Διαβάζω το σχεδόν σουρεάλ σε ανάρτηση κάποιου χρήστη στο twitter:
“Ο Βασιλεύς απέθανε,ζήτω ο Βασιλεύς”.
Ο θάνατος του γηραιού τέως Βασιλιά των Ελλήνων,Κωνσταντίνου (Γλίξμπουργκ) είναι ένα γεγονός που έβγαλε από το καβούκι τους,τούς βασιλόφρονες της χώρας αυτής,που οι περισσότεροι από εμάς νομίζαμε ότι είχαν εξαφανιστεί μαζί με τη φώκια της Καραϊβικής ή την ιρλανδική Άλκη.
Όμως απ’ότι φαίνεται, υπάρχουν ακόμη οπαδοί της Μοναρχίας στην Ελλάδα.
Σίγουρα όχι τόσοι πολλοί εδώ στην Κρήτη,που στο Δημοψήφισμα η κατάργηση της πήρε τα μεγαλύτερα ποσοστά της σε ολόκληρη τη χώρα αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα σίγουρα υπάρχουν και είναι αρκετοί.
Εξάλλου ακόμη και τους αριθμούς να δούμε,με το Δημοψήφισμα του Καραμανλή για το Πολιτειακό το 1974,σχεδόν ένας στους τρεις Έλληνες είχε ψηφίσει υπέρ του Βασιλιά (ποσοστό 30,8%)
Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και ένα ποσοστό από εκείνους (ή τους απογόνους τους) που είχαν ψηφίσει τότε κατά,τώρα εκφράζονται με συμπάθεια προς τον εκλιπόντα “Τέως”, μόνο και μόνο γιατί η Δημοκρατία περνάει στις μέρες μας μια (μικρή ή μεγάλη) κρίση αξιοπιστίας, οπότε ο,τιδήποτε το εναλλακτικό σε αυτήν μοιάζει στα μάτια των πολιτών σαν κάτι το καλό. Ήταν όμως έτσι η Μοναρχία στην Ελλάδα;
Τι θα πούμε σε αυτούς το ανθρώπους; pic.twitter.com/HVNdcN8SQi
— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss2) January 11, 2023
Ο Βασιλιάς μας πέθανε το 1453
Ας ξεκαθαρίσουμε αρχικά το προφανές,ότι Βασιλιά δεν είχαμε.
Τουλάχιστον όχι κάποιον που να δικαιολογεί αυτό τον τίτλο.
Τελευταίος Βασιλιάς των Ρωμιών (Ελλήνων) ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος,του οποίου τα ίχνη χάνονται στην Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς (1453).
Έκτοτε δεν υπήρξε κάποιος Ρωμιός που να φέρει αυτό τον τίτλο,ούτε θα μπορούσε στο μέλλον αφού η βασιλική αυτή γραμμή αίματος είχε χαθεί για πάντα.
(Ο τελευταίος τιτουλάριος του στέμματος,Ανδρέας Παλαιολόγος,πούλησε τον τίτλο στους Ισπανούς Βασιλείς μερικές δεκαετίες μετά την Άλωση).
Οπότε οι Βασιλιάδες που μας προέκυψαν μετά τη δημιουργία του Νεοελληνικού κράτους δεν είχαν καμία σχέση με την Ιστορία του Ελληνισμού,ούτε πολύ περισσότερο με τον ελληνικό λαό.
Επίσης -και αυτό ήταν ακόμη πιο σοβαρό- οι ίδιοι υπήρξαν η επιτομή της Ξενοκρατίας στη χώρα μας.Μια χώρα που ιστορικά είχε ταλαιπωρηθεί από τις διάφορες ξενοκρατίες (τουρκοκρατία,φραγκοκρατία κά) του παρελθόντος και με τις Επαναστάσεις του λαού της ζητούσε απλά το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Το Παλάτι επίσης διαχρονικά έπαιζε ρόλο μεγαλύτερο από αυτόν που θεσμικά έπρεπε να παίξει.Ενώ αναμφίβολα είχε ευθύνη για τα γεγονότα της Μικρασίας.Είχε ευθύνη για την πολιτική αστάθεια της μεταπολεμικής περιόδου.Είχε ευθύνη,τέλος,για την αποσταθεροποίηση της Δημοκρατίας και το άνοιγμα του δρόμου στους Συνταγματάρχες το ’67,παρότι οι τελευταίοι δεν υπήρξαν οι δικοί του εκλεκτοί, το Παλάτι ως γνωστόν είχε άλλο σχέδιο πραξικοπήματος, με άλλα πρόσωπα,που δεν ευδοκίμησε.
Η Δεξιά κατάργησε τη Μοναρχία
Όσο κι αν φαίνεται λοιπόν παράξενο σε κάποιους,ήταν η ελληνική δεξιά που κατάργησε τη Μοναρχία στη χώρα μας.
Με δύο δημοψηφίσματα,ένα της Χούντας και άλλο ένα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974,οι εκπρόσωποι της ελληνικής Δεξιάς έδωσαν λύση στο τεράστιο πρόβλημα που δημιουργούσε στην πολιτική σκηνή και κυρίως στον Αστικό πολιτικό Κόσμο,από τον Εθνικό Διχασμό και έπειτα, η παρουσία του Παλατιού στα πράγματα.
Ο Βασιλιάς δίχαζε για δεκαετίες τα αστικά κόμματα της χώρας μας (σε μοναρχικά και αντιμοναρχικά-βενιζελικά) σε μια εποχή που υπήρχε ακόμη ο Ψυχρός Πόλεμος και τα κομουνιστικά καθεστώτα στη γειτονιά μας,με τον όποιο κίνδυνο θα μπορούσαν (ή πίστευε το εγχώριο πολιτικό σύστημα ότι θα μπορούσαν )να αποτελέσουν για την Ελλάδα.
Η κατάργηση της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας,που όπως φάνηκε τελικά ήταν απλά …δημοκρατευόμενη Βασιλεία,ήταν ίσως ό,τι καλύτερο προέκυψε για τον ελληνικό λαό μετά τη Μεταπολίτευση.
[Φωτό: Χουντικό Δημοψήφισμα του 1973 για την κατάργηση της Μοναρχίας]