Σχεδόν σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, πέρα από τις επιμέρους ελληνοτουρκικές κρίσεις του ’76, του ’96 και την σημερινή, παρά το ότι η πάγια τακτική της Άγκυρας διαμορφώνονταν από επεκτατικούς, επιθετικούς λόγους, υπήρξε μια κατάσταση διαύλων διαλόγου σε κυβερνητικό, διπλωματικό, στρατιωτικό επίπεδο.
Στις πέντε προηγούμενες 10ετίες, από την Τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο και τα τετελεσμένα της, η Τουρκία διατηρούσε ένα ανοικτό μέτωπο στο Κουρδικό, μια σταθερή ρητορική ως προς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εστιάζοντας στον χώρο του Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα.
Την τελευταία 10ετία, η Τουρκία έχει διαμορφώσει μια κλιμακούμενη γεωπολιτική μετατόπιση, πολλών ενεργών μετώπων: Αντιπαραθέσεις με το Ιράκ και εμπλοκές συνοριακού χαρακτήρα, Συριακή και Λιβυκή κρίση με εμφύλιες συγκρούσεις, αναβαθμισμένη τουρκική στρατιωτική συμμετοχή, δημιουργώντας ένα ντόμινο επικίνδυνης κλιμάκωσης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Μια μετατόπιση που εκδηλώνεται σε παραβίαση κάθε στοιχείου διεθνούς νομιμότητας, για την εκβιαστική τακτική να υπολογίζεται η Τουρκία στους ενεργειακούς πόρους που βρίσκονται σε γεωγραφικές περιοχές Ελλάδας και Κύπρου.
Η Τουρκία ακολουθεί μια αναθεωρητική αντίληψη επιθετικών προσανατολισμών στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, ενώ στο εσωτερικό έχει να αντιμετωπίσει βαθύτατη οικονομική κρίση, τα απόνερα του πραξικοπήματος του 2016 [ διώξεις και αποτάξεις στις Ένοπλες Δυνάμεις, στην Δημόσια Διοίκηση, στην εκπαίδευση, στην Δικαιοσύνη, έλεγχοι στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ], υιοθετώντας ενισχυμένους εθνικιστικούς προσδιορισμούς και έναν ισλαμικό συντηρητισμό.
Απέναντι σε αυτόν τον τουρκικό αναθεωρητισμό και η ΕΕ και η Ελλάδα, οφείλουν να κινούνται στην λογική της διπλωματικής εξωστρέφειας και διαρκούς κινητικότητας, στην κατεύθυνση ότι η επίλυση των διμερών διαφορών, οριοθετείτε στην βάση του Διεθνούς Δικαίου και όχι των εκβιαστικών, πειρατικών, μονομερών ενεργειών που επιλέγει η Άγκυρα. Με μια στρατηγική που διαμορφώνεται από αντιλήψεις επιθετικού προσανατολισμού, επιζητώντας με περισσότερη ένταση, έναν ρόλο περιφερειακής δύναμης. Από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, μέχρι την Μεσόγειο και τον Μεσανατολικό γεωγραφικό χώρο.
Η ελληνική στρατηγική, χρήζει συνεχών πολιτικών και διπλωματικών πρωτοβουλιών, ανάλογων αυτών που έχει διαμορφώσει τελευταία, ακολουθώντας και μια ισχυρή αποτρεπτική στρατηγική, όπως διαμορφώθηκε στον Έβρο, αλλά και στα θαλάσσια σύνορα. Με προσανατολισμό στην αναβαθμισμένη και ανανεωμένη θέση των διακρατικών μας συμμαχιών, του ευρωπαϊκού ρόλου μας. Προσδιορίζοντας ως χώρα δημοκρατική, προς πάσα κατεύθυνση, την σταθερή θέση επίλυσης συγκεκριμένων διαφορών με διάλογο, στην βάση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου.
Οι πρόσφατες συμφωνίες για τις θαλάσσιες ζώνες με την Αίγυπτο και την Ιταλία, ως συνέχεια της επίδειξης διπλωματικής κινητικότητας της Ελληνικής Δημοκρατικής Πολιτείας δημιουργούν θετικό προσδιορισμό και αναδεικνύουν ευκαιρίες απέναντι στους κινδύνους, σε μια γεωπολιτική περιοχή όπου η Τουρκία εμπλέκεται σε πολεμικές εμφύλιες συγκρούσεις στην Συρία και στην Λιβύη, δημιουργεί εντάσεις με την προκλητικότητα των ενεργειών της κατά της Ελλάδος και της Κύπρου, καταπατώντας Διεθνείς Συνθήκες και Διεθνές Δίκαιο.
Τους τελευταίους μήνες, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με διαρκείς προκλήσεις, από την μια με την υγειονομική πανδημία, από την άλλη, με τις προσπάθειες της Τουρκίας, να παραβιάσει τα σύνορα της χώρας, δια καθοδηγούμενων μεταναστευτικών κινήσεων. Στην τακτική αυτή που ακολουθεί η Τουρκία, βρήκε απόλυτα οργανωμένη, την ελληνική αποτρεπτική ισχύ, κυρίως στον Έβρο, αλλά και στα θαλάσσια σύνορα μας, με την Ευρωπαϊκή δύναμη Frontex σε ιδιαίτερα ενεργητικό ρόλο.
Στο πλέγμα των ευρωτουρκικών σχέσεων, αλλά και συνολικά στην άσκηση στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής, η χώρα πρέπει να επενδύσει στην οριοθέτηση εθνικών πρωτοβουλιών, υψηλής διπλωματικής κινητικότητας. Όπως έδειξαν οι συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο, η εξωτερική πολιτική χρειάζεται την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με ευρύτητα, δυναμισμό και κινητικότητα, σχεδιάζοντας ένα σταθερό άξονα διεκδικητικών συμφωνιών. Η διπλωματική αυτή κινητικότητα, σε μια περίοδο που η Τουρκία αναπτύσσει την προκλητικότητα της, ενισχύει την διεθνή εικόνα της χώρας, δημιουργεί σταθερούς συμμαχικούς άξονες, διευρύνοντας την θέση και τον ρόλο της, περιφερειακά και παγκόσμια.
Και η εξωτερική πολιτική, είναι παράγοντας ανάδειξης μιας χώρας, μέσα από μια δυναμική πολιτικών αρχών, ορθολογισμού και πραγματισμού, μαζί με την οικονομία και την παιδεία, συμβάλλοντας στον σύγχρονο προσδιορισμό της. Στο να ακολουθεί δημιουργικές κατευθύνσεις, ξεπερνώντας παρωχημένους εθνικολαϊκισμούς, που υποσκάπτουν τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας.