Υπήρχε πάντα αυτή η παρανόηση στην ελληνική κοινωνία και απλώς φανερώθηκε μέσω των social media;
Ή μήπως προέκυψε κυρίως μέσα στην οικονομική κρίση εξαιτίας και της κατάρρευσης της όποιας εμπιστοσύνης στους θεσμούς άρα και στην δικαιοσύνη;
Δεν είμαι σίγουρος. Σε κάθε περίπτωση είναι παρανόηση και μάλιστα επικίνδυνη.
Οπότε ας το ξεκαθαρίσουμε ευθύς – εξαρχής: όλοι οι κατηγορούμενοι, ακόμα κι εκείνοι που κατηγορούνται για τα χειρότερα εγκλήματα, δικαιούνται την καλύτερη δυνατή υπεράσπιση. Όλοι. Ναι, και ο περιβόητος αστυνομικός των ημερών. Και η σύζυγός του φυσικά. Πρόκειται για τον θεμέλιο λίθο του νομικού μας πολιτισμού.
Οι δικηγόροι που αναλαμβάνουν τέτοιες περιπτώσεις δεν αποτελούν αμοράλ καθάρματα, παρότι φυσικά υπάρχουν και τέτοια (φαντάζομαι όλο και κάποιος θα σας έρχεται στο μυαλό) ). Κάνουν την δουλειά τους. Και θα κριθούν κυρίως από τον τρόπο που επιλέγουν να την κάνουν, την υπερασπιστική γραμμή που θα ακολουθήσουν, τις πρακτικές που θα επιλέξουν. Και όχι απλώς και μόνο επειδή δέχτηκαν την υπόθεση.
Στην εποχή όπου η πλειοδοσία στις κατάρες και στους ευφάνταστους τρόπους με τους οποίους πρέπει να λιντσαριστεί ο αστυνομικός κυριαρχεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα παραπάνω ίσως και να μοιάζουν με ψιλά γράμματα, υπερβολική ευαισθησία, πολιτική ορθότητα, αφελής δικαιωματισμός ή κάτι άλλο, εξίσου “προοδευτικό” (με την κακή έννοια πάντα).
Δεν είναι. Αντιθέτως είναι το ανάχωμα στον φασισμό.
Δεν χρειάζεται να εμπιστεύεται κάποιος την δικαιοσύνη τυφλά και άκριτα – ειδικά στην Ελλάδα έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί απέναντί της και να παλεύουμε για την βελτίωσή της. Χρειάζεται απλώς να αποδεχόμαστε και κυρίως να καταλαβαίνουμε ότι δίχως αυτήν, έστω και στην ελαττωματική και προβληματική της, ελληνική εκδοχή, μπαίνουμε αυτομάτως σε κατάσταση ζούγκλας. Χρειάζεται, δηλαδή, να μπορούμε να καταλάβουμε ότι η δικαιοσύνη που δεν θα δώσει στον αστυνομικό την ευκαιρία μιας καλής υπεράσπισης, είναι η δικαιοσύνη που όταν την χρειαστούμε, πιθανόν δεν θα δώσει αντίστοιχο δικαίωμα και σε εμάς: στον κατήφορο δύσκολα βάζεις φρένο και ο καθαρός διαχωρισμός που έχουμε σήμερα στο μυαλό μας (καλοί-κακοί – “τέρατα”), αφενός δεν είναι τόσο καθαρός για όλος, αφετέρου εύκολα θολώνει όταν όλα γίνουν σώπατο.
Εν κατακλείδι: μια κοινωνία που παύει να αντιλαμβάνεται ως αυτονόητα τα νομικά δικαιώματα των κατηγορουμένων, είναι επίσης και μια κοινωνία πανέτοιμη να δεχτεί τον αυταρχισμό ως σωστή συμπεριφορά και στη συνέχεια, όχι πολύ παρακάτω στον ίδιο δρόμο, ως σωστή, ακόμα και απαραίτητη πολιτική πρακτική.
Την στιγμή που αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι εκείνο το “τέρας” πρέπει να κρεμαστεί, να καεί, να ανασκολοπιστεί, χωρίς δίκη, κάνεις το πρώτο, μικρό, μα καθοριστικό βήμα προς την ανοιχτή αγκαλιά του λαίκιστή ηγέτη που θα τα “βάλει με το σύστημα” και θα “καθαρίζει” χωρίς καθυστερήσεις και δικονομικές σαχλαμάρες.
Κάνεις δηλαδή το πρώτο, μα καθοριστικό βήμα για να αποδεχτείς εκπτώσεις στην δημοκρατία.
Υ.Γ. Διαβάζοντας όσους “θυμώνουν” και το “φωνάζουν” διαδικτυακά, σκέφτομαι κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα και νιώθω ότι ταιριάζει και τώρα γάντι: Οι περισσότεροι εξ αυτών, εξυπηρετούν απλώς έναν “ναρκισσιστικό αυτοπροσδιορισμό δια της αντίθεσης”.
Αλλιώς: “είμαι τόσο καλός άνθρωπος κι αν δεν με πιστεύετε, να, δείτε πόσο θύμωσα”!
Σας πιστεύουμε ρε παιδιά.
Μπορεί να μην είναι καλός άνθρωπος κάποιος που στηρίζει το λιντσάρισμα;