Ήταν Γενάρης του 2002 όταν μπήκε στη ζωή μας το Ευρώ.
Το καινούργιο -κοινό- νόμισμα των ισχυρότερων (;) χωρών της Ευρώπης κλείνει πια αισίως τα 20 χρόνια!Δεν τα λες πολλά,ούτε και λίγα όμως.
Αρκετά,σίγουρα για να βγουν κάποια συμπεράσματα.
Θυμάμαι αξέχαστα τον τότε Πρωθυπουργό της Ιταλίας,Ρομάνο Πρόντι,να λέει στην τηλεόραση το κλασσικό:“Με το ευρώ θα δουλεύουμε μία ημέρα λιγότερη και θα κερδίζουμε σαν να είχαμε δουλέψει μια μέρα περισσότερη”.
Θυμάμαι το δικό μας Πρωθυπουργό Κ.Σημίτη να παίρνει από το αυτόματο μηχάνημα τα πρώτα χαρτονομίσματα του ευρώ εν μέσω χειροκροτημάτων και ζητωκραυγών και όλους (ή σχεδόν όλους) τους αναλυτές των εφημερίδων και των τηλεοράσεων να γιορτάζουν την “ιστορική ημέρα”,με μοναδικούς που επέδειξαν έναν κάποιο σκεπτικισμό τους “ΑΜΑΝ”,που σε ένα σκετσάκι από τα δικά τους πανηγύριζαν γιατί “γίναμε φτωχοί”.Συμπέρασμα ότι η σάτιρα είναι πάντα πιο μπροστά από τον οποιοδήποτε σοβαροφανή “αναλυτή”.
Είκοσι χρόνια μετά και η κατάσταση στην Ευρώπη είναι χειρότερη από ποτέ.
Μια σειρά από χώρες (με πρώτη και καλύτερη τη δική μας) βρίσκονται σε παρατεταμένη χρεοκοπία με χρεοκοπημένο κράτος,χρεοκοπημένους πολίτες και χρεοκοπημένες Τράπεζες,που δεν μπορούν να στηρίξουν καμία ανάπτυξη,με μισθούς αναπτυσσόμενου κόσμου και κόστος ζωής ευρώ.
Πολίτες από την Ελλάδα,την Ιταλία,την Ισπανία,την Πορτογαλία κτλ μεταναστεύουν,όπως μετανάστευαν πριν δεκαετίες προκειμένου να βρουν δουλειά.
Όταν από την Ιταλία φεύγουν μετανάστες για την…Αλβανία ή από την Ελλάδα για την Τουρκία,τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
[Βίντεο:Ιταλοί μετανάστες στην Αλβανία!]
[Εικόνα:Ζήσε Μάη μου να πάρεις σπίτι]
Κόστος ζωής με Δραχμή-Κόστος με Ευρώ
Όταν λέμε “κόστος ζωής ευρώ” δεν είναι απλά ένα σχήμα λόγου.
Για τους πιο νέους ή για τους μεγαλύτερους που ξέχασαν,θα άξιζε να πούμε ενδεικτικά τις τιμές προ-ευρώ μερικών προϊόντων.
Σάντουιτς (φαστ φουντ φωτό) 110 δραχμές,δηλαδή 35 σεντς.
Πατάτες τηγανιτές (μερίδα φαστ φουντ φωτό) μόλις 30 δραχμές,δηλαδή 10 σεντς και κάτι!
Τσίχλες (κουτί Super Market) 99 δραχμές,δηλαδή 30 σεντς.
Μονάδα τηλεφώνου (κόστος τηλεφωνήματος για αστικές κλήσεις) 5 δρχ,δηλαδή ενάμισι σεντ!!
Μπουκαλάκι νερό στο περίπτερο 50 δραχμές,με ευρώ 50 σεντς.
“Ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας”
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ανέκδοτο από την ίδια την φράση:
“Ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας”.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η ασυναρτησία;
Μπορείς να ζεις πάνω από τις δυνατότητες σου;
Εσύ κερδίζεις κάποια χρήματα κάνοντας μια συγκεκριμένη δουλειά,σε μια συγκεκριμένη χώρα,όπου και σε πληρώνουν σε ένα συγκεκριμένο νόμισμα.
Αυτό το νόμισμα βρίσκεται στις Αγορές και ανάλογα (οι Αγορές) του δίνουν μια αξία.Οι Αγορές,όχι εσύ,ούτε η κυβέρνηση της χώρας σου.
Αν τώρα με την δραχμή κέρδιζες ό,τι κερδίζεις με το ευρώ αλλά το κόστος της ζωής ήταν στο 1/3 του σημερινού κόστους,αυτό δεν έχει να κάνει με τις δικές επιλογές,ούτε με το δικό σου lifestyle.
Το ίδιο μπουκαλάκι νερό αγόραζες από το ίδιο περίπτερο και πριν και μετά την αλλαγή του νομίσματος.
