραση σε ισορροπία, χωρίς να υπερτερεί η μία της άλλης».
Μπορεί να συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που ο Θάνος έφυγε για τον Σταυρό του Νότου, αλλά όσοι αγάπησαν τη μουσική του πορεύονται μαζί του καθημερινά μέσα από τα τραγούδια και τις θέσεις του για την τέχνη, τον πολιτισμό, τον κόσμο.
Τα τραγούδια του θα είναι πάντα εδώ, για να μας δείχνουν έναν καλύτερο κόσμο, να μας ενδυναμώνουν. Να υπηρετούν την επιθυμία του: «Θέλω να μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι τους»…
Έτσι στις 04 Ιουλίου , στο Θέατρο Τεχνόπολις , ο Θάνος Μικρούτσικος θα είναι μαζί μας. «Κι αν η Ιστορία έγινε σιωπή, ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος, σ΄ αυτόν τον τόπο που θα μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε»
Λίγα λόγια για το «Εμπάργκο»
Το «Εμπάργκο» κυκλοφόρησε το 1982: μία ολοκληρωμένη εργασία σε ποίηση του Άλκη Αλκαίου, με τον οποίο ο συνθέτης συνεργάστηκε συστηματικά για μια τετραετία μέχρι να προκύψει το υλικό το οποίο τελικά κυκλοφόρησε. Όπως αναφέρει ο συνθέτης στον Οδυσσέα Ιωάννου, στο βιβλίο του «Ο Θάνος και ο Μικρούτσικος», μελοποίησε περισσότερα από πενήντα ποιήματα του Άλκη Αλκαίου, για να καταλήξει σε δέκα: η αυστηρή προσήλωση του Μικρούτσικου στο όραμά του απέδωσε καρπούς, καθιστώντας το έργο διαχρονικό.
Αποτιμώντας το «Εμπάργκο» χρόνια μετά, ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις του πως ίσως δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει πέντε διαφορετικούς -συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου- ερμηνευτές για δέκα τραγούδια.
Μίλτος Πασχαλίδης και Χρήστος Θηβαίος αναλαμβάνουν να επανασυστήσουν το «Εμπάργκο» που σφράγισε τη συνεργασία Θάνου Μικρούτσικου και Άλκη Αλκαίου. Ο συνθέτης συχνά αναφερόταν στον ποιητή σαν το άλλο του μισό. Έχει πει γι’ αυτήν την ιστορική συνεργασία τους:
«Στην Ιστορία της Ποίησης οι μεγάλοι Ποιητές μάς δείχνουν με σημάδια όψεις του μέλλοντός μας.
Στην Ιστορία του Τραγουδιού οι μεγάλοι στιχουργοί το δηλώνουν απλά και ξεκάθαρα. Βλέπουν και εκφράζουν πριν από εμάς αυτό που θα γίνει συνείδηση κάποια χρόνια μετά.
Η Τέχνη δεν αξίζει τον κόπο αν μόνο αντανακλά αυτό που γίνεται τώρα και που τώρα είναι κατανοητό.
Πρέπει να δείχνει, να φωτίζει, να μεγεθύνει τις -καλά- κρυμμένες πλευρές των γεγονότων.
Αυτό κάνει ο Αλκαίος στο Εμπάργκο.
Τραγούδια συγκυρίας, τραγούδια που θα λειτουργούν στο μέλλον ως αρχαιολογικά ευρήματα.»
