Ένας από τους μεγαλύτερους μετεωρίτες που έχουν καταγραφεί ποτέ στο Μίσιγκαν των ΗΠΑ δεν έπεσε ποτέ στην αντίληψη των ειδικών μέχρι και 80 χρόνια μετά την ανακάλυψή του.
Ζώντας μια ταπεινή ζωή ως ένα… στοπ πόρτας 10 κιλών σε μια τοπική φάρμα, ο διαστημικός βράχος έμεινε για αρκετές δεκαετίες εκεί πριν αναγνωριστεί από την επιστημονική κοινότητα, όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά σε άρθρο του Science Alert.
«Κατάλαβα αμέσως ότι επρόκειτο για κάτι ξεχωριστό», εξήγησε η Mona Sirbescu, γεωλόγος στο Central Michigan University (CMU), το 2018, μετά την έρευνα του αντικειμένου. «Είναι το πιο πολύτιμο δείγμα που έχω κρατήσει ποτέ στη ζωή μου, τόσο σε χρηματικό όσο και σε επιστημονικό επίπεδο», τόνισε μάλιστα.
Ο David Mazurek, ένας άνδρας από το Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν, είχε ζητήσει από τη Sirbescu να εξετάσει έναν βράχο που είχε εδώ και 30 χρόνια – σε περίπτωση που επρόκειτο για μετεωρίτη.
Για την γεωλόγο, αυτό ήταν ένα σύνηθες αίτημα καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, αλλά χωρίς συναρπαστικά αποτελέσματα ως επί το πλείστον.
«Επί 18 χρόνια, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά ‘όχι’, ‘όχι μετεωρίτης’», έλεγε χαρακτηριστικά.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση, η απάντηση ήταν διαφορετική. Όχι μόνο ήταν όντως ένας διαστημικός βράχος, αλλά θεαματικός μάλιστα.
Η ιστορία του «μετεωρίτη του Έντμορ»
Το αντικείμενο, με το παρατσούκλι «μετεωρίτης του Έντμορ», είναι ένας μεγάλος μετεωρίτης σιδήρου-νικελίου, με σημαντική ποσότητα νικελίου καθώς αποτελεί περίπου το 12% της σύστασής του.
Το πώς ο μετεωρίτης περιήλθε στην κατοχή του Mazurek είναι μια ιστορία από μόνη της.
Σύμφωνα με την γεωλόγο Sirbescu, όταν ο Mazurek αγόρασε ένα αγρόκτημα στο Έντμορ του Μίσιγκαν το 1988, ο προηγούμενος ιδιοκτήτης τον ξενάγησε στην ιδιοκτησία και είδε έναν μεγάλο, παράξενο βράχο να χρησιμοποιείται για να ανοίγει μια πόρτα σε ένα υπόστεγο.
Όταν ο Mazurek ρώτησε τον απερχόμενο ιδιοκτήτη για τον βράχο, του είπαν ότι στην πραγματικότητα ήταν ένας μετεωρίτης.
Ο άνδρας συνέχισε λέγοντας ότι, τη δεκαετία του 1930, ο ίδιος και ο πατέρας του είχαν δει τον μετεωρίτη να πέφτει τη νύχτα πάνω στην ιδιοκτησία τους «και έκανε τρομερό θόρυβο όταν χτύπησε».
Το επόμενο πρωί, το ζευγάρι βρήκε τον κρατήρα που άφησε το αντικείμενο και ξέθαψε τον μετεωρίτη από το χαντάκι. Ήταν ακόμα ζεστός, είπαν.
Μάλιστα, ο άνδρας είπε στον Mazurek ότι, αφού ο μετεωρίτης ήταν μέρος της ιδιοκτησίας του, θα του ανήκε πλέον.
Και έτσι ο Mazurek κράτησε τον διαστημικό βράχο για 30 χρόνια και συνέχισε να τον χρησιμοποιεί ως στοπ πόρτας – εκτός από τις περιπτώσεις που τα παιδιά του πήγαιναν τον βράχο στο σχολείο για να τον δείξουν και να διηγηθούν την ιστορία του. 
Τον πούλησε στο πανεπιστήμιο και βγήκε κερδισμένος
Τελικά, παρατήρησε ότι οι άνθρωποι έβγαζαν χρήματα από την εύρεση και την πώληση μικρών κομματιών μετεωριτών, οπότε σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να αξιολογήσει τον τεράστιο διαστημικό βράχο του.
Μπορούμε να φανταστούμε ότι ο Mazurek πρέπει να ενθουσιάστηκε όταν τελικά το έκανε, καθώς οι μετεωρίτες – λόγω της σπανιότητας και της επιστημονικής τους αξίας – συχνά μπορούν να αποφέρουν υψηλές τιμές.
«Αυτό που συνήθως συμβαίνει είναι ότι οι μετεωρίτες μπορούν είτε να πωληθούν και να παρουσιαστούν σε ένα μουσείο, είτε να πωληθούν σε συλλέκτες και πωλητές που αναζητούν κέρδος», δήλωσε η γεωλόγος.
Τελικά, ο Mazurek πούλησε τον μετεωρίτη του στο Abrams Planetarium του Michigan State University, ενώ το 10% του απρόσμενου ποσού που κέρδισε κατατέθηκε στο τμήμα γεωεπιστημών και ατμοσφαιρικών επιστημών του CMU, όπου η Sirbescu αναγνώρισε την πραγματική ταυτότητα του διαστημικού βράχου.
Η τιμή του; Μόλις… 75.000 δολάρια! Όχι κι άσχημα για ένα παλιό στοπ πόρτας.
