Έχουν περάσει 567 χρόνια από την σημαντικότερη στιγμή της ιστορίας του ελληνισμού, την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 την «αποφράδα ημέρα» άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους.
Η άλωση της Κωνσταντινούπολης σηματοδότησε το τέλος τη Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την αρχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που διατήρησε την ίδια πρωτεύουσα με παράφραση του ονόματός της.
Βέβαια, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μόνο κατά το όνομα υπήρχε την παραμονή της Άλωσης αφού ήταν περιορισμένη στην περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη και κάποιες άλλες μικρές περιοχές, όπως το Δεσποτάτο του Μυστρά της Πελοποννήσου.
Ένα ταξίδι στον χρόνο ακολουθώντας τα «σημάδια» που κατέγραψε η «ψύχραιμη» εικόνα των επιστημόνων και των ερευνητών μέσα στη χιλιόχρονη ιστορία της, μπορεί να μας οδηγήσει σε αντικειμενικά συμπεράσματα για τα αίτια της παρακμής και της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης.
Ο Έλληνας ιστορικός Κωνσταντίνος Σάθας στο κλασικό έργο του για την ιστορία της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας έχει γράψει την άποψή του για την άλωση.
«Τελικά στις 29 Μαΐου 1453 η Δύση είδε να εκπληρώνεται ο στόχος που επί 600 χρόνια επεδίωκε με πάθος.»
Από την εποχή του διαχωρισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε δυτική και ανατολική και κυρίως αργότερα την εποχή του Καρλομάγνου, υπήρχε ο ανταγωνισμός της Δύσης με την Ανατολή.
Αυτός μετά το σχίσμα των δύο εκκλησιών του 1054 εξελίχθηκε σε μίσος των Λατίνων εναντίον των ορθόδοξων Χριστιανών και αποκορύφωμά του ήταν η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Ρωμαιοκαθολικός ιστορικός γράφει σχετικά ότι : «Η σφαγή και η λεηλασία που επακολούθησε της άλωσης σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, δύσκολα περιγράφονται ούτε βρίσκουν ανάλογη βαρβαρότητα στην ιστορία των κατακτήσεων εκείνης της εποχής». Ήταν βαρύτατο το πλήγμα που υπέστη τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από το οποίο δεν κατάφερε να συνέλθει ποτέ. Όσο πιεζόταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τους Οθωμανούς τόσο αυξανόταν ο εκβιασμός του Πάπα και των Βασιλέων της Δύσης προς τους Έλληνες για να υποταχθούν. Οι Παλαιολόγοι πολιτικά επιθυμούσαν την ένωση των εκκλησιών και την υποταγή των στον Πάπα, γιατί πίστευαν ότι έτσι η Δύση θα τους βοηθούσε αποτελεσματικά να αποκρούσουν του Οθωμανούς. Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η Δύση εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων ουδέποτε επιθυμούσε πραγματικά να ενισχύσει την άμυνα της Βασιλεύουσας. Αντέδρασαν μόνον όταν κατάλαβαν ότι και αυτοί κινδυνεύουν από τους Οθωμανούς αλλά τότε για τον
Ελληνισμό ήταν αργά…
Μπροστά στον οθωμανικό κίνδυνο τότε είχε τεθεί το δίλημμα, το οποίο περιγράφει ένας άλλος ιστορικός ο Σπυρίδωνας Ζαμπέλιος: «οφείλει το γένος των Ελλήνων να παραιτηθεί της ιδιοπροσωπίας του, να απωλέσει την αρχέγονο και ορθόδοξη φύση του, να παραδεχθεί τον παπισμό και να ενωθεί μετά των άλλων ευρωπαϊκών εθνών». Οι Έλληνες προτίμησαν πριν αλλά και μετά την άλωση να διατηρήσουν την ιδιοπροσωπία των, να μην αλλοιωθούν και να αγωνιστούν για την ελευθερία των.
Το έτος 2021 η ιστορία επαναλαμβάνεται, οι Έλληνες βρίσκονται σε κίνδυνο και μπροστά σε ανάλογο με του 1453 δίλημμα: Να διατηρήσουν την ταυτότητά των, την παράδοση, την πίστη και την αυτοτέλειά τους ή να ακολουθήσουν από τη Δύση εξασφαλίζοντας την εδαφική των ακεραιότητα σε τυχόν εμπλοκή τους με την Τουρκία;
Η ιστορία έχει διδάξει τους Έλληνες και η απάντηση έχει δοθεί από την πλειοψηφία της πολιτικής ηγεσίας και του ελληνικού λαού, αφού η διατήρηση των εθνικών αξιών, πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να θεωρείται εξασφαλισμένη.