Διαβάζω τις τελευταίες μέρες τη μακρά λίστα με τα ονόματα τόσων ανθρώπων, τόσων νέων ανθρώπων ή λίγο μεγαλυτέρων, που έχασαν μοιραία τη ζωή τους στην τραγική σύγκρουση των Τεμπών. Αυτή τη μακάβρια λίστα με ονόματα και αριθμούς προσώπων, που τη μέρα εκείνη έκλεισαν, ακουσίως, ραντεβού με τον ίδιο το θάνατο.
Όμως, πίσω από κάθε αριθμό… πίσω από κάθε τυπική ονοματολογία, υπάρχει μια ανθρώπινη ζωή που το νήμα της κόπηκε τόσο άδοξα και τόσο πρόωρα. Άνθρωποι με δική τους οικογένεια – συζύγους και παιδιά, άνθρωποι με πατρική οικογένεια – με γονείς και αδέρφια, άνθρωποι με φίλους ή συναδέλφους και, τελικώς, άνθρωποι που κάποιος τους περίμενε να επιστρέψουν από τούτο το δρομολόγιο.
Πρόκειται για ανθρώπινα πρόσωπα με όνειρα και διάθεση για ζωή, με ελπίδα για το αύριο, για το δικό τους μέλλον, που έμελε να μείνει απραγματοποίητο. Δίχως να ερωτηθούν και χωρίς να έχουν την ελάχιστη ευκαιρία αντίδρασης και ανταπάντησης. Βλέπεις, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για τους ίδιους και, μάλιστα, τους στέρησαν το ύψιστο δικαίωμα της επιλογής. Της επιλογής να ζήσουν.
Σαφέστατα, σε μια τέτοια κατάσταση δεν χωράνε πολιτικές ή κομματικές σκοπιμότητες. Όμως, αυτό που κρίνεται αναγκαίο πέραν του σεβασμού των στιγμών και της ειλικρινούς συμπαράστασης στους οικείους που πενθούν, αφορά την ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης για το πολύνεκρο συμβάν και της απόδοσης δικαιοσύνης.
Κι ακούω, όπως όλοι μας, σε διάφορα ρεπορτάζ, τις ανακοινώσεις της αρμόδιας εταιρείας για τα οικονομικά πόσα που αντιστοιχούν ως αποζημιώσεις σε κάθε οικογένεια. Και ευλόγως αναρωτιέμαι, ποιο οικονομικό ποσό είναι άξιο να φέρει τη γαλήνη στις οικογένειες αυτών που χάθηκαν, ποιο ποσό – όσο υψηλό κι αν είναι – μπορεί να απαλύνει τον πόνο της ψυχής ή να διώξει τη θλίψη από τα μάτια των συγγενών και του στενού φιλικού περιβάλλοντος.
Αλήθεια, ποιο οικονομικό ποσό ή ποια παραίτηση υπουργού της Κυβέρνησης είναι αρκετά ώστε να σταθούν απέναντι σε μια τέτοια τραγική κατάληξη. Γιατί, εδώ δεν μιλάμε για απώλεια αλλά, εν τοις πράγμασι, για «αφαίρεση» ανθρώπινων ζωών μέσα από μια αλληλουχία λανθασμένων επιλογών και γεγονότων.
Σίγουρα, θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά και να γεμίσουν σελίδες ολόκληρες για το συγκεκριμένο θέμα. Λαμβάνοντας, όμως, υπόψη τη δυσκολία των στιγμών και τη θέση των οικογενειών, προσωπικά μένω σε αυτά. Κι ας μου επιτραπεί να κλείσω με ένα και μόνο ερώτημα.
Αλήθεια, κύριε Πρωθυπουργέ, πόσο κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή;