Δεν είναι καν μακριά μας ούτε καν σε αορατότητα, όπως κι αν το σκεφτείς ή αν το κοιτάξεις. Ένας κύκλος περιπάτου στο τετράγωνο της περιοχής σου είναι αρκετός για να το διαπιστώσεις. Και ναι, ένας κοντινός περίπατος φτάνει ώστε να μπορέσει η ματιά σου ν’ ανταμώσει στα κλεφτά ή στα φανερά ανθρώπους σε κάποιες ισόγειες ή υπόγειες αυλές που τις σκιάζουν τα νεόδμητα κτίρια και οι πολυώροφες κατοικίες.
Ανθρώπους που κάθονται εκεί συζητώντας με τον εαυτό τους, με τα λιγοστά ζωντανά λουλούδια τους στις γλάστρες ή τον κήπο, με τα ζώα συντροφιάς αν υπάρχουν ή αν το επιτρέπει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού. Κι αναρωτιέσαι τι να λένε εκείνη την ώρα και ποιες σκέψεις βρίσκουν φωνή και βγαίνουν στον έξω κόσμο να κάνουν τη γύρα τους και να επιστρέψουν ξωπίσω στη κρυψώνα τους. Σαν το δικό σου τούτο τον περίπατο ένα πράγμα.
Άλλοι αναπολούν το παρελθόν και τα χρόνια της νιότης. Πόσες και πόσες στιγμές, τόσες ιστορίες, άλλοτε χαρούμενες και ευτυχισμένες και άλλοτε πικραμένες και γεμάτες θλίψη. Έτσι είναι η ζωή, με τα σκαμπανεβάσματα της και τις συχνές εναλλαγές στο συναίσθημα. Πότε στα πάνω και πότε στα κάτω της. Και καταλαβαίνεις ότι κάνουν εικόνα το παρελθόν και όλες τις θύμισες και τα φέρνουν εκεί μπροστά τους, έτοιμα για το μεγάλο διάλογο.
Έρωτες που πέρασαν ανασταίνοντας το σώμα και τη ψυχή, μα και αγάπες που χάθηκαν χωρίς να γνωρίσουν αίσιο τέλος. Άνθρωποι που δόθηκαν ολόκληροι ο ένας στον άλλον και άνθρωποι που απομακρύνθηκαν όσο κι αν αγαπήθηκαν.
Την οικογένεια που φτιάχτηκε και τώρα είναι κάπου μακριά, διασκορπισμένη… κάνοντας την εμφάνιση της σε γιορτινές μέρες ή ελάχιστα το καλοκαίρι. Κι αυτό μείζον ζήτημα και μέγα θέμα, αν βολέψει και γίνει πράξη και εικόνα αληθινή.
Την οικογένεια που δεν γεννήθηκε από επιλογή προσωπική κι ανάγκη των καιρών. Τι κι αν άλλαξαν στην πορεία τα θέλω ή τα πιστεύω, πλέον δεν γινόταν επιστροφή στο χρόνο.
Τον σύντροφο ή την σύντροφο, που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας κενό δυσαναπλήρωτο και τεράστιο. Τι κι αν ο χρόνος πέρασε, η μνήμη δεν άφησε και δεν ενέκρινε τη λησμονιά τους. Μπορεί να έφυγαν αλλά ποτέ δεν σβήστηκε η θέση τους στο στασίδι της καρδιάς και της σκέψης. Εκεί, μένουν και παραμένουν ολοζώντανοι, για τις ωραίες και μεγάλες συναντήσεις.
Τα θέματα υγείας τους, κι αν θυμήθηκαν να λάβουν σωστά τα φάρμακα και την αγωγή που συνέστησε ο γιατρός τους, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους που το γήρας χτύπησε την πόρτα τους. Κι αν τους επισκεφτεί στην ώρα του πάλι καλά, αν προφτάσει νωρίτερα τότε δυσκολεύει η κατάσταση.
Τη μοναξιά τους. Αυτή την απέραντη μοναξιά που τους αναγκάζει να μιλούν τώρα μονάχοι τους για ότι έζησαν και για ότι δεν έζησαν και να προσπαθούν να πιαστούν από τα κάθε λογής βιώματα, για να μπορέσουν να σταθούν όρθιοι και να μην εγκλωβιστούν στο σκοτάδι που πάει χέρι χέρι μαζί της.
Και θα μου πεις, τι να κάνεις μπροστά σε τούτο το θέαμα και τη «μυσταγωγία» της στιγμής. Να διακόψεις με τον κίνδυνο να γίνεις αγενής ή να τους αφήσεις να συνεχίσουν την κουβέντα τους με όσα επιθυμούν να φέρουν για διαπραγμάτευση στο προσκήνιο. Δύσκολο ερώτημα. Μα η αλήθεια είναι ότι και μόνο που στάθηκες για λίγο και μπήκες στη διαδικασία να τους παρατηρήσεις και να εικάσεις τις συζητήσεις και τις σκέψεις τους σημαίνει ότι δεν χάθηκαν όλα και ότι υπάρχει ελπίδα.
Άνθρωποι μονάχοι λοιπόν, κι όπως αναφέρεται στιχουργικά και στο τραγούδι του Γιάννη Σπανού και του Γιάννη Καλαμίτση, με ερμηνεύτρια τη Βίκυ Μοσχολιού: «Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, σαν το ξεχασμένο στάχυ. Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος, κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος. Σαν το ξεχασμένο στάχυ. Άνθρωποι μονάχοι.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, όπως του πελάγου οι βράχοι. Ο κόσμος θάλασσα που απλώνει, κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι, ανεμοδαρμένοι βράχοι. Άνθρωποι μονάχοι.
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν ξωκλήσια ερημωμένα ξεχασμένα. Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα, σαν ξωκλήσια ερημωμένα. Σαν εσένα σαν εμένα!».