Ο Γεώργιος Ράλλης διετέλεσε –μεταξύ άλλων- πρωθυπουργός της Ελλάδας με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας την περίοδο 1980-1981. Υπήρξε πολιτικός μετριοπαθής και μετρημένος και – σε γενικές γραμμές – απέκτησε την καλή μαρτυρία συνοδοιπόρων και αντιπάλων.
Ο πατέρας του Γεώργιου Ράλλη, Ιωάννης Ράλλης, υπήρξε πρωθυπουργός της δωσίλογης, κατοχικής κυβέρνησης την περίοδο 1943-1944. Με την απελευθέρωση καταδικάστηκε σε ισόβια και πέθανε στη φυλακή. Τα έργα και οι ημέρες του δε στάθηκαν ικανά να στιγματίσουν τον γιο του.
Με το παραπάνω παράδειγμα καταδεικνύεται το αυτονόητο: κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τα έργα και τις ημέρες των γονιών του. Ο καθένας μας, κρίνεται και αξιολογείται μονάχα από τις δικές του πράξεις και ενέργειες και από τις αξίες και τα ιδανικά που υπηρετεί ο ίδιος.
Το θέμα με τη φημολογούμενη σχέση του πατέρα Τσίπρα με τη Χούντα δεν είναι καινούργιο. Ανασύρεται κατά καιρούς και αναλόγως την πολιτική σκοπιμότητα.
Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα πεπραγμένα του πατέρα του Πρωθυπουργού.
Όσοι προβαίνουν, άλλωστε, στις κατηγορίες είναι και υπεύθυνοι για την απόδειξη των ισχυρισμών τους.
Στ’ αλήθεια, όμως, το ποιος υπήρξε ο πατέρας Τσίπρας, μου είναι παντελώς αδιάφορο. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δικαίωμα να κριθεί μονάχα για τις δικές του πράξεις, παραλείψεις, ανακολουθίες, αμέλειες και αστοχίες. Για τα δικά του ενδεχόμενα ατοπήματα ή για πιθανές βλαπτικές του ενέργειες.
Για τα δικά του λάθη πρέπει να κρίνεται σε καθημερινή βάση, ακόμη κι όταν η κριτική γίνεται σκληρή και αδυσώπητη.
Όχι, όμως, για τις επιλογές του πατέρα του. Γι’ αυτές δεν είναι υπεύθυνος ο ίδιος.
Όπως, άλλωστε, και κανείς από εμάς δεν έχει ευθύνη για τις «αμαρτίες» άλλων, ακόμη κι αν αυτοί ήταν οι γονείς μας.