Ερωτήματα πολλά όλες τις τελευταίες ημέρες:
Γιατί πολεμήσαμε το ’40;
Γιατί στην εποχή μας κάνουμε ακόμα παρελάσεις;
Γιατί τιμούμε την αρχή του πολέμου και όχι το τέλος του,όπως κάνουν σε όλα τ’άλλα κράτη;
Γιατί αγωνιστήκαμε κατά του Φασισμού,αφού Φασισμό είχαμε και εμείς;
Το “ΟΧΙ” το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός;
Μήπως να κρατήσουμε μία εθνική εορτή και να καταργήσουμε αυτή της 28ης Οκτωβρίου;
Καταρχάς να πούμε ότι την “28η Οκτωβρίου” τη γιορτάζουν και οι Φασίστες της Ιταλίας.
Όχι για να θυμηθούν τα “κάζο” της Πίνδου αλλά γιατί είναι η ημερομηνία της περίφημης “Marcia su Roma”, της “Πορείας προς τη Ρώμη”. Της ανάληψης δηλαδή (για τους ίδιους “κατάληψης”) της εξουσίας στην Ιταλία από το Φασιστικό Κόμμα. Ήταν η 28η του Οκτώβρη του 1922.
Φέτος συμπληρώθηκαν τα 100 χρόνια, (Βλ.Φωτό).
Η επέτειος αυτή ήταν για πολλούς και ο ένας από τους λόγους που ο Ντούτσε διάλεξε τη συγκεκριμένη ημερομηνία για επιτεθεί στη χώρα μας,παρότι θα τον συνέφερε να είχε επιτεθεί πιο μπροστά,πριν χαλάσει ο καιρός στα βουνά της Ηπείρου.
Ο δεύτερος λόγος -παρότι δεν έχει αποδειχτεί από μαρτυρίες- δεν μπορεί να μην είχε σχέση με την περίφημη Μάχη στο Μίλβιο Ποταμό,που έλαβε χώρα την 28η Οκτωβρίου του μακρινού 312 μΧ.
Μάχη που πρακτικά ήταν το τέλος της Ρώμης ως αυτοκρατορική πρωτεύουσα.
Οι δυνάμεις του Μεγάλου Κωνσταντίνου συγκρούστηκαν με εκείνες του Μαξεντίου και κέρδισαν.
Κέρδισε δηλαδή το ανατολικό (ελληνικό) κομμάτι της Αυτοκρατορίας το δυτικό (λατινικό),
με αποτέλεσμα η πρωτεύουσα να μεταφερθεί στην ελληνική ανατολή και πιο συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη.
Όλα συνδέονται λοιπόν με ένα μαγικό τρόπο και όλα δείχνουν την 28η Οκτωβρίου.
[Φωτό: Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου (2022) και Ιταλοί Φασίστες πηγαίνουν στο Πρεντάπιο, γενέτειρα του Ντούτσε,για να …αποτίσουν φόρο τιμής στον αλλοτινό τους ηγέτη.]
Ποιους κερδίσαμε το ’40-’41;
Σίγουρα δε γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου σαν μια ημερομηνία εορτασμού της νίκης μας κατά του Φασισμού.
Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Φασισμός (πιο συγκεκριμένα ο Άξονας Φασισμού-Ναζισμού) ηττήθηκε μερικά χρόνια αργότερα με την πτώση του Βερολίνου και την κατάληψη της Γερμανίας από τους Σοβιετικούς.
Εμείς δε νικήσαμε τον Άξονα.Του δημιουργήσαμε σίγουρα πρόβλημα.Τον καθυστερήσαμε.
Σύραμε τη Γερμανία στα Βαλκάνια, κάνοντας τη να χάσει δυνάμεις και χρόνο εν όψει της επικείμενης και σημαντικής για εκείνη επίθεσης της στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά σίγουρα δεν ήμασταν εμείς που κερδίσαμε τον Άξονα.
