Στην μεταπολεμική Ευρώπη, εδώ και 10ετίες, θεωρούσαμε αρκετά πράγματα δεδομένα. Ένα εξ αυτών, ειδικά μετά την κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, των κοσμογονικών αλλαγών που οδήγησαν στην διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και στην ανακήρυξη νέων δημοκρατιών στην Ανατολική Ευρώπη, ήταν και η επικράτηση της ειρήνης. Σε γενιές Ευρωπαίων, κυριαρχούσε στην καθημερινότητα τους ως δεδομένο, ότι ζούν σε μια ήπειρο που είναι απαλλαγμένη από πολεμικές συγκρούσεις και συρράξεις μεταξύ κρατών, έχοντας διασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη.
Η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στο ανεξάρτητο κράτος της Ουκρανίας, δεν έρχεται απλά να θέσει υπό αμφισβήτηση αυτό το κεκτημένο της επικράτησης της ειρήνης. Με τους βομβαρδισμούς, τις εκατόμβες νεκρών, τις μαζικές καταστροφές πόλεων και υποδομών, τις μεθόδους ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού καθεστώτος, αναθεωρείται όλο το μεταπολεμικό πλέγμα ασφάλειας.
Το γεγονός ότι το ρωσικό καθεστώς, από την επέμβαση στην Γεωργία, έχει αποδείξει σαφείς επιθετικές, επεκτατικές τάσεις, του αφαιρεί επι του παρόντος το δικαίωμα να εμφανίζεται ως εταίρος σε μια καθολική συνθήκη ασφάλειας στην Ευρώπη.
Σε σχέση με το παρελθόν, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, σήμερα τα κράτη-μέλη, οι εθνικές κυβερνήσεις, έχουν ενισχύσει το επίπεδο συνεργασίας τους, δημιουργώντας περισσότερο ενοποιημένες δημοσιονομικές πολιτικές, δίνοντας ώθηση στον κοινοτικό, θεσμικό μηχανισμό. Η συνεχιζόμενη, χωρίς καμία δικαιολογία στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θέτει σε αναστολή την ευρωπαϊκή ανάπτυξη συνολικά, αναδεικνύει την αναγκαιότητα περαιτέρω κοινοτικοποίησης στα δημοσιονομικά, επιτυγχάνοντας περισσότερη ισορροπία συνολικά για την ευρωπαϊκή οικονομία, μέσα από την εξέλιξη εδραίωσης των συγκλίσεων.
Στα πολιτικά μας συστήματα, σήμερα και αύριο, πρέπει να υπάρχει η υπενθύμιση του μεταπολεμικού επιτεύγματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αυτού που οδήγησε στην διαρκή συνεργασία και ειρήνη τα ευρωπαϊκά κράτη, μετά από 100ετίες συγκρούσεων, εθνικιστικών συγκρούσεων.
Είναι η δημιουργία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, που αποτέλεσε το έναυσμα για την υπερεθνική οργάνωση της Ευρώπης, με μια ενιαία πολιτική και οικονομική οντότητα, με τα εθνικά κράτη να μεταβιβάζουν εθελουσίως μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας. Μια κοινή, δημοκρατική οντότητα, της οποίας η δημοκρατική νομιμοποίηση θα οικοδομείται βήμα-βήμα.
Επτά 10ετίες από την αρχική συγκρότηση της ενωμένης Ευρώπης, τις πρώτες θεσμικές συμφωνίες, με όσα πέτυχαμε, αλλά και όσα έμειναν ημιτελή ή αδρανή, χρειάζεται ένα νέο σύμφωνο, με μηχανισμούς λήψης αποφάσεων που δεν θα εγκλωβίζουν την ΕΕ στην στασιμότητα και στην ανεπάρκεια του κανόνα της ομοφωνίας.
* Το άρθρο έχει γραφεί για το Creta24.gr