Κι είναι φορές που πέφτεις σε περίσσιους λογισμούς και σκέψεις που σε κάνουν να ακολουθείς την αναδρομή σε περασμένα, θέλοντας να φέρεις στη μνήμη τα παλιά και τραβώντας στιγμές από το σκονισμένο συρτάρι της λήθης ή επιθυμώντας να πράξεις αυτοβούλως την αυτοκριτική σου μπροστά στο κατώφλι του χρόνου και της μοίρας.
Αλήθεια, αν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω θα άλλαζες πολλά έχοντας – πλέον – τη γνώση και την πείρα του μέλλοντος και κουβαλώντας στους ώμους βιώματα που άλλα σε βαραίνουν και άλλα ελαφρύνουν το σώμα και τη ψυχή. Εν πολλοίς, θα έκανες ένα ξεκαθάρισμα σε σημαντικά και λιγότερο σημαντικά ώστε να προχωρήσεις με τρόπο και βήμα ανόθευτο σε καινούρια διαδρομή και πορεία «αναγέννησης» και «αναβάπτισης».
Προβάλλοντας το άλλοθι της νιότης και ενεργώντας συχνά με αυθορμητισμό, απερισκεψία ή λανθασμένη εκτίμηση των γεγονότων, μπήκες σε μονοπάτια που ενίοτε έμοιαζαν χωρίς επιστροφή. Κι αντιθέτως, άφησες απάτητα και απέραστα εκείνα τα σοκάκια και τις διαδρομές που θα σε έβγαζαν στη «γη της επαγγελίας».
Πραγματικά, αν υπήρχε αυτή η δυνατότητα και συνάμα ευκαιρία και ευχή: να γυρνούσες το χρόνο πίσω… τότε, αναμφίβολα, θα πρόσταζες και θα νουθετούσες τον παλιό εαυτό σου να κινηθεί διαφορετικά. Περισσότερο νηφάλια και με σύνεση. Γεμάτος σωφροσύνη, αυτοπεποίθηση και γενναιότητα.
Στην αυτοπαρατήρηση αυτή του παρελθόντος θα ερχόσουν αντάμα με τη μεγάλη αλλαγή-μια κοσμογονική αλλαγή. Θα έβλεπες πράγματα και σημεία που θα ήθελες να κάνεις ή να πεις για να ομορφύνουν τη ζωή σου και το μέσα, κι όμως έμειναν «μισά» και ανείπωτα… ή διάφορα, που έπεσες στην παγίδα και έπραξες δίχως τελικά να σου προσφέρουν την ευτυχία αλλά γεμίζοντας πληγές το βαθύτερο «εγώ» σου και δημιουργώντας έναν τραυματισμένο παντοτινό ακόλουθο.
Θα έβλεπες το «κρίμα» για τα ποθούμενα που δεν κυνήγησες, για τα λόγια αγάπης που δεν ξεστόμισες, για τη συγχώρεση που δεν έδωσες ή δεν ζήτησες, για τα όνειρα που δεν ξύπνησες απ’ του ύπνου το σπίτι. Κι ακόμα, θα έβλεπες το «κρίμα» για την ανάσα του τέλους που βγήκε βαριά στερημένη το οξυγόνο της ζωής. Για την ψυχή που χάθηκε, χωρίς στο δρόμο ν’ ανταμώσει τη γαλήνη.
Όμως, επειδή είναι αδύνατο και ανέφικτο να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να κινηθείς σε νέα ακολουθία ή να επιδοθείς σε διορθώσεις και προσθαφαιρέσεις εκ των υστέρων, θα ήταν χρήσιμο να εκλάβεις το παρελθόν σαν «καλή μαθητεία» του προσωπικού μέλλοντος. Σίγουρα, δεν μπορείς να αλλάξεις τα παλιά (έγιναν και δεν «ξεγίνονται»), μπορείς όμως να αλλάξεις τα επόμενα, δημιουργώντας μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού και περισσότερες πιθανότητες να φτάσεις το φως της αλήθειας που δεν βρήκες στο «τότε»… αλλά ίσως σταθείς τυχερός στο «τώρα».
Κι όπως έγραψε ο μεγάλος λογοτέχνης και συγγραφέας Λέων Τολστόι:
«Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα το έκανα! Θα γύριζα πίσω τις ώρες και τα δευτερόλεπτα σε όλα τα ρολόγια της Γης. Θα πάγωνα το χρόνο μόνο και μόνο για να αγκαλιάσω ξανά ορισμένους ανθρώπους. Θα το έκανα μία, δύο, δεκάδες φορές… μέχρι να νιώσω ότι η ζωή έχει ξανά νόημα.
Δυστυχώς, δεν θα μπορέσω να το κάνω αυτό, γιατί η ζωή και ο χρόνος έχουν μόνο ένα νόημα: πάντα μπροστά, ούτε ένα δευτερόλεπτο πίσω. Πάντα θα υπάρχει μόνο ένα άλλο αύριο, ούτε μια φορά άλλο χθες».
Και μην ξεχνάς σε κάθε προσπάθεια και αναγεννημένη πορεία του μέλλοντος να πιστεύεις στο «θαύμα». Σ’ εκείνο το ωραίο και σημαντικό που σε γεμίζει δύναμη ώστε να περπατάς και να πράττεις με σταθερά και θετικά βήματα. Σ’ εκείνο το ξεχωριστό και ανώτερο που αλλάζει ή καταλύει άρδην τα δεδομένα του ίδιου του χρόνου… από το παρελθόν, στο παρόν και το αύριο.
Μην σπαταλάς λοιπόν το «είναι» και τον εαυτό σου για το πως θα ενεργούσες σε ένα απίθανο γύρισμα το χρόνου προς στα πίσω… αλλά σκέψου τι μπορείς να πράξεις στο «τώρα», δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που θα διαμορφώσουν και το πολύτιμο «μετά».