Αντίθετα γιορτάζουμε το ότι κερδίσαμε τους Ιταλούς.Βάλαμε τέλος ιστορικά στον ιταλικό ιμπεριαλισμό και ουσιαστικά ροκανίσαμε τα πόδια του… Ιμπέρο (Αυτοκρατορίας),που είχε ιδρύσει λίγα χρόνια πριν ο wannabe Καίσαρας,Μπενίτο Μουσολίνι.
Δε γιορτάζουμε γενικά κι αόριστα την ήττα του Άξονα στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά
την επική μας νίκη επί της Ιταλίας.
Στο περιφερειακό …ντέρμπι,που υπάρχει εδώ και πολλούς αιώνες στη Μεσόγειο, μεταξύ των ελληνικών δυνάμεων και των ιταλικών ή άλλων που προέρχονται από την ιταλική χερσόνησο (πχ Ενετικών).
Γιορτάζουμε το Έπος του ’40,που όντως ήταν “Έπος”,αν αναλογιστούμε τη διαφορά δυνάμεων ανάμεσα σε εμάς και τους εχθρούς μας.
Γιορτάζουμε το Έπος του ’40 γιατί ήταν το δικό μας χαστούκι προς τον ιταλικό ιμπεριαλισμό,που από τότε και μετά σταμάτησε να μας επιτίθεται,τουλάχιστον με την ισχύ των όπλων και μας άφησε στην ησυχία μας να ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με τους άλλους υποψήφιους “καταπατητές” από τα ανατολικά.
Το τέλος του Πολέμου
Δε γιορτάζουμε το τέλος του Πολέμου,αντίθετα με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης,γιατί για εμάς αυτό που ακολούθησε ήταν μια τραυματική εμπειρία.
Ο Εμφύλιος,το ξεκίνημα ουσιαστικά του Ψυχρού Πολέμου από τη χώρα μας,το Πείραμα που έγινε στην Ελλάδα με τη συμμαχία αστικών δυνάμεων με πρώην συνεργάτες του Άξονα,προκειμένου να χτυπηθεί η όποια συνεννόηση με τον κόσμο του ΕΑΜ,είχε σαν αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος αίματος και διχασμού, που δεν αφήνει περιθώρια για εορτασμούς σήμερα.
Αντίθετα η 28η Οκτωβρίου στην πραγματικότητα ενώνει, αφού είναι μια ημερομηνία πάνω από κομματικές και πολιτικές παρατάξεις.
Είπε ο Μεταξάς το “όχι” ή ο λαός;
Το δίλημμα δε σημαίνει κάτι.Έχει να κάνει με την τάση της εποχής στην επιστήμη της Ιστορίας.Κάποτε η Ιστορία ασχολούνταν αποκλειστικά και μόνο με τους Ηγέτες,εκείνους που ηγούνταν της προσπάθειας,είτε μιλούσαμε για Πολέμους,είτε για Επαναστάσεις.
Σήμερα η Ιστορία καταπιάνεται με τους “από κάτω”,τους συνήθως ανώνυμους,που τους παρουσιάζει σαν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.
Είναι η τάση της εποχής.
Το ζήτημα είναι να μην αλλάζουμε τα ίδια τα γεγονότα.
Ο πόλεμος στα Βουνά της Πίνδου ήταν θέμα σύμπλευσης λαού και ηγεσίας.Σε συνδυασμό φυσικά και με την οργάνωση του Μετώπου,τη δουλειά που έκαναν οι μυστικές υπηρεσίες,ενώ δεν πρέπει να υποτιμήσουμε και την τεράστια ανοησία των Ιταλιάνων να επιτεθούν από το πιο δύσβατο σημείο της ελληνικής επικράτειας,ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο την αριθμητική και τεχνολογική υπεροχή που είχαν.
Όλα τα υπόλοιπα είναι αφορμές για να τσακωνόμαστε.