Μόνο που πριν έκανε 15 σεντς (50 δρχ) ενώ μετά 50 σεντς (170 δρχ).Πού είναι ακριβώς η δική σου ευθύνη;
Σε όλη την Ευρώπη τα ίδια
Μια από τα ίδια είχαμε και στην υπόλοιπη ευρωζώνη.
Δεν ήταν δηλαδή θέμα Ελλάδας,όπως προσπάθησαν τότε να μας πείσουν,ότι δηλαδή εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε έντιμοι και προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε την αλλαγή για να κερδίσουμε.
Θα μπορούσε να στέκει αυτή η θέση,αν η ισοτιμία του μάρκο από 2 προς 1 ευρώ δεν είχε γίνει 1 προς 1,δηλαδή 1 ευρώ=1 μάρκο.Διπλασιάζοντας τις τιμές στη Γερμανία.
Ή αντί οι 2000 ιταλικές λιρέτες να γίνουν 1 ευρώ,έγιναν 1 ευρώ-1000 λιρέτες,διπλασιάζοντας (και στη γειτονική μας χώρα) το κόστος ζωής.
Γιατί πρέπει να το τονίσουμε αυτό,η αύξηση ήταν στο κόστος της ζωής,όχι στις αμοιβές,που όχι μόνο δεν αυξήθηκαν αλλά σε βάθος 20ετίας είχαμε ακόμη και πτώση σε σύγκριση με τις αντίστοιχες αμοιβές προ ευρώ.
Συγχρόνως έγιναν και διάφορα ευτράπελα.
Όπως αυτό που έζησα προσωπικά στη φάση της αλλαγής του νομίσματος στην Ιταλία,με εμένα να πληρώνω ενοίκιο σε ισοτιμία λιρέτας και τον καινούργιο συγκάτοικο στο σπίτι να πληρώνει σε…ευρώ.Δηλαδή τα διπλάσια.Μέχρι που ο σπιτονοικοκύρης αύξησε και το δικό μου,γιατί “δεν ήταν δίκαιο για το άλλο παιδί”.Το σωστό πάνω απ’όλα.
Το ελληνικό (όχι και τόσο καλό) παράδειγμα
Βέβαια στο σημείο αυτό υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στη χώρα μας και στις υπόλοιπες της Ευρωζώνης και κυρίως με τη Γερμανία.
Οι Γερμανοί υπό την κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ πριν ακόμη μπει σε κυκλοφορία το ευρώ,το 2000,με την “Ατζέντα 2010” αποφάσισαν να παγώσουν τις αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων.Σε μια ισχυρή εξαγωγική οικονομία οι εργαζόμενοι δεν πήραν αυξήσεις,κάνοντας τα προϊόντα τους ακόμη πιο ανταγωνιστικά σε σχέση με εκείνα των άλλων χωρών της ευρωζώνης.
Με λίγα λόγια οι Γερμανοί μπήκαν σε …μνημόνια μια δεκαετία πριν μπει η χώρα μας.
Στη χώρα μας που στην αντίστοιχη περίοδο και κυρίως στη φάση πριν τους Ολυμπιακούς δόθηκαν αυξήσεις κάνοντας την πτώση τους στη συνέχεια (μετά το 2009) ακόμη πιο απότομη και τραυματική.
«Είτε θα προχωρήσουμε -και δη ως κοινωνική οικονομία της αγοράς- σε εκσυγχρονισμό, είτε θα μας εκσυγχρονίσουν οι ξέφρενες δυνάμεις της αγοράς οι οποίες θα θέσουν στο περιθώριο την κοινωνική πτυχή» Γκ.Σρέντερ
Το Ευρώ
Προφανώς και δεν μπορεί να φταίει μόνο ένα νόμισμα για αυτό που συνέβη την τελευταία 20ετία στην Ευρώπη.Ακόμη και αν το νόμισμα αυτό είναι “σκληρό” για κάποιες οικονομίες και “ελαφρύ” για κάποιες άλλες.
Είναι προφανές ότι όλο αυτό είναι ένας πολιτικός σχεδιασμός,που έγινε για να ρίξει το επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων της Ηπείρου μας και να καταστήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση πιο ανταγωνιστική σε ένα περιβάλλον διεθνοποιημένο και άκρως ανταγωνιστικό.
“Δεν είμαστε εμείς που πρέπει να γίνουμε Κινέζοι” έγραφε κάποτε ένα σύνθημα σε τοίχο της Ρώμης.Λάθος.Οι Κινέζοι βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης εδώ και πολλά χρόνια.
Εμείς,κυρίως οι νότιοι Ευρωπαίοι δηλαδή,περισσότερο μετατρεπόμαστε σε Λατινοαμερικάνους και οι πολιτικές του ευρώ έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό.