Ο τόπος και οι ζωές μας είναι οι άνθρωποι που θα συναντήσουμε και θα πορευθούμε μαζί τους σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Κι όταν αυτοί αποδημούν στο επέκεινα, μένουν το έργο τους και οι αναμνήσεις που τους καθιστούν παρόντες. Με τον αείμνηστο -είναι λίγο δύσκολο να γράφω αυτή τη λέξη-, πλέον, Πέτρο Μηλιαράκη, πέραν του ότι πολλές φορές βρισκόμαστε δίπλα δίπλα στην αρθρογραφία από την εποχή του περιοδικού «Επίκαιρα» των εκδόσεων Λιβάνη έως σήμερα στην αρθρογραφία του «Creta24», είχαμε συνδεθεί με μια βαθιά ανιδιοτελή φιλία, που στηρίζονταν στην αμοιβαία εκτίμηση για την ηθική στον δημόσιο λόγο και βίο, μακριά από παλαιάς κοπής «παραγοντισμούς», κάτι που ο Πέτρος δεν τους είχε ανάγκη. Μια σχέση που παρά τη διαφορά στην ηλικία και τον σεβασμό που εξέφραζα στο πρόσωπό του, επεδίωκε να την κρατήσει ισότιμη.
Αυτή η ξεχωριστή προσωπικότητα και για τα κρητικά και τα ελληνικά δεδομένα, στηριζόταν στις δυνάμεις του, αφού υπήρξε επιτυχημένος δικηγόρος στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια και στην αγάπη που έτρεφε στην οικογένειά του, στην αγαπημένη του γυναίκα και στις δυο κόρες τους, που τις στήριζε και τον στήριζαν στο διάβα της ζωής τους. Μια αγάπη που ο εκάστοτε συνομιλητής του Πέτρου την καταλάβαινε από την πρώτη στιγμή. Έλαμπε το πρόσωπό του όταν μιλούσε για την οικογένειά του. Το ίδιο κι όταν μιλούσε για τους γονείς του και την παιδική και εφηβική του ηλικία στο Ηράκλειο. Ένα κράμα νοσταλγίας και ταυτόχρονα αποτύπωσης της μεταπολεμικής ιστορίας της μεγαλούπολης της Κρήτης, αναδεικνύοντας πτυχές τόσο μέσα από στις συναναστροφές στο δικηγορικό γραφείο του πατέρα του όσο και από αυτές από τις εικόνες που μετέφερε από τος αλάνες του Ηρακλείου.
Αυτή την ιστορικότητα της οικογενειακής του παράδοσης, ο Πέτρος Μηλιαράκης τη σεβάστηκε και την ανέδειξε με ένα τρόπο βαθιά κοινωνικό και ταυτόχρονα ταπεινό. Η στενή συγγένειά του με δολοφονημένους ‘Έλληνες από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στο χωριό καταγωγής του τη Βιάννο, μπόλιασε μέσα του την υπέρτατη αξία της δικαιοσύνης, που και επαγγελματικά υπηρέτησε για 50 ολόκληρα χρόνια. Δεν μιλούσε ποτέ για εκδίκηση, αλλά για απόδοση δικαιοσύνης με σκοπό η ανθρωπότητα να μην ξαναζήσει παρόμοιες φρικαλεότητες, παρέχοντας τη γνώση του και την εμπειρία του στο ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων. Και όλα αυτά χωρίς να σπαταλιέται σε υπερπροβολή για πολιτικούς ή επαγγελματικούς λόγους. Μόνο για τις «άλλες» μεγάλες αγαπημένες του, τη Βιάννο, την Κρήτη και την Ελλάδα.
Ο εκλιπών Πέτρος Μηλιαράκης ήταν κι ένα βαθύτατα πολιτικό ον τηρώντας τη δημοκρατική παράδοση της Κρήτης και της οικογένειάς του. Μαχητικός από τα μαθητικά του χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τα κοινά έχοντας μεγάλο μεράκι για την ενασχόλησή του με την κεντρική πολιτική σκηνή, με αναφορά στον χώρο της Κεντοαριστεράς. Έβλεπε την πολιτική ως χώρο προσφοράς αφού ο ίδιος δεν είχε τίποτε να κερδίσει πέρα από την ικανοποίησή του ότι έβαλε κι ο ίδιος ένα λιθαράκι για να πάει αυτή χώρα μπροστά. Από τη άλλη πλευρά, δεν έβαζε νερό στο κρασί του στο ζήτημα των θεμελιωδών αξιών, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους επαγγελματίες παράγοντες ή το ακροατήριό του. Αφουγκραζόταν το κοινό αίσθημα και προσάρμοζε τον λόγο του και τις πράξεις του χωρίς να κάνει αξιακές εκπτώσεις. Ήταν λόγου χάρη Αριστερός και ταυτόχρονα βαθιά και υγιώς θρησκευόμενος, συνδυάζοντας το πολιτικό όραμα με την παράδοση.
Προσωπικά, θα μου λείψουν οι μετά τα δουλειά και των δυο μας -το ραντεβού ήταν πάντα στις 20:30 στο αίθριο του πρώτου ορόφου στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία»- στο Σύνταγμα- πολιτικές, κοινωνικές και προσωπικές συζητήσεις, που συνοδεύονταν το αγαπημένο του πούρο και το πεπαλαιωμένο κονιάκ – οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες εστίασης του διάσημου και ιστορικού ξενοδοχείου τον υποδέχονταν πάντα με ένα ανεπιτήδευτο χαμόγελο και μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια, ανταποδίδοντας τη συμπεριφορά του προς αυτούς. Ο Πέτρος Μηλιαράκης ήταν ταυτόχρονα «bon vivant» και militant», που απέδειξε στην πράξη ότι τα στερεότυπα είναι για να καταρρίπτονται αν η πορεία της ζωής συνοδεύεται από συνέπεια λόγων και έργων. Αλλά πάνω απ’ όλα ήταν άνθρωπος με το «Α» κεφαλαίο…
Αφού εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους οικείους του, του αφιερώνω αντί επικηδείου αυτό το μουσικό μνημείο της κρητικής παράδοσης για τους ανθρώπους που φεύγουν, ερμηνευμένο από τον Νίκο Ξυλούρη, που αντικατοπτρίζει τα έργα και τις ημέρες του στο πέρασμά του από αυτό τον κόσμο